Initiatief nemen

Al een tijdje loop ik rond met een kwestie die ik kort zal uitleggen. Inmiddels ben ik 5,5 jaar getrouwd. Daarvoor had ik twee jaar verkering. In die tijd had ik bijzonder weinig zelfvertrouwen. Wat dat betreft is het echt een wonder dat onze relatie tot stand kwam en in stand bleef. Gelukkig is over het algemeen mijn zelfvertrouwen behoorlijk ontwikkeld. Het is zelfs zo dat de buitenwacht het echt niet meer merkt aan me. Voor degenen die me goed kennen, kan ik het niet altijd verdoezelen. Daarbij loop ik steeds tegen het volgende aan. Eigenlijk geef ik niet veel om het seksuele aspect in onze relatie. Ik merk dat ik er moeite mee heb om mezelf aantrekkelijk te maken voor mijn man. Mijns inziens komt dat vooral door mijn minderwaardigheidsgevoelens. Ik vind het snel overdreven, ben bang om 'afgewezen' te worden, terwijl ik weet dat mijn man dat echt nooit zal doen. Dus begin ik maar nergens aan. Tegelijk voelt dit erg onbevredigend. Mijn man moet dus altijd het initiatief nemen, mij stimuleren en aandacht voor mij hebben. Ik zou dat graag ook andersom doen, maar op de een of andere manier kan ik mij daar niet toe zetten. Ik ben daarin absoluut niet spontaan. Als ik het al probeer, komt het voor mijn gevoel geforceerd over. We hebben er al vaak over gepraat, mijn man probeert het dan te sussen, neemt het voor lief en accepteert me zoals ik ben. Toch voelt het vervelend. Tot op heden is onze relatie echt goed, maar ik ben bang dat dit ons een keer gaat opbreken. Er is namelijk een latent gevaar dat we stilletjes uit elkaar gaan groeien, omdat mijn man ook wel eens wil dat ik initiatieven neem, denk ik. Graag zou ik uit deze vicieuze cirkel willen komen, maar tot nu toe is dat niet gelukt. Ik vraag me af of het zin heeft om bijvoorbeeld een gesprek(kencyclus) met een professional aan te gaan. Tegelijk vind ik het daar eigenlijk niet 'heftig' genoeg voor. Maar zelf komen we niet verder, ondanks heel wat lezen en praten.

In je vraag valt me een tegenstrijdigheid op. Je zegt dat je zelfvertrouwen behoorlijk ontwikkeld is, maar je problemen in de seksuele relatie houden mogelijk verband met minderwaardigheidsgevoelens. Het lijkt erop alsof je aan de buitenkant iemand bent geworden die zelfvertrouwen uitstraalt, maar aan de binnenkant nog iemand bent die zichzelf minder vindt dan anderen.

Ik begrijp dat je man veel begrip heeft, je accepteert zoals je bent en jullie hebben er al veel over gelezen en gepraat. Toch blijf je het als een probleem zien. Waarom ben je bang dat jullie uit elkaar groeien? Heeft dat er ook niet mee te maken dat je je zelf minder voelt en daarom bang bent dat je man een keer genoeg van je heeft? Dat je toch niet voldoet aan de eisen die overigens niet je man, maar jij lijkt te stellen? Daarbij blijf je in de vicieuze cirkel van hoge eisen aan jezelf stellen (je moet spontaan zijn, niet geforceerd, waarbij je denkt dat je man het anders wil....), daaraan niet kunnen voldoen en met minder geen genoegen nemen en zo blijven steken in passiviteit.
 
Je kunt de keuze maken om te accepeteren dat een bepaald aspect van je relatie, in dit geval seksualiteit, minder goed is dan je zou willen. Met acceptatie bereik je overigens vaak meer dan het met het steeds meer willen dan in je mogelijkheden ligt.

Maar blijf je dit lastig vinden dan kun je ook een aantal gesprekken hebben met bijvoorbeeld een psycholoog. Die kan in een aantal gesprekken beter boven water krijgen waar de schoen wringt en met jou zoeken naar een bevredigende oplossing.

Drs. Joke Ronner-Wattel

Dit artikel is beantwoord door

drs. J(oke) Ronner-Wattel

• Geboortedatum:
  26-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  -
• Status:
  Actief

150 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven