Vraag
Sinds een klein halfjaar heb ik verkering met een erg lieve (maar kwetsbare) jongen. We delen lief en leed, hebben zeer goede en intieme gesprekken en we merken dat we geestelijk erg naar elkaar groeien (lichamelijk ook natuurlijk). We denken over het geloof veelal hetzelfde, we kunnen bij elkaar terecht en in twee eerdere relaties heb ik dit nog nooit meegemaakt. We zien elkaar alleen in de weekenden omdat de afstand wel 130 kilometer bevat. Natuurlijk zijn er ook strubbelingen op z'n tijd maar na het goed uitgesproken te hebben tegen elkaar, blijken we daarna nog dichter naar elkaar toe gegroeid te zijn. Kortom: we houden zielsveel van elkaar en we zijn een unaniem stel! Toch knaagt er een aantal dingen aan me. Ik ben best een serieus iemand die veel nadenkt. Zo realiseer ik me de laatste tijd dat wel één op de drie huwelijken spaak loopt. Bizar veel. Er lopen rillingen over m'n lichaam als ik nadenk hoeveel procent dat ook in onze gezindte is. Natuurlijk moeten we ons afvragen uit welke intentie we trouwen en wat het woordje “trouw” betekent. Het onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen totdat de dood scheidt. Maar hoe is dat mogelijk in zo'n vreselijke wereld waarin wij leven? Hoe kan ik mijn naaste vertrouwen? God kon zelfs niet op Adam en Eva in het paradijs vertrouwen want ze aten toch van de verboden boom en dat zelfs in hun volmaakte staat! Hoeveel mensen lopen met een gebroken hart? Verscheurde zielen, stukgelopen relaties, gezinnen die uit elkaar gevallen zijn. Een wegwerpmaatschappij zoals mijn vader het noemt. Ik zou oneerlijk en naïef zijn als ik zeggen zou dat mij dat nooit zou kunnen overkomen. Ja, ik vertrouw mijn vriend. Ja, ik geloof in zijn liefde voor mij. Maar toch knaagt het bovenstaande aan me. Hoe kan ik hier voor mezelf mee omgaan? Het kan me soms best somber maken. Natuurlijk bespreek ik dit ook met mijn vriend, maar ik wil toch ook een reactie van jullie! Mijn hartelijke dank!
Antwoord
Diep doordenken, vooruitkijken en niet oppervlakkig leven maakt dat je nogal eens leeuwen en beren op je weg ziet. Ik kan me voorstellen dat je in heel wat meer opzichten aan de zorgelijke kant leeft. Maar nu is er je relatie met je vriend. Jullie hebben het goed samen. Je kunt met elkaar praten. Ook op de diepere niveaus en op geloofsgebied hebben jullie goed contact. Ook de zorg die je in dit schrijven verwoordt kun je met hem bespreken. Goed met elkaar communiceren is één van de belangrijkste facetten van een goed huwelijksleven. Wat dat betreft lijken jullie een goed stel. Maar terwijl jullie relatie er geen reden toe geeft ben je toch wat aan het piekeren. Omdat er om je heen zoveel huwelijken kapot gaan. En wie zegt dat het bij jullie goed gaat?
Ik zou jou en je vriend het volgende willen aanreiken:
1. Probeer er in je verkeringstijd, voor zover mogelijk, zekerheid van te krijgen dat je bij elkaar past. Ik heb het idee dat jullie daar goed mee bezig zijn. En misschien kun je vanwege je leeftijd en het feit dat je elkaar pas een half jaar kent daar nog wel een poosje voor nemen.
2. Als je elkaar met lusten en lasten graag wilt hebben als levensgezel en als je bereid bent om er een leven lang voor elkaar te willen zijn en je hebt de leeftijd, staat er niets in de weg om te trouwen.
3. Wat is het een rijkdom dat we elkaar als man en vrouw uit de hand van God mogen ontvangen. Beleven jullie dat nu ook zo? En wat is het een rijkdom dat we op onze trouwdag met ons huwelijk eerst bij God mogen komen en in afhankelijkheid Zijn zegen mogen vragen. Vanuit die zegen mogen we GOD meekrijgen. Hij is er om ons te sterken in de trouw en in de liefde. Hij is er om ons Zijn hulp en bijstand altijd te bewijzen, ook wanneer we het allerminst verwachten zullen.
4. Weet je van jezelf en de ander of je het een leven lang zult volhouden om je ja-woord te houden? Nee. Je hoeft daarin jezelf niet te overschatten. Je bent zondaar, net als iedereen. En een zondaar is van zichzelf tot hinken en zinken ieder ogenblik gereed. Maar we hoeven ons huwelijk ook niet te bouwen op onze eigen stevigheid en goede bedoelingen. En we hoeven ook niet in de toekomst proberen te kijken. Hetgeen waar het op aan komt is dat je er nu voor wilt gaan om er voor elkaar te zijn, en dat je het je voorneemt om dat steeds te blijven doen. Besef in dit alles wel dat liefde Bijbels gezien allereerst een werk-woord is. Liefde is geven. Liefde is de ander zo benaderen dat hij zich geliefd weet en het hem gemakkelijk gemaakt wordt om liefde te geven. Als je zo aan het liefhebben van elkaar actief blijft werken, hoef je er niet bang voor te wezen dat de liefde opraakt.
5. Wat betreft het zorgen maken: de Heere roept ons om met heel ons leven ons onder Zijn zorg te stellen. Om dat echt te doen hebben we bekering nodig. En bekering kennen we als we hebben afgeleerd om op onszelf te vertrouwen, als we onze zonden zijn gaan inzien en belijden, en als we de Heere Jezus Christus als onze Zaligmaker en Heere mogen vertrouwen. Zoek daar samen ook echt naar. We moeten er als man en vrouw niet alleen naar staan om van elkaar te zijn maar ook om van de Heere te zijn. Dan mogen we leven bij het woord: “Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u.” (1 Petr. 5:7). Vandaag. En over een jaar. En ook over vijftig jaar (als Christus dan nog niet is teruggekomen). Daar mag je rustig op zijn.
Eén ding moeten jullie samen misschien wel in de gaten houden. Je schrijft dat je vriend kwetsbaar is. Ik versta dat als gevoelig en snel geraakt. Jij hebt gezien je bezorgdheid die je in dit schrijven uit ook een gevoelige natuur. Pas op dat jullie elkaar niet al te zeer versterken in het zorgen maken. Luister daarin naar elkaar, maar wijs elkaar dan ook de Bijbelse weg: “Hoop op God, sla ’t oog naar boven!” Bid met elkaar en breng de zorgen bij de Heere.
Ga met God en wees gelukkig. Je mag uitzien naar een mooie toekomst met elkaar.
Oldebroek, Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
