Vraag
Waarom staat er eigenlijk in Genesis: Tot de man zal uw begeerte zijn, terwijl volgens mij juist de man veel meer begeerte heeft tot de vrouw dan de vrouw tot de man.
Antwoord
Inderdaad staat er in Gen. 3: 16 de uitspraak van God over de vrouw: tot uw man zal uw begeerte zijn en hij zal over u heerschappij hebben. Je kunt je afvragen of dat nu een straf van God na de zondeval is of een voorzegging van een toekomstig feit: zo zal het gaan, als gevolg van de zondeval en niet omdat het naar Gods wil is? In de Bijbel komt het Hebreeuwse woord ook nog in Hoogl. 7:11 voor, maar dan is het de bruidegom die begeert!
Het is waar dat over het algemeen mannen veel meer seksuele aandrift hebben dan vrouwen. Biologisch is vastgesteld dat hormonen hierbij een rol spelen. Zij zullen die aandrift na de zondeval moeten leren beheersen en met verstand bij hun vrouw moeten wonen (1 Petr. 3:7).
Wat God hier bedoelt is dat vrouwen, hoewel zij de last van de zwangerschap moeten dragen en ook sterke weeën bij de geboorte hebben te ondergaan, ondanks die te verwachten moeiten toch ook bepaalde dagen in hun maandelijkse cyclus (bepaald door hormonen) hebben dat zij zich sterk tot hun man aangetrokken voelen. Zo stelt God dus de biologische feiten vast na de zondeval: Tot uw man zal uw begeerte zijn en hij zal over u heersen.
Zelf denk ik dat dit wel degelijk als een oordeel moet worden gezien. Maar het is wel de vraag of in het klassieke huwelijksformulier tegen de bruid kan worden gezegd: deze ordinantie Gods zult gij niet wederstaan, maar veel meer het gebod Gods gehoorzaam zijn. Dan maken we van die moeizame verhouding tussen man en vrouw een gebod van God en dat is wel iets te sterk gezegd. Er zullen best mannen zijn (geweest) die met een beroep op deze woorden hun vrouw hebben onderdrukt. Maar dat kan toch nooit de bedoeling van de Heere zijn.
De verhouding tussen man en vrouw is sinds de zondeval best wel problematisch, omdat beide een verschillende sexualiteitsbeleving hebben. Romantiek is niet altijd realiteit. Hoeveel echtscheidingen zijn er niet. Maar het is juist Gods opdracht om met Zijn gave van de intieme overgave aan elkaar zo liefdevol en zuiver mogelijk om te gaan. Zie daarvoor teksten als Ef. 5:21–33 (waarin Paulus eerst in v. 21 zegt dat we in de gemeente elkaar onderdanig hebben te zijn en dan over de onderdanigheid van de vrouw aan de man spreekt; ieder kan begrijpen dat deze verhouding door de liefde van en tot Christus wordt bepaald)) en Kol. 3:18, 19. Wederzijdse liefdevolle fijngevoeligheid is nodig om goed op elkaar afgestemd te zijn en te blijven. Er zou nog veel meer over te zeggen zijn, maar ik laat het nu hierbij. Lees er maar over in andere vragen en antwoorden op dit terrein.
Ds. H. D. Rietveld
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. D. Rietveld
- Geboortedatum:06-11-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nijkerk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
misschien kan je hier wat mee. op zich kan ik me vinden in de uitleg die ik gehad heb, want het is voor mij geen straf om me man te begeren als het om sexualiteit gaat, en ik denk dat dat in elke gezond huwelijk geen straf is.
<i>Reageren op een antwoord is mogelijk mits de reactie iets toevoegt en niet in strijd is met het antwoord van de deskundige. Vraagstellers zijn niet gebaat bij tegenstrijdige reacties en bovendien vinden we het ongepast ten opzichte van de deskundige die zijn/haar vrije tijd ter beschikking stelt om onze bezoekers te helpen. Voor discussies is er het forum.</i>
Efeziërs 5:22-23
Ik denk dat je – in een goed huwelijk – niet kunt spreken van gelijkheid tussen man en vrouw. Wanneer je tegen elkaar op gaat opboksen en gelijkheid nastreeft, zou dat zou teveel botsen. Je zou dan moeten vechten voor je positie en misschien is dat wel één van de redenen waarom zoveel huwelijk strandden.
De man zal het leiderschap op zich moeten nemen binnen een huwelijk, maar daarin niet overheersend zijn..Overheersen is gemakkelijk, gebeurt ook en is niet goed....leiderschap vergt veel meer fijngevoeligheid!
Vrouwen zullen mannen daarin wat ruimte moeten geven om dit leiderschap op zich te nemen, om die functie binnen het huwelijk te kunnen vervullen.
Gelijkheid moet je niet willen nastreven, gelijkwaardigheid wel!
Als je je op de bijbel beroept: ja, in de tijd dat die geschreven werd was dat inderdaad de situatie in het Midden-Oosten (bij de Arabieren vaak nog steeds). Waarom moeten we die aanbeveling volgen, en het gebod om bijv. mannen een gebedskleed uit één stuk met vier koorden eraan (zoals joodse mannen in Israël nog steeds dragen) niet??? En hoe zit het met de spijswetten (koosjer eten)? Kortom: bijbels gezien zie ik geen aanwijzing voor de 'absoluutheid' van deze tekst.
Plus: waarom zou één partner het 'leiderschap' moeten hebben over de andere?! Ik mag hopen dat je samen een liefdesrelatie bent aangegaan, en niet een gezagsverhouding!
Afgezien daarvan: als je het mij vraagt is het idee dat één van beiden het 'hoofd' zou moeten zijn ook niet reëel.
Kijk maar eens om jullie heen. Bij de ene relatie is de man in sommige opzichten sturender aanwezig, bij de andere relatie de vrouw. Wie is er het beste met financiën? Wie heeft meer strategisch inzicht (langetermijnplanning van dingen)? Wie kan het beste het woord doen als er bij wijze van spreken iets is misgegaan bij de telefoonmaatschappij? Dat zal echt niet altijd de man zijn. En dat HOEFT ook niet!
Dan, in emotionele zin: Wie is de sterke schouder? Wie is degene die meer leunt op de ander? Dat kan eveneens echt enorm verschillen. Dat lees ik ook regelmatig in vragen die op Refoweb worden gesteld; soms spreekt uit een brief duidelijk dat de vrouw de (emotionele) kar trekt, en andere keren is dat juist de man.
Kortom: factoren als persoonlijkheid zeggen véél meer over de aard van de 'rolverdeling' in een situatie - - dan sekse. Ik vind zelfs dat je mannen en vrouwen tekort doet door per definitie van de man te verwachten dat hij het 'hoofd' is, en van de vrouw dat ze het 'nekje' is. Laat een ieder zichzelf zijn in een relatie, en gelukkig worden met iemand die bij hem/haar past omdat ze elkaar aanvullen, en niet omdat ze in de juiste hokjes passen!
