Andere overtuiging dan ouders

Ik heb een aantal vragen over mijn thuissituatie. Ik ben opgegroeid in de Gereformeerde Gemeenten. Inmiddels voel ik mij hier niet meer zo thuis, zie ik dingen anders, en kerk ik regelmatig bij de PKN. Dit brengt bij mij veel opbouw van mijn geloof geloofsleven en ik voel mij er erg thuis en op mijn plaats. Ik ben er erg dankbaar voor. Mijn ouders vinden het verschrikkelijk dat ik me niet meer op mijn plek voel in mijn eigen kerk en vaak ergens anders kerk. Ze vinden de PKN niet bijbels. Bekering zien zij als een grote aanraking van God, waar ze enkel en alleen om kunnen bidden. Ik zie een grote passiviteit daarin. Ik vind het lastig om uit te leggen hoe ik het zie. Ik probeer het vaak, maar we komen nooit nader tot elkaar. Ik ben 22 jaar, en ik zie veel dingen anders dan mijn ouders. Mijn ouders vinden: je woont nog thuis, dus je past je aan. Het lijkt mij goed om afstand te kunnen nemen, maar ik ben nog student, en ik heb op dit moment geen geld om uit huis te gaan i.v.m. een studieschuld e.d. Ik vind het lastig om mijn houding te bepalen. Hoe kan ik mijzelf zijn en mijn ouders wel eren? Heeft u daar tips voor? Ik vind het heel erg dat mijn ouders twijfelen aan mijn geloof en bekering. Tegelijkertijd vind ik het zo erg dat ze niet geloven dat het ook voor hen is. Hoe kan ik ze het goed uitleggen? Is er een bepaald boek wat ik misschien kan lezen, wat me kan helpen? Ik voel veel frustratie over hoe bepaalde zaken gegaan zijn in mijn opvoeding en hoe het nu gaat bij mijn broertje en zusje. Ik kan het mijn ouders niet uitleggen, want ze zullen zich gekwetst voelen, en het wellicht niet begrijpen (ze begrijpen me gewoonlijk niet, we zitten op de een of andere manier op een totaal verschillende golflengte). Hoe kom ik nader tot mijn ouders en hoe zorg ik ervoor dat de thuissituatie verbetert? De discussies zijn soms zo heftig en ik word er zo moe van me steeds te moeten verdedigen. Ik weet gewoon niet waar ik wijs aan doe!

Tot een andere overtuiging komen dan je ouders is mogelijk. Het is net zo goed mogelijk als dat er verschillende kerken zijn waar verschillend gepreekt en geloofd wordt. Het zou niet zo moeten wezen dat er verschillende overtuigingen zijn. Maar het is wel zo. Ook dat maakt weer heel duidelijk dat we buiten het paradijs leven. Laten we er een reden te meer in zien om bedroefd te zijn over de zonde. ONZE zonde!

Zo’n verschil in kerk en opvatting is een ramp. Zeker als je zo nauw met elkaar verbonden bent als een kind met zijn ouders. Het maakt het samen leven zwaar. En de sfeer is niet aangenaam. Jij ondervindt het. Je vraag is, hoe jij erin moet staan. Laat me een paar dingen aanreiken.

Allereerst zou ik je aanraden steeds te bedenken dat het ten diepste niet over jouw overtuiging of over die van je ouders gaat. Het gaat om wat Gods Woord ons zegt. Probeer telkens weer terug te komen bij de Bijbel. Probeer daar zelf naar te luisteren. Probeer het zover te krijgen dat je ouders er naar luisteren. Blijf dan ook niet steken in de leer van de kerk, of de opvatting van een dominee of de ervaring van deze of gene gelovige. Want dat blijft menselijk. Je zult merken hoe moeilijk het is (voor jezelf en je ouders) om naar de Bijbel te luisteren. Maar het is wel heel heilzaam. Ik vrees dat als jij of je ouders niet echt vanuit de Bijbel zelf willen spreken, dat het inhoudelijk gesprek met elkaar zal verder gaan op de manier waarop het nu gaat: mening tegenover mening. En dan begin je er na een tijdje niet meer aan.

Besef dat geen mens in staat is, om op geestelijk gebied de ogen van iemand anders te openen. Probeer dan ook niet je ouders te overtuigen. Je mag eenvoudig spreken van de hoop die in je is. Het zou fijn zijn, als ze je daarin geloven. Maar dat moet niet je doel zijn. Onze opdracht gaat niet verder dan getuigen. Overtuigen is Gods werk. Dat God zal overtuigen mag ondertussen wel ons voortdurend gebed zijn.

Je vraagt naar een boek dat je zou kunnen lezen om voor jezelf de dingen van het geloof helder op een rij te hebben, zodat je wellicht ook beter in staat bent om het naar je ouders toe onder woorden te brengen. Ik kan je het boekje van Horatius Bonar aanraden: “Gods weg van vrede” (engels: God’s way of peace). Het brengt op een evenwichtige manier veel dingen naar voren, waar jezelf misschien mee geworsteld hebt, en waar je ouders tegenaan lopen. Zeker als het gaat over de verhouding tussen Gods werk in onze bekering en onze verantwoordelijkheid spreekt het op een heldere manier. Misschien willen je ouders het ook wel lezen.

Ondanks dat je 22 bent en dus meerderjarig, ben je nog steeds kind in huis. Dat vraagt van jou om ook praktisch gezien met je ouders te rekenen. Tenzij ze je er de toestemming voor geven, is het nu niet de tijd om van kerkverband te veranderen. Daarmee kun je het beste wachten tot je op jezelf bent. Het lijkt me ook goed om regelmatig met je ouders naar de Gereformeerde Gemeente mee te gaan. Doe dat zonder morren. Met respect. Probeer positief te luisteren. En als er een gesprek ontstaat, laat het vanuit de Bijbel gebeuren! Ondertussen krijg je hopelijk ook de ruimte om in de PKN te kerken.

Bid ook om een zachtmoedige houding. Zo gemakkelijk kom je terecht in een sfeer van kritiek, bitterheid en negativiteit. Die leert Christus ons niet. Sta ernaar dat ze uit je opstelling mogen merken, dat Gods genade in je werkt. Ook in dit geval geldt: je daden spreken luider dan je woorden.

Hopelijk mag je de tijd beleven dat je eensgezind met je ouders kunt spreken. De Heere dienend in hetzelfde geloof. Levend van de ene Christus. Om Hem straks samen te aanbidden voor Zijn troon.

Veel sterkte!

Oldebroek, Ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven