Kind maakt het leven moeilijk

De laatste tijd kan ik niets goeds meer doen in de ogen van èèn van onze kinderen. Alles wat we proberen en doen wordt negatief uitgelegd. Het lijkt wel of ons kind er op uit is om mij het leven zo moeilijk mogelijk te maken. Ik krijg hierdoor een ontzettend depressief gevoel en het is bijna niet meer mogelijk om het vol te houden. Meerdere malen heb ik overwogen om teveel medicijnen in te nemen en soms krijg ik tijdens het autorijden de gedachte om tegen een boom aan te rijden, zodat alles over is. Alleen mijn vertrouwelijke omgang met de Heere houdt me nog op de been. Mensen kunnen je zo tegenvallen, vooral je eigen familie. Dan is het de Heere die uitkomst geeft. Kunt u mij raad geven om uit deze moeilijke situatie te komen? Een wanhopige ouder.

Beste...,
 
Mensen beleven de werkelijkheid op een geheel eigen en dus subjectieve manier. Dat is geen waardeoordeel maar zo is het feitelijk. Er bestaat namelijk geen objectieve werkelijkheid. Onze oosterburen hebben daar een mooie uitdrukking voor: de werkelijkheid ìan sichî is anders dan de werkelijkheid ìf¸r michî. Oftewel: de beleefde werkelijkheid is anders dan de feitelijke werkelijkheid. Zo is de beleefde werkelijkheid van de gezinssituatie voor u waarschijnlijk heel anders dan die van uw kind. U ervaart (beleeft) veel tegenwerking terwijl het best zo kan zijn dat uw kind veel onbegrip ervaart en misschien daar zelfs wel een gesprekspartner voor zoekt omdat hij/zij het zo moeilijk vindt zoals het er thuis aan toegaat (zoals u nu advies vraagt via deze site). Ik weet natuurlijk niet zeker of dat zo is, maar het zou zomaar kunnen. Recent heb ik nog mee gemaakt dat ouders en een kind afzonderlijk bij mij om hulp vroegen (zonder dat zij het van elkaar wisten) omdat beide partijen (om dat nare woord maar eens te gebruiken) de situatie onhoudbaar vonden. Oorzaak: onbegrip en totaal verschillende interpretatie van de situaties zoals deze zich in het gezin voordeden. Maar wel bij beide het idee dat de ander tegenwerkt, terwijl uit het gesprek dat we later hielden, bleek dat dit helemaal niet het geval was. In elk geval niet voornamelijk en al helemaal niet met opzet. Er kon dan ook na uitspreken van het een en ander ook een nieuw begin gemaakt worden.
 
Als ik uw vraag lees, denk ik dat u in uw gezin in bepaalde patronen terecht bent gekomen die hierop lijken en waar u in elk geval in eigen kracht niet meer lijkt uit te kunnen komen. Daarvoor is teveel partijdigheid ontstaan. Ik adviseer u dan ook dringend om met een onpartijdige deskundige het gesprek aan te gaan. Deze zal beide kanten van het verhaal kunnen beluisteren om vervolgens te bezien in welke richting de oplossing zou kunnen liggen. Echt, u bent zo vastgelopen met elkaar dat ik geen andere oplossing zie. Nu moet u dit advies niet zien als erkenning van uw eigen falen. Ik weet dat sommige mensen geneigd zijn om dat zo te beschouwen, dus vandaar dat ik dit bij voorbaat wil ontzenuwen. Het is nu eenmaal zo dat pedagogische en gezinssituaties boven het eigen kunnen uitrijzen door omstandigheden. En dat betekent in de meeste gevallen dan ook dat langzaam maar zeker de emotionele rek eruit gaat. Dat zie ik ook bij u gebeuren, gezien de zwaarmoedige gedachten die u ontwikkeld hebt. Daarom zou ik zeker deze kwestie niet langer voor u uitschuiven en zo gauw u kunt contact opnemen met een instantie die gespecialiseerd is in jeugdhulpverlening. Een goed voorbeeld daarvan is de SGJ (Stichting Gereformeerd Jeugdwelzijn) maar het kan natuurlijk ook via Eleos of het Bureau Jeugdzorg bij u in de regio.
 
In elk geval hoop ik niet dat u zult toegeven aan sombere gedachten die zomaar bij u binnen kunnen komen en die zoals u zelf natuurlijk ook weet, geen enkele oplossing bieden. Dergelijke gedachten kennen alleen maar verliezers. Daarom is het extra mooi bij te lezen dat u ook uw hoop weet te vestigen op de Heere God. Ik hoop dat u Hem zo vertrouwt dat u ook deze moeilijke situatie in Zijn handen legt en aan Hem toevertrouwt. Het kan in dit soort tijden ook een geweldige ondersteuning zijn om elke dag te beginnen met heel bewust Psalm 23 te lezen en te zingen.
 
Weet u wat ik ook hoop? Dat u de moed hebt om voor uw kind waar u het zo moeilijk mee heeft te bidden. Niet om uw zin te krijgen, maar om de vrede met God in het hart van dat kind en van daaruit de vrede met u. Zolang mensen voor elkaar weten te bidden, is er ruimte voor toenadering. Dat laatste wens ik u van harte toe!
 
Wijsheid!  
 
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven