Wij zijn de ouders van een zeventienjarige dochter. We hebben haar christelijk o...

Wij zijn de ouders van een zeventienjarige dochter. We hebben haar christelijk opgevoed, maar sinds zo'n twee jaar wil ze niets meer van het geloof weten. Van de een op andere dag is ze  bezeten geworden van Marilyn Manson en een Mexicaanse kunstenares genaamd Frida Kahlo. Ook houdt ze zich bezig met het lezen van tarotkaarten. Ze noemt het geloof bekrompen en de mensen die het aanhangen kortzichtig. Toen ze een aantal jaar geleden aan haar hart werd geopereerd zei ze, voordat ze naar de operatiekamer werd gebracht, “mocht ik overlijden, ik hoop echt zo dat er niets meer is en dat ik nooit meer terug kom.” Wij kennen onze dochter goed genoeg om te weten dat ze bij haar standpunt blijft. Ondanks alle vooraf genoemde zaken, is ze een fantastische en vooral sterke persoonlijkheid, maar hoe meer wij haar levensstijl afkeuren, des te verder gaat zij van ons af staan. Onze vraag is, wat moeten we doen?

Na een uitgebreid stuk duidelijke informatie volgt de eigenlijke vraag aan het eind. Ik zou kunnen volstaan met te antwoorden: “Beste ouders, jullie kunnen en moeten bidden voor je dochter”, maar zo simpel wil ik me niet van het geschetste probleem afmaken.

Mag ik eerst aan de andere kant beginnen? Ik geloof dat jullie de Heere mogen danken voor diverse zaken.
 
A. Dat jullie een dochter hebben gekregen. Wie zal durven te zeggen: beter geen kind dan een (mogelijk tijdelijk) afgedwaald kind?

B. Dat de Heere in de doop ook aan dit meisje (en aan haar ouders) een belofte heeft gegeven. Die belofte maakt hij niet ongedaan wanneer wij een andere richting uit gaan. Zijn belofte en zijn roepstem gaan door.

C. Dat een aantal jaren geleden jullie dochter een hartoperatie mocht doorstaan. De Heere heeft, heus wel wetend dat zij later het geloof in Hem bekrompen zou gaan vinden, haar gespaard en hersteld.

D. De levensstijl als getekend in de aanloop naar de vraag aan het eind, is inderdaad tegenovergesteld aan de christelijke levenswandel, maar niet onomkeerbaar. Hoe ongelukkiger zou het zijn als ze verslaafd was geraakt aan drugs of met zelfmoordplannen zou rondlopen.

E. Ondanks de genoemde teleurstelling over de huidige levenswandel van jullie dochter, zijn jullie als ouders eensgezind gebleven in geloof en liefde voor haar.
Zijn dat geen dingen om voor te danken?

Maar er is meer:

1. We weten waarschijnlijk allemaal wel dat kinderen op een bepaalde leeftijd gaan experimenteren en zoeken. Het hoort bij het volwassen worden. Een beetje plagend kun je wel eens tegen een dwars kind zeggen: “Ben je weer bezig je zelfstandigheid te bewijzen?” Dat zoeken naar eigen wegen kan vaak zeer verontrustend zijn voor de ouders. Maar we willen toch niet dat kinderen onvolwassen blijven en geen eigen besliste keus maken? Ouders kunnen hun kinderen niet altijd beschermen in de boze wereld. De huidige keus van jullie dochter is, naar mijn gevoel, typisch zo’n modieuze jongerenhobby. Wanneer zij dit nu leest, zal ze er natuurlijk keihard tegen in gaan, maar dat hoort er nu precies bij. Wat ik weet van Marilyn Manson geeft me wel de overtuiging dat het een (door de entertainment-industrie gemaakte en gepromote) idool voor jongeren is. Diezelfde amorele industrie is nu al weer op zoek naar een ander idool voor de tijd dat MM uit de mode raakt. Een verstandig meisje gaat dat wel doorzien. Op dit ogenblik dat toegeven is voor haar echter even moeilijk als het verwerken van een stukgelopen kalverliefde. Al te hard ingaan tegen dit soort experimenten werkt bij de betrokkene dan ook juist de neiging om blindelings door te gaan en niet rationeel te overwegen waar het nu eigenlijk om gaat. Ja, opvoeden is moeilijk! Even moeilijk als om opgevoed te worden.

Maar er is meer:

2. Het zou te gemakkelijk zijn om de bron van alle narigheid alleen bij de afgedwaalde dochter te leggen. Door de zondeval zijn alle mensen aangetast, niet alleen de kinderen. Ook al worden we door het geloof gerechtvaardigd, dan blijven we zondaren, met allerlei gebreken. Het is niet genoeg om te zeggen dat we een kind christelijk hebben opgevoed. Er zijn in de kerk, bij de kerkmensen, ook in het gezin en de familie nog zoveel zaken die een negatieve invloed kunnen hebben. David was een kind van God, hij schreef heerlijke psalmen, maar hij bleef een zondaar en in zijn huis met zijn zonen liep het helemaal mis. Kunnen wij zeggen dat wij beter zijn? Klagen over de ongewenste levensstijl van een kind moet altijd gepaard gaan met schuldbelijdenis en zelfonderzoek. Ook de kerkelijke gemeente moet zich steeds afvragen of er geen reden gegeven wordt tot kerkverlating door jongeren en ouderen. Soms is er huichelarij, soms het krampachtig vasthouden aan tradities die wel oud en eerbiedwaardig zijn, maar niet op de Schrift gegrond. De kerkelijke gemeente behoort samen met de ouders te worstelen om het behoud van de kinderen die in haar midden zijn gedoopt.

Maar er is meer:

3. Hoe een traditioneel gereformeerd of reformatorisch gezin er in handel en wandel ongeveer uitziet weten we wel. Maar door de jongeren mag en moet ook iets gezien van het blijde en positieve van het christelijk geloof. Kinderen moeten weten dat de ouders niet alleen graag willen dat de levensstijl van thuis ook door de kinderen gevolgd blijft worden. Ook de wortel daarvan, het geloof en het vertrouwen in de goede Heiland, de blijdschap over de vergeving, behoort voorgeleefd en overgedragen te worden. Met alle gebreken daarbij, die we ook gerust mogen belijden aan de oudere kinderen. Dan is het geloof meer dan een stuk traditie, dat we willen handhaven. Of handhaven omdat we ons anders moeten schamen voor de mensen om ons heen.

En hierbij aan het einde, kom ik terug op het begin. Natuurlijk mogen en moeten christelijke ouders bidden voor afdwalende kinderen. Laat zo’n kind dat dan ook weten. En dat het er niet slechts om gaat dat het kind zich weer conformeert en aanpast aan de  gewoonten en levensstijl van het gezin. En vooral ook dat ouders in al hun onvolkomenheid samen met de kinderen willen zoeken te leven door de genade van God en tot eer van God door zijn genade. Anders gezegd: we mogen en moeten kinderen niet alleen de Wet voorleven en voorhouden, maar ook het Evangelie van Jezus Christus.

Veel sterkte, veel geduld en veel liefde wens ik u toe.

Putten, Ds. J. J. Tigchelaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven