Vraag
Voor mijn afstudeerscriptie binnen de leerlijn sociale wetenschappen doe ik onderzoek naar de toename van “etikettering van gedragsstoornissen bij kinderen.” Hiermee bedoel ik, en dit is uit onderzoek ook gebleken, dat er een toename is in het toekennen van een gedragsprobleem/stoornis (bijv. ADHD, autisme e.d.) door opvoeders aan kinderen. Het lijkt een soort mode te worden en ouders zijn er ook erg mee bezig. “Zou mijn kind dit, ik denk dat mijn kind dat...”. Hiervoor zijn verschillende oorzaken -die onderzoek ik- en ik heb hier uiteraard een visie op maar ben benieuwd en op zoek naar het antwoord op de vraag hoe we deze tendens vanuit Bijbelse/christelijke optiek moeten waarderen?
Antwoord
We leven in een tijd waarin iedereen over van alles en nog wat een mening heeft en ook verstand lijkt te hebben. Internet biedt mensen ook volop de mogelijkheid zaken uit te zoeken en gelukkig veelal ten voordele. Helaas zitten daar schaduwkanten aan, zoals u schetst. Volwassenen en kinderen worden heel vaak zonder enig onderzoek geëtiketteerd. Het lijkt mij duidelijk dat dit een verwerpelijk fenomeen is met het risico dat bepaalde begrippen een totale andere inhoud en lading krijgen. Zo is het bijvoorbeeld gegaan met het begrip depressie. Het is verworden tot dip en dipje terwijl een depressie een ernstige ziekte is. Elk mens is en blijft uniek, zeker vanuit Bijbels perspectief, en niet te vatten in een model zoals nu vaak gemakshalve gebeurt, vaak ten dienste ter beoordeling en veroordeling, soms zelfs als alibi voor echtscheiding zoals een voorgewende karikatuur van autisme of borderline stoornis.
P. M. G. P. Bos
Dit artikel is beantwoord door
P.M.G.P. Bos
- Geboortedatum:06-05-1953
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
(Hoofd) Maatschappelijk Werk bij st. Schuilplaats (1983-2018)
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als moeder van een zoon met forse PPD-Nos problematiek en zoon met ADHD, ben ik maar wát blij, dat er een naam is voor de problematiek waar wij en zijzelf mee worstelen.
Voor onze oudste is geen medicatie, wel logeeropvang en begeleiding. Voor de zoon met ADHD is het leven een stuk aangenamer geworden door de diagnose en medicatie.
Wij zijn "blij" met het etiket dat onze zonen hebben gekregen, omdat juist door dat "etiket", er begrip kwam bij de omgeving en er behandeling mogelijk was.
En ik geloof dat dat zeker mede veroorzaakt is en word door de inentingen!
Dat triggert een heleboel aandoeningen en verzwakt de natuurlijke weerstand van een mens.........
Het zal misschien meespelen, maar ook de medische techniek die kinderen eerder en langer in leven kan laten. Baby's van 24 weken bijvoorbeeld. Onze oudste heeft een zware bloedvergiftiging gehad na zijn geboorte met aansluitend een hersenbloeding, waaruit later zijn autisme is ontstaan. Zo zijn er zo veel voorbeelden om mij heen. Zuurstofgebrek bij de geboorte etc etc. Dit zijn kinderen die een tiental jaar geleden overleden zouden zijn.
Ik heb ook kinderen met de diagnose ADHD, omdat dit er meerdere zijn ben ikzelf ook onderzocht en slik ik nu concerta, ja en voor het eerst in46 jaar heb ik een beetje rust in mijn hoofd, heb ik meer concentratie enz...
wat ik in mijzelf zie zie ik in mijn kinderen, maar ook in mijn moeder en mijn ooms en tantes. die moesten naast de bank gaan staan als de bovenmeester eraan kwam,zij kregen meer structuur van buiten af aangeboden, maar liepen vast met banen of in hun huishouden. Een oud probleem dus. Niets nieuws onder de zon.
en oja ik noch mijn familie waren ingeënd dus die link is niet van toepassing op mijn familie, wij hebben onze kinderen pas na een paar jaar in laten enten maartoen was het ongeconcentreerde gedrag al aanwezig.
gr Samanthi
