Vraag
Beste beantwoorder van mijn vraag. Allereerst bedankt dat u mijn vraag wilde beantwoorden. Ik voel me akelig. Ik doe zoveel verkeerd. Ja, ik heb misschien wel een minderwaardigheidsgevoel, maar dat is vast ook terecht. Er zijn twee diagnoses gesteld, onder andere PDDNOS. Toch is het misschien wel terecht dat ik negatief over mezelf denk. Ik doe zoveel verkeerd! Een voorbeeld. Zojuist was mijn moeder aan het koken. Ik kwam even in de keuken en nam een stukje chocola, de zoveelste, maar ik kon het gewoon niet laten. Verkeerd! Mijn moeder sprak me hierop aan, omdat het kort voor het eten was. Daarna stond ik even bij haar aan het aanrecht en we spraken met elkaar. Ondertussen keek ik in de pan met groente en ik zag dat de groente aanbrandde. Vervolgens keek ik naar het vlees en draaide het om. Het spetterde nogal, want het was vis, dus mijn moeder zei gelijk dat ik moest oppassen voor mijn kleren en ze zei: "Wie doet het eten nou, jij of ik?" Zulk soort dingen heb ik zo vaak. Was het verkeerd dat ik in de pannen keek, of reageerde mijn moeder alleen gefrustreerd omdat het eten zo spetterde? Of was ik te bemoeierig? Ik ging maar buiten zitten. Later kwamen mijn vader en moeder naar buiten en beweerde mijn moeder dat ik in de deuropening zat. Ik keek en ja, het was deels waar. Echt weer wat voor mij. Ik ging naar binnen en vergat dat mijn nichtje me een zandtaartje zou komen brengen, dus haar tante was opeens verdwenen. Ik weer. Weer alleen aan mezelf gedacht. Ik reageer vaak verkeerd op anderen. Als een ander een probleem heeft, vind ik het moeilijk om mee te leven. Ik ga dan snel een oplossing bedenken, of ik zeg iets waarvan ik later denk: sloot dat wel goed aan? Ook krijg ik vaak tegengas van anderen. Dat voelt alsof ik het bij het verkeerde eind had. Ik probeer zoveel te veranderen, maar ik blijf gewoon lomp! En psychisch ben ik zwak. Ik trek me snel wat aan. Nu zit ik ook hard te huilen. Straks ziet mijn moeder dat ik gehuild heb, daar maakt ze zich dan zorgen over en dat terwijl ze heel hun leven al mij als zorgenkind hebben gehad. Ik was geen makkelijk kind. Ze hadden weinig plezier aan me en nu probeer ik het als het ware goed te maken door mijn ouders te plezieren, maar het lukt helaas bijna nooit! Ook ben ik niet behulpzaam, ben te vol van mijn problemen en praat er te veel over. Ik heb nog veel meer van zulke negatieve eigenschappen, maar die vertel ik hier niet. Ik heb wel positieve eigenschappen, maar het zijn er niet veel. Ik heb hulp van een SPV’er, maar dat helpt niet. Nu krijg ik een andere hulpverlener, die niet christelijk is. En wat ik ook zo jammer vind: mijn mening is niet zo belangijk. Als ik iets tegen mijn moeder zeg, vraagt ze vaak: "Wie zegt dat?" Ze wil dan weten van wie ik dat weet. Alsof het niet genoeg is dat het inmiddels mijn woorden, mijn boodschap, mijn mening is. Zie je dat ik niet zo belangrijk ben? En als ik iets tegen mijn zus van 28 zeg (zelf ben ik 25), geeft ze vaak geen antwoord. Er is ook niemand die voor mij als partner kiest. Hoe kom ik hier toch uit?! Het gekke is dat ik me naar mensen wel tekort voel en zie schieten, maar naar God toe heb ik emotioneel niet zo heel veel last van de zonde. Had ik dat maar, dan wist ik dat mijn schuldbekentenis oprecht is en dat God mijn zonden wil vergeven, want God vergeeft een ieder die de zonde hartelijk aan Hem zal belijden. Nu weet ik met mijn verstand dat ik alles verkeerd doe. Ik ben mijn geloofszekerheid kwijt. Dat komt doordat ik vaak mijn stille tijd vergeet en omdat ik met mijn gevoel wil voelen dat ik verkeerd ben, God nodig heb en Hem liefheb. Hoe weet ik nu of ik echt een kind van God ben? Ik weet het niet zeker! Ik stel vaak mijn aards geluk en aardse wensen boven God. Ik voel emotioneel niet zo'n diep verdriet over mijn zonden. Vroeger wel, maar nu helaas niet meer. Wist ik maar dat ik van Hem was. Waarom laat ik God steeds los? Waarom oefen ik mij niet in godzaligheid, zoals Paulus schrijft? Misschien omdat ik het niet volledig wil, dus dan ben ik misschien een verstandsgelovige. God laat Zijn werk niet los, maar ik ben bang dat God nooit in mij begonnen is. Probeerde ik het in mezelf? Hoe kan ik me nu oprecht onderzoeken? Als ik zie dat ik vaak God vergeet overdag, geen tijd neem voor (extra) stille tijd, dan denk ik: zie je, ik draag geen vrucht, omdat ik niet in de Wijnstok ben geënt, dan is het logisch dat je geen vrucht draagt. Hoe kom ik in de Wijnstok? Hoe krijg ik diep berouw (in plaats van spijt) over mijn zonden? En hoe word ik maatschappelijk een beter mens die meer voor anderen betekent, qua meeleven, interesse, gevende liefde, normaal overkomen en minder verkeerd doen? Hoe kan ik mijn problemen oplossen en loslaten? Belangrijker: Hoe krijg ik geloofszekerheid en eerst nog echt (!) berouw over mijn zonden?
Antwoord
Beste vriendin,
Wat heb jij een eerlijke e-mail geschreven! Heel knap onder woorden gebracht wat de strijd is van iemand met PDD-NOS. Mochten er nog mensen zijn die niet weten wat dat is en hoe je je dan vaak voelt, laten die dan jouw e-mail lezen. Dan begrijpen ze hopelijk ook beter waarom mensen met PDD-NOS zijn zoals ze zijn.
Ik ben bang dat er aan je leven niet zo heel veel veranderen zal. Je zult blijven worstelen met de problemen die je hebt. Ze hangen eigenlijk allemaal samen met je autistische stoornis. Dat klinkt misschien hard en je moet er wellicht om huilen. Maar ik bedoel het liefdevol. Ik bedoel ermee te zeggen: dat het zo vaak fout gaat, is iets waar jij ook niets aan kunt doen. Dat zit in je en werkt door in heel je leven. Wat zou het mooi zijn als je jezelf kon aanvaarden zoals je bent. Het zou misschien een heel stuk spanning uit je leven wegnemen. Tegelijk mag je blijven werken aan verbetering van je karakter. Je bent ten slotte 25 jaar en best wel in staat om dingen te veranderen. Als anderen je daarbij willen helpen, moet je daar zeker gebruik van maken.
Het valt me op dat je heel goed weet wat je geestelijk nodig hebt. Je weet alleen niet hoe je eraan komt. Ik zou zeggen: ga met al deze vragen naar de HEERE. En smeek Hem om alles wat je mist. En je weet wat Hij heeft beloofd: al wat u ontbreekt, schenk Ik, zo gij 't smeekt, mild en overvloedig (Ps. 81).
Als ik jou was, zou ik elke dag stille tijd plannen. Met jezelf afspreken: van zo laat tot zo laat ben ik met de Bijbel bezig én met de God van de Bijbel. En het dan ook echt doen. Je zult merken dat de HEERE er Zijn zegen aan zal verbinden.
Ik hoop dat ik je zo wat gerustgesteld heb.
Hartelijke groeten!
Ds. C. J. Droger
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En waarom wordt er vanuit gegaan dat ze het niet ECHT begrijpt?
Al in eerdere reacties op andere vragen viel het me op dat zij niet weet wat PDD-Nos / ADHD en aanverwante sociaal emotionele problematiek inhoudt.
Ook gezien haar tweede reactie op deze vraag over een etiket en veroordeling van de wereld getuigd van geen kennis!
En inderdaad Catherine, ik kan bij je aansluiten. Ook ik ken vele gezinnen, waaronder in onze eigen familie, waarbij ogenschijnlijk goed bedoelde inmenning van derden zonder kennis van onderliggende problematiek geleid heeft tot grote problemen, waaronder totale verwijdering!!
Eva zegt dus, de wereld, niets wijst erop dat Eva iemand een etiket opplakt...jammer dat Eva iedere keer wordt afgekat, net of iedereen het beter weet dan zij...jammer!
Ik proef uit Eva´s reactie´s altijd liefde en geen eigenbelang!!
In tegendeel zelfs, je doet dan wat Jezus van je vraagt, omzien naar elkaar.
Hij eist niet dat je daarvoor deskundige moet zijn en wie kan het beter weten dan Hij?
Een luisterend oor kan ik ook bieden aan een suikerpatient, hij/zij mag gerust zijn/haar berhaal doen. Maar ik ga niet verder dan dat, de begeleiding over medicatie e.d laat ik aan een specialist over. Maar als ik aanbied om met iemand DOOR TE GAAN PRATEN over zijn/haar problemen die hij/zij ervaart met de suikerziekte, dan zorg ik eerst dat ik daar gedegen kennis van heb genomen, zodat ik geen uitspraken doe, die getuigen van onkunde!!
Het is zoals Dijna61 ook zegt, pas als je inzicht in de problematiek hebt, zie je de valkuilen en gevaren die op de loer liggen!
Het is geenzinds mijn bedoeling om Eva af te katten, maar ik zie wel een groot gevaar in mensen die zich overal in zaken willen mengen waar men geen kennis van heeft.
Dat weet je toch helemaal niet?
Iemand met een beetje kennis van zaken zegt heel andere dingen!
"Iemand met een beetje kennis van zaken zegt heel andere dingen!", zeg je.
Neem me niet kwalijk, maar dit is nou typisch wat men noemt: een losse flodder.
Bovendien is het kwetsend richting Eva, niet netjes van je.
Over bewust kwetsen richting Floddertje gesproken..., neem me niet kwalijk, dit is absoluut ook niet netjes van jou!!
Eduard1: dit lijkt op stemmingmakerij !
En tja, wie kaatst moet de bal verwachten.
Het is ook om in de termen te blijven niet netjes om iemand bewust te kwetsen.
Ik heb Eva over mijn opmerking die scherp over heeft kunnen komen mijn excuses aangeboden, die ik van anderen die mij bewust kwetsen niet heb gelezen, nee het wordt even extra onderstreept door 1a2b3c!
En met een opmerking tja, wie kaatst moet de bal verwachten af te sluiten, ach zo ken ik er nog een paar, die duidelijk van toepassing kunnen zijn zoals sommigen hier reageren of juist niet reageren.
Ik word daar een beetje onpasselijk van, vind dit een verlaging van jezelf om zo je bijdrage af te sluiten!
Ik had het ook niet over Eva of jouw antwoorden en argumenten als ik 'slag in de lucht zeg' maar enkel over je ongefundeerde opmerking richting Eva.
En als je zoiets zegt dan kan je wat terug verwachten, wat ik dan weer verwoord heb met 'wie kaatst...enz'.
Kan ik geen 'verlaging' noemen, overbodig wellicht...
Het lijkt me tegenover vraagstelster niet fair om hier over een paar eventueel verkeerd gekozen woorden door te zagen.
Kunnen we ajb normaal tegen elkaar doen ook al zijn we het niet altijd eens?
Je reageert zelf toch ook zeer regelmatig? (7x hier).
- 1
- 2
