Verleden van incest

Aan mevrouw Rots. U heeft aangegeven dat ik u nog een keer mocht schrijven, naar aanleiding van mijn vorige vraag. Uw antwoord en ook de reacties hebben mij goed gedaan, maar ik ben er ook erg van geschrokken. Ik dacht: is het echt zo erg? Het voelt helemaal niet alsof de problemen van mij zijn, maar net alsof ze van een ander zijn. U zegt dat ik er wel wat aan kan doen. Dat wíl ik ook. Ik wil mijn verantwoordelijkheid nemen voor mijn daden. Maar ik ben soms zo bang. Ik ben bang om dingen te presteren. Ik ben bang dat ik dingen doe die ik fout kan doen. Het zijn hele kleine dingen, zoals de telefoon opnemen waar anderen bij zijn, eten koken, creatief bezig zijn, de tafel bij iemand anders dekken, enzovoorts. Niemand weet dit, iedereen denkt dat ik alles kan, terwijl er zoveel dingen zijn die ik ontloop omdat ik ze gewoonweg niet durf. Ik ben zo bang voor wat mensen van mij denken. Ik wil sterk zijn en bén dit ook, zeggen mensen om me heen. Ik merk dat ik dingen doe buiten mezelf om. Tijdens mijn stage (psychiatrie) vonden ze dat ik goed bezig was, maar ik heb het idee dat ik gewoon doe wat mensen van mij verwachten. Ik loop bij de hulpverlening, maar daar weten ze dit niet. Ik denk dat ze heel raar zullen opkijken als ik het zeg. Ik ben ook bang voor de dingen die ze gaan vragen. Ik ben een erge rationalist, daarom weet ik vaak alle antwoorden wel en vind ik het dus raar om met problemen van mezelf naar buiten te komen. Hoe komt het dat ik me zo nutteloos voel? Het gevoel is helemaal niet overeenkomend met hoe het zou moeten zijn.

Beste vraagsteller,

Eerst heb ik maar eens even onze eerdere correspondentie teruggelezen. En dan valt opnieuw op: je hébt hulp. Gebruik die! Stel je vragen, vertel wat je kwijt wilt aan je hulpverlener. Is dat ‘erg’? Welnee, het zijn dingen die jou bezighouden! Je bent opgegroeid op een manier die jou gemaakt heeft tot wie je nu bent. Dáár ben je mee bezig. Logisch, toch?

Je bent bang voor wat mensen van je zeggen, terwijl je wel een sterke indruk maakt volgens de mensen om je heen. Dat kán dus blijkbaar samen gaan. Je hebt een deel ‘verborgen’ – als ik dat zo mag zeggen. Dat is je goed recht, daar kies je voor. Maar tegelijkertijd geeft dat geen goed gevoel. Nee, je hebt je gevoel buitengesloten. Reageert rationeel. Maar de gevoelens héb je wel… en dáár zou je iets mee moeten doen als je dat aandurft, aan kunt! Het zal niet meevallen, maar het kan zeer zeker de moeite waard zijn! Práten dus. Met je hulpverlener. Anoniem -via internet- is dat erg lastig: ik ken je niet. Je hulpverlener kent jou intussen wél!

Je hebt een verleden van incest… heb je daar wel eens iets over gelezen? Dat geeft vast en zeker herkenning. Een indringend boekje met gedichten schreef Diny Nijland (titel: “Er is bij mij ingebroken”). Ook het persoonlijk verhaal van Inez van der Zee (titel: “Ik kom van ver”) kan je misschien verder helpen. Er is wél moed  nodig om aan deze boekjes te beginnen, maar misschien kun je sámen met je hulpverlener ze gaan lezen. Heel veel sterkte!

En weer zeg ik: laat nog eens van je horen!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven