Vraag
Elke dag bedenk ik wel dat ik bekeerd moet worden. Soms wil ik het, maar vaak wil ik het ook niet. Ik wil eigenlijk niet Jezus' woorden opvolgen, namelijk: “Mijn kruis opnemen en achter Hem aandragen.” Ik heb al genoeg kruisen, vind ik. Ik wil er geen kruis bij. En als ik eerlijk ben, wil ik het ook niet achter Hem aandragen. Ik wil een gelukkig leven en geen leven met een kruis wat ik erbij krijg. Ik wil zelf kijken naar wat mij gelukkig stemt. Het lijkt wel of God mij vaak ellende geeft om me op Hem te richten. Toch moet ik bekeerd worden, maar mijn hart is zo hard. Toch heb ik hier niet zo'n last van. Ook geloof ik nu eigenlijk niet dat ik bekeerd kan worden. Dat hoor ik weleens vaker, maar dan zeggen die mensen dat ze niet bekeerd kunnen worden omdat ze zo zondig zijn. Voor hen is er juist een weg tot God. Maar het lijkt wel of ik niet bekeerd kan worden, omdat ik zo onafhankelijk van God ben en mijn zonde juist niet zo bemerk en er geen berouw over heb. Ik weet ook niet goed hoe ik in dit alles verandering moet brengen. Er moet eigenlijk een verandering komen, maar mijn hart wilt dat niet zo. De vraag is of God er dan blij mee ben als ik om een verandering bid, terwijl mijn hart het niet wil. Of moet ik niet om een verandering bidden, maar zelf zorgen voor een verandering? Maar hoe dan? Wat moet ik nu eerst doen of bidden? Ik wil gewoon een gelukkig leven, maar 't lijkt wel of een leven met God meestal een moeilijke weg is. Het is niet echt een vraag.
Antwoord
Op het eind zeg je dat je eigenlijk geen vraag stelt, maar dat is niet waar want er staan legio vragen in je lange verhaal. Het is daarom best lastig om op je 'vraag' in te gaan. Toch zal ik een poging wagen.
Het punt waar je mee zit is ten diepste dit dat je weet dat je bekeerd moet worden en er een verandering in je leven zich moet voltrekken, maar niet weet hoe dat moet en eigenlijk helemaal niet zo'n verandering en bekering wil. Ja, dat is een lastig punt. Aan de ene kant weten we dat God ons oproept om ons te bekeren, maar aan de andere kant kunnen we en willen we niet. Hoe dan toch die verandering of die bekering? Een paar dingen zou ik daarvan willen zeggen.
Allereerst is het belangrijk om te weten dat de Heere feilloos op de hoogte is van ons harde, graag onafhankelijk willen blijven, hart. Hij weet ook dat we ons zelf niet kunnen veranderen en dat we ten diepste ook niet onder Zijn zeggenschap willen staan. De Heere verbaast Zich daar niet over. Hij weet wat Hij van Zijn maaksel kan verwachten.
Het is daarom in de tweede plaats heel belangrijk om dat in het gebed eerlijk voor de Heere uit te spreken. Al die zaken die je in je 'vraag' naar voren brengt, mag je (ja, moet je) ook heel eerlijk tegen de Heere zeggen en uitspreken. Waar jij niet wil, wil de Heere je hart gewillig maken, Waar jij het niet kan, wil de Heere Zijn kracht in jouw zwakheid volbrengen. Waar jij onafhankelijk wil zijn, wil de Heere je leren om afhankelijk van Hem te zijn. Dat is een voortdurende strijd. Dat moet je elke dag weer leren om zo je afhankelijkheid van God te betonen, je zwakheid en onwil te erkennen, maar dan ook Zijn leiding en kracht te ervaren.
In de derde plaats zul je dan ook ervaren dat je in een wonderlijke spanning verkeert. De eis van bekering ligt er. Daar kun je niet om heen. Jij moet je zelf bekeren en jij moet tot verandering komen. Toch moet God het doen. Hij moet je harde hart breken, Hij moet je afhankelijk maken. Maar God doet dat ook. Daar waar jij met al je tekorten, je vragen, je onwil, je onkunde, je weerbarstige hart, tot God gaat, daar wil Hij je leren om Hem te volgen. Om achter Jezus aan te gaan.
Dan kom ik bij het vierde wat ik zou willen zeggen. Je maakt de indruk dat het volgen van Jezus, de bekering tot God, een weinig vreugdevol gebeuren is. Je hebt het over een kruis wat je dan moet dragen en dat je niet gelukkig zult zijn, maar een moeilijke weg moet gaan. Als Jezus spreekt over een kruis dragen, bedoelt Hij niet zozeer allerlei leed en ellende wat je zult ondergaan. Nee, dat kruis heeft te maken met dat 'kruis' wat door je leven heen moet. Die onafhankelijkheid en die onwil om Jezus te gehoorzamen en te volgen moet gebroken, gekruisigd worden. Maar dat is heilzaam! Dat geeft vreugde. In het doopformulier wordt daarom gezegd dat we dat kruis vrolijk dragen zullen. Nee, leed maakt ons niet vrolijk, maar het volgen van Jezus wel. Je krijgt er een heilige vreugde in om de Heere te dienen en te volgen. Niet voor niets kon Paulus in niets anders roemen dan in het kruis van de Heere Jezus Christus. Ja, dat had zijn harde hart gebroken, zijn onafhankelijkheid een knak gegeven, maar hij kreeg er veel voor terug. Dat betekent niet dat het leven een glijbaan wordt zonder leed en ellende, maar wel een leven waarin we, temidden van alles wat we mee moeten maken, de kracht en de nabijheid van de Heere ervaren. Dat is een voortdurende strijd. Jazeker! Maar het is wel de goede strijd van het geloof. Het levert nu en eeuwig heel veel op!
Daarom: bid maar veel “Heere, bekeer mij, zo zal ik bekeerd zijn” en “Trek mij, zo zal ik U nalopen.” Om het dan ook in verwondering te mogen zeggen: “Heere, ik heb U lief, omdat Gij mij eerst hebt liefgehad” en “Ik heb U niet uitverkoren, maar Gij mij.”
Het is mijn diepste wens dat je met al je onwil toch gewillig gemaakt wordt om de Heere te volgen en te dienen. Tot eer van Zijn Naam en tot zaligheid van je ziel.
Ds. R. W. van Mourik, Elburg
Dit artikel is beantwoord door
Ds. R. W. van Mourik
- Geboortedatum:07-02-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Alblasserdam
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Om het maar eens met de 'oudjes' mee te zeggen, moest ik ook gewillig gemaakt worden. Het is erg om te zeggen, maar ik heb er wat tegen aan geschopt, ik was het ook niet eens met al die onbegrepen wegen, en dan je kruis vrolijk dragen, dat bestond voor mij niet. Toch is er niets beters dan een leven MET de Heere. Al heb je dan nog zoveel te dragen in eigen ogen, het grote verschil is dat Hij je dan draagt, door alle omstandigheden heen. God is liefde, dat vergeten we vaak. Lijden koppelen we vaak gelijk aan God, alsof Hij de schuldige is, maar alle moeilijke dingen komen uit Zijn Vaderhand.....
Hij zegt het Zelf: Zo wie Ik liefheb die bestraf en kastijd Ik, wees dan ijverig en bekeert u. Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop en indien iemand Mijn stem zal horen en de deur opendoen, Ik zal tot hem inkomen en Ik zal met hem avondmaal houden en Hij met mij. Dat zijn Zijn eigen woorden! Wij hebben ook onze eigen verantwoordelijkheid. We kunnen er niet tegen aan blijven schoppen... Hij klopt van de morgen tot den avond…
Hij is bewogen over jouw leven……
Hoe klopt Hij? Misschien wel door de pijnlijkste dingen op de levenspad……
Geloof je dat Jezus Christus jouw ondergang niet wil?
Die Liefdegeur, van het Lam van God, Die elk tot liefde moet nopen!
Hij wil jou een nieuw leven geven.
Het gaat om de Heere Jezus. Het moet geloofd worden met je hart dat Hij niet alleen voor anderen maar ook voor mij de dood is ingegaan.
Kies dan heden wie je dienen zult!
Ik bid voor je!
Hoe? Misschien is iemand anders daar beter in om het goed te verwoorden! (Ik heb m'n best gedaan, maar soms bedoel ik het goed maar verwoord ik het toch zo dat je er weinig tot niets mee kunt..)
Tot ik erachter kwam dat die onkunde geen onkunde was, maar onwil. Mijn doel in het leven was mijzelf zoveel mogelijk geluk brengen. Tot ik erachter kwam dat dat geen vreugde gaf. Toen begon het lange twijfelen: wil IK wel of wil ik niet? En dat dilemma is iets wat je bij God mag brengen, want daar kun je zelf niet zoveel mee. Je kunt je eigen wil niet veranderen, God wel!
De vraag die je stelde is dan ook iets wat je letterlijk voor Gods troon mag leggen: Heere, ik wil niet!
Het feit dat je er überhaupt de vraag stelt geeft mijns inziens aan dat je het als een last ervaart en dat staat geschreven: Komt allen tot mij..
Als je Hem kent, snap je niet meer dat je deze vraag ooit kon stellen.
Zoek de Heere terwijl Hij te vinden is. Zodat je er na al jouw zoeken achter komt, dat Hij jou zoekt! Dat Hij jou op het oog heeft.
Niet te geloven, maar waar!
Wat klinkt dat mooi!
Zo'n geweldig groot wonder van God als je er achter komt dat Hij jou altijd al zocht terwijl wij denken dat wij God zoeken en altijd maar bezig waren Hem te weerstaan. Geef je aan Hem over, je krijgt er nooit spijt van.
