Knagende liefde

Sinds iets meer dan een halfjaar heb ik verkering met een erg lieve jongen. Hij past erg goed bij me en ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor zo'n mooi geschenk. Toch knagen er veel dingen aan me. Allereerst vind ik mezelf die jongen niet waard. Hij kan veel beter krijgen en soms voel ik me teveel voor hem. Hij is stabiel in zijn emoties, terwijl ik soms veel verdriet kan hebben. Echt mijn ups en downs. Hij zegt dat niet erg te vinden en zijn mening daarover is ook dat dat in de beste huwelijken voorkomt. ''Meid'', zegt hij dan, ''je mag echt wel positiever naar jezelf gaan kijken.'' Hij heeft gelijk, alleen zo tevreden ben ik niet over mezelf. Daarbij komt dat ik best erg bang ben om hem kwijt te raken. Ja, dat risico loop je als je verkering hebt en mag krijgen. Ik ben geen claimer, maar ik vind het allemaal best eng. Zo mailt hij bijvoorbeeld ook met een meisje die hij erg leuk heeft gevonden. Ik mag die mails lezen, hij verbergt niets voor me. Maar ik ben gewoon zo bang dat hij haar weer leuk gaat vinden. Hij wil ermee stoppen zegt hij, omdat hij weet dat ik dat niet fijn vind. Maar dan voel ik me weer zo'n slechterik, een boeman. Mijn opa zei vroeger weleens: ''Als een man een andere 'vriendin' heeft, verliest hij zijn vrouw en andersom.'' Ik wil absoluut mijn vriend niet kwijtraken. Maar leven in dit lijkt ook veel verdriet te kosten... Wat moet ik -een 20-jarige- met mezelf aan?

Beste 20-jarige,

Meid, je mag wel echt wel positiever naar jezelf gaan kijken! Wat een geweldige vriend heb jij, zeg! Hij kiest jóú, daar zal hij zijn redenen voor hebben. Je bent lief. Je bent mooi. Je bent het waard dat hij aandacht aan je besteedt. Je bent het waard dat hij open tegen je is en niets wil verbergen. Je bent voor hem zoveel waard dat hij het mailcontact met dat andere meisje wil verbreken. Wat moet ik nog meer voor positieve dingen aanhalen uit je vraag?

Ja, de tweede zin: “hij past erg goed bij me.” Heerlijk, toch? Probeer al die positieve dingen vast te houden: zeg ze tegen jezelf. Keer op keer. Ga er maar bij voor de spiegel staan. Spreek hardop tegen jezelf je eigen zinnen uit. Dat is één. Maar belangrijker nog dan dit is te beseffen, dat je bent wie je bent omdat God je zo geschapen heeft! Spreek ook dat maar tegen jezelf uit: “ik mag er zijn, omdat God mij zo heeft gewild.” Als een parel in Zijn hand.

Vraag je daarbij ook af hoe het komt, dat je jezelf een ‘slechterik’ noemt. Daar kunnen natuurlijk verschillende oorzaken voor zijn die ik niet in je verhaal lees. Als er zaken zijn die je kunt veranderen: werk daaraan. Als er hulpverlening voor nodig is: zorg dat je die krijgt. Als het gaat om een gevoel van zondig zijn weet dan dat je bij God terecht kunt: lees dat maar na in Johannes 3:16, een tekst die je vast en zeker uit je hoofd kent en die ook voor jou geldt, heel persoonlijk.

Wat bedoelde je opa met zijn gezegde? Toch zeker niet dat een man nooit meer vriendschap zou kunnen voelen voor of hebben met een vrouw als hij inmiddels ‘zijn ware’ gevonden heeft? Dat zou uiteindelijk betekenen dat je geen vrienden c.q. vriendinnen zou kunnen hebben… Wees net zo eerlijk tegen je vriend als hij tegen jou is: leg je zorgen en onzekerheden aan hem voor om er met elkaar over te praten. Maar laat het niet leiden tot een niet-vertrouwen, want dan verlies je hem (op de duur) zeker!

Tot slot: wat je met jezelf aan moet is jezelf tégenspreken als het de negatieve kant (weer) op dreigt te gaan!

Sterkte,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1503 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven