Vraag
Aan ds. Simons. Ik weet niet hoe ik u anders kan bereiken, vandaar dat ik mijn vraag via deze site stel. Ik heb heel kortgeleden uw lezing gehoord over het thema “onuitsprekelijke liefde” op een JijDaar-avond. Uw lezing heeft mij heel diep geraakt. Vooral de manier waarop u dingen benoemde. Ik mag door genade weten een kind van de Heere te zijn. De Heere heeft mij getrokken met Zijn oneindige liefdekoorden. Twee jaar geleden mocht ik tot bekering komen. Hoewel ik nog maar 17 jaar ben (en daardoor vaak zoveel onbegrip en wantrouwen tegenkom of het wel echt waar is) weet ik wat het betekent om een levende geloofsrelatie met de Heere te mogen hebben. Maar nu.. ben ik deze relatie kwijtgeraakt. Ik ben niet mijn geloofszekerheid kwijt. Nog steeds geloof ik met hart en ziel dat ik van Hem ben, gekocht door Zijn bloed. Maar met alleen het geloof kan ik niet meer leven. Ik moet een dagelijkse relatie met de Heere hebben. Als ik dat kwijt ben.. dan kan ik niet leven. Het leven met de Heere is al mijn kracht, al mijn hoop en al mijn troost. Zonder deze relatie raak ik in strijd. Toch kan ik de Heere niet loslaten. Soms lig ik 's avonds lang wakker om maar een antwoord te horen uit Zijn mond. Soms blijft het zo stil en soms ontvang ik een belofte waarmee ik pleitend naar de Heere ga. En toch blijft het zo leeg... ik wil niets liever dan opnieuw weer die onuitsprekelijke liefde ervaren die u zo ruim mocht verkondigen op de JijDaar-avond. Heel mijn hart kwam erin mee. Ik weet niet wat ik doen moet. Waaraan ligt het nu dat ik maar aan Zijn liefde voorbij ga of dat de Heere ook kan vertoeven? (zoals ik las in Habakuk 2:3). Want Hij antwoordt niet op mijn gebed. Kunt u mij hierin helpen? Ik loop hierin vast. Eigenlijk is het niets anders dan een noodschreeuw naar de Heere om opnieuw te mogen delen in Zijn genade. Door uw lezing is dat alleen maar sterker geworden. Ik weet dat de Heere eenmaal zal verhoren; Hij laat immers niet los het werk van Zijn handen. En toch is dat vertrouwen in momenten van strijd er lang niet altijd. Moet ik dan maar moedeloos blijven wachten? Een meisje.
Antwoord
Beste meid, ik ga proberen jouw vragen te beantwoorden. (Als je mij verder nodig hebt, dan kun je me bereiken via Refoweb.)
Laten we beginnen om te belijden dat het een onuitsprekelijk wonder is als we mogen belijden: Ik ben des Heeren. Wat een wonder dat Hij zondaressen trekt met liefdekoorden, dat Hij Zijn liefde in ons hart uitstort. Beste meid, je zou aan Zijn voeten willen blijven liggen, net als die zondares in het huis van Simon (Lukas 7: 38). Je zou altijd Zijn voeten nat willen maken. Je zou nooit meer weg willen om die liefde te missen. Wederliefde die zich uitstort als olie. Eeuwig wonder. Bleef het maar zo. Helaas, het blijft niet zo. De bruid uit Hooglied die zegt het ook: maak mij niet wakker, laat mij nu eens even liggen. Stoor mij niet, ik ben zo bang dat Hij anders weer weg gaat (Hooglied 2: 7/Hooglied 8:4). Die olie die vloeit, dat vuur dat brandt, die liefde die geniet. Ach bleef het maar zo. Nee, helaas het blijft zo niet.
Er is meer te leren op de leerschool van Koning Jezus. Te leren? Ja, we zijn op doorreis. We zijn onderweg. We moeten pasklaar gemaakt worden voor Boven. Hoe dan? Ach, door lijden, door strijd, door verlating, door honger en dorst. Pasklaar? Ja, door de praktijk van het leven heen. Wat moeten we dan leren? Ach, niet alleen leven uit de gevoelige genade. Soms mag dat wel, maar we moeten ook leren Hem te volgen wanneer ons gevoel achterblijft. Sterker nog, als ons gevoel soms tegen ons getuigt. Hangen aan Zijn nek in de nacht van ons leven. Net als Jakob bij de Jabok (Genesis 32:26). Is dat een leerschool? Ja, om uit het Woord te leven. Te leven uit de beloften Gods. Te leven uit Christus en niet te leven uit je gevoel. Het lijkt zo tegenstrijdig, maar het is echt zo. Het is zo’n fijn gevoel om iets te hebben. Maar het kan ook zo gevaarlijk zijn. We steunen zo gemakkelijk op iets in ons. We leunen zo graag op iets wat we voelen. Nee, zegt de Heere; leef uit Mijn Woord. Uit Christus leven, uit de beloften leven. Je verlaten op hoop tegen hoop op Hem die leeft!
Wat een les, wat een leerschool. Sterven noemt de Bijbel dit. Sterven aan alles om niets meer te hebben dan Christus alleen. Hangen aan het Woord. Kom, dan mag je soms ook de liefdesuitlating van Hem ervaren, maar niet om er op te steunen. Kom, dan mag je ook smaken en proeven dat Zijn liefde beter is dan de liefde van deze aarde. Hoogten en diepten? Ja, van kracht tot kracht. Ja, Zijn kracht in onze zwakheid ( 2 Kor. 12:9). Wat een les hè? Je weet niet goed wat er allemaal gebeurt als de Heilige Geest voor het eerst zo’n weg met ons gaat. Maar kom, vreest niet. Wees niet al te ontroerd ( Johannes 14:1-2). Wordt niet al te zeer bewogen. Wandel achter Hem aan. Laat je bede zijn: Maak in Uw Woord mijn gang en treden vast (Psalm 119:9).
Mag je dan niet staan naar deze liefde? Mag je dan niet staan naar het vervuld zijn van Zijn genade? Ach, je kunt proberen om het achter je te laten, maar dat lukt toch niet. Liefde verlangt naar wederliefde. Die heimwee hebben komen thuis. Straks zullen we eeuwig mogen genieten van Zijn aanwezigheid. Kom, zie uit naar die dag dat je altijd bij Hem wezen mag. Dan zullen we Hem met mond en hart loven en prijzen. We zullen genieten van Zijn liefde; ongestoord. En de Geest en de Bruid die zeggen kom, en die het gehoord hebben zeggen kom. En die dorst heeft die kome en nemen het water des levens om niet (Openbaring 22:16). Kom wordt niet moedeloos, strek je uit naar Hem. Doet aan de Heere Jezus Christus (Rom. 13:14).
Luister eens, we nemen afscheid, maar nog een vraag: Wat is je liefste meer dan een andere liefste? (Hooglied 5:9). Al lijkt het nacht, al is Hij schijnbaar niet bij je. Al wijst alles er op dat Hij weg is, maar luister eens, vertel eens hoe Hij eruit ziet in Zijn afwezigheid?! Hoor; mijn liefste is blank en rood en draagt de banier boven tienduizend (Hooglied 5:10).
God zegene je in je jonge leven,
je dominee A. Simons, Vinkeveen.
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Simons
- Geboortedatum:07-05-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Valburg-Homoet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Er zijn zoveel mensen die op hun 17e in God geloven.
Er zijn er nog veel meer van 17 die niet in God geloven.
En helaas op hun 70e nog steeds niet.
Het is en blijft altijd een wonder. En dus bijzonder.
Begrijp de vragenstelster o zo goed.
Het is hard te ontdekken dat het hier op aarde nooit de hemel zal worden.
Als is het soms wel es een hemel op aarde. En dat wil je dan zo graag vasthouden.
Het is en blijft een strijd helaas. Maar zonder strijd geen overwinning.
Gods zegen!
Maar aan de andere kant: het is toch niet meer dan normaal om je Schepper te kennen?
Daar word je geen bijzonder mens van hoor ;-)
Er hangt soms zo'n exclusief sfeertje rond bekeerd zijn.
Ik wil de vragenstelster heel veel kracht en sterkte toewensen.
Persoonlijk zit ik op het moment met hetzelfde probleem. Ik zou dolgraag meer van Jezus en Zijn liefde voor mij willen ervaren. En dat is dus niet altijd zo.
Ik zou willen zeggen tegen je (hetzelfde als wat ds. Simons zegt): hou je vast aan Zijn beloften, ook al voel je er niets van.
En, als je Hem niet ervaart, probeer dan niet te moedeloos te worden. Weet dat Hij er is met je verstand.
En geniet vooral ook van alle mooie en goede dingen in je leven. Ook, of misschien beter gezegd, juist daarin kun je Jezus' liefde voor jou ontdekken.
maar het is een zeer groot wonder dag God mensen WIL bekeren en ons niet allemaal vervloekt heeft!
Het is absoluut niet normaal! het is heel bijzonder!
En dat sfeertje eromheen hebben mensen gecreerd. God creerd een vreugdevolle sfeer!
moest ik even kwijt...
Als ik zeg: het is normaal om je Schepper te kennen, bedoel ik niet dat het normaal is, in die zin, dat het nu (na de zondeval) vanzelfsprekend is voor ons om Hem te kennen.
Maar ik bedoel daarmee: God heeft altijd gewild dat wij Hem kenden. Het ligt niet aan Hem dat wij hem niet meer kennen. Dat het nu abnormaal is geworden om Hem te kennen ligt aan ons!
Doordat wij van Hem weg zijn gegaan hebben wij iets wat oorspronkelijk heel normaal was gemaakt tot iets heel exclusiefs.
Gods diepste wens is altijd geweest om in relatie met Hem te leven. Vroeger, maar ook nu.
Het is ons doel! Als wij Hem kennen worden wij geen bijzondere schepselen ofzo. Dan beantwoorden wij simpelweg aan ons doel! Dan zijn wij eindelijk normaal bezig!
En vanuit die gedachte schreef ik dus ook dat het helemaal niet zo bijzonder is als je al op je 17e kind van God bent. Het is eerder triest dat wij allemaal (geld ook voor mij) niet vanaf onze geboorte Zijn kind zijn. Je kunt dus ook net zo goed zeggen: ik ben pas op mijn 17e kind van God geworden.
Maar nu ga ik niet meer reageren. Ik lees namelijk net dat dit niet bedoeld is voor discussies. Ik hoop dat ik een beetje heb overgebracht wat ik bedoelde.
De duivel wil er alles aan doen om het je moeilijk te maken! Je worsteling vindt hij alleen maar fijn. Blijf maar heel dicht bij Hem, daar is het ALTIJD goed! Hij beproeft Zijn kinderen wel, maar NOOIT boven wat ze kunnen dragen, ook al lijkt dat wel eens zo. Breng dat maar in gebed bij Hem, Hij zal je blijven dragen!
Onderstaand lied heeft mij vaak kracht gegeven als ik het even niet meer zag:
Heer, ik wil Uw liefde loven,
Al begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig hij die durft geloven,
Ook wanneer het oog niet ziet.
Schijnen mij Uw wegen duister:
Zie, ik vraag U niet waarom.
Eenmaal zie ik AL Uw luister,
Als ik in Uw hemel kom!
DAAR gaat het op aan! Naar de hemel, en straks de nieuwe hemel en de nieuwe aarde! Put daar je moed en kracht maar uit, dat Hij voorop gaat en je leiden zal naar Zijn heerlijke toekomst!
En als er mensen zijn die vragen hebben bij het feit dat je op jonge leeftijd de Here mocht leren kennen: Vraag hen maar eens of ze ZELF Hem mogen kennen. Wij mensen zijn zo snel met onze oordelen. Als iets niet gaat zoals wij denken dat het moet, dan hebben wij allerlei vraagtekens. Maar God gaat Zijn eigen weg met de mens. Wij hebben Hem niet voor te schrijven hoe Hij moet werken in de mens.
In het Liedboek voor de Kerken staat een mooi lied van William Cowper. Deze man had heel vaak last van hevige depressies en deed zelfs enkele malen een zelfmoordpoging. En ondanks dat alles schreef hij het prachtige onderstaande lied (let vooral eens op vers 1 en 5!):
Gezang 447
1 God gaat zijn ongekende gang
vol donk're majesteit,
die in de zee zijn voetstap plant
en op de wolken rijdt.
2 Uit grondeloze diepten put
Hij licht, en vreugde uit pijn.
Hij voert volmaakt zijn plannen uit,
zijn wil is souverein.
3 Geliefden Gods, schept nieuwe moed,
de wolken die gij vreest,
zijn zwaar van regen overvloed
van zegen die geneest.
4 Zoudt gij verstaan, waar Hij u leidt?
Vertrouw Hem waar Hij gaat.
Zijn duistere voorzienigheid
verhult zijn mild gelaat.
5 Wat Hij bedoelt dat rijpt tot zin,
wordt klaar van uur tot uur.
De knop is bitter, is begin,
de bloem wordt licht en puur.
6 Hoe blind vanuit zichzelve is
het menselijk gezicht.
God Zelf vertaalt de duisternis
in eind'lijk eeuwig licht.
Wil je mailen: hp1976@live.nl
