Vriend wil marinier worden

Ik heb nu vier maanden verkering. Mijn vriend droomt er al heel zijn leven van om in het leger te gaan. Hij wil marinier worden. Toen we verkering kregen wilde ik hier niet echt over nadenken (mijn vriend deed toen examens). Ik dacht: dat zie ik dan wel weer. Hij heeft zich ingeschreven, is uiteindelijk goedgekeurd en is net met de opleiding begonnen. Maandag had ik een gesprek met een man op mijn werk. Hij heeft ook in het leger gezeten. Hij vertelde wat ze er allemaal deden. Ik maakte me grote zorgen. Ik wist wel veel dingen, maar als je het dan uit de mond van iemand hoort schrik je er toch wel van. Hij vertelde dat ze heel vaak feesten en drinken. Veel mannen gaan naar de hoeren. Dat je al een beetje het pispaaltje bent, omdat je christen bent en dat je meegaat, omdat je er anders helemaal alleen voor staat. Ik werd vreselijk bang. Ik zag het niet zitten dat mijn vriend die opleiding zou gaan doen omdat hij gewoon nog erg onzeker is, totaal niet sterk in zijn schoenen staat en er niet tegen opgewassen is. Die avond ging ik naar m’n vriend want de volgende dag zou hij al op bivak gaan. Ik had het heel de dag al opgekropt, zag hem stralen en mijn hart brak. Hoe kon ik zijn droom afpakken? Toch heb ik het eindelijk 's avond verteld. Ik heb heel hard gehuild. Alles uitgelegd en verteld dat ik het eigenlijk niet zag zitten. Toen heeft m’n vriend gezegd. Ik doe alles wat jij wilt. Die avond is de mentor gebeld en is het even stop gezet. Hij ging niet meer mee met die bivak. Toch werd m’n vriend op die dag erna erg dipperig. Hij wist echt niet wat hij moest gaan doen. Had die dag een afspraak gehad met de mentor. Hij had zich altijd gefocust op het leger en nooit bedacht wat hij anders zou kunnen gaan doen. Gistermiddag is hij naar me toegekomen om me te vertellen dat hij een overhaaste beslissing had genomen en toch die opleiding wil afmaken, omdat hij niet weet wat hij anders moet en omdat het toch echt z’n droom is. Hij zei dat hij dacht dat God hem bij zou staan omdat Hij hem al tot hiertoe had geholpen. Ik moest dit enorm verwerken. Nu nog steeds, een dag later. Ik denk niet dat ik het aankan. Ik zie hem veel minder vaak en dan al die dingen erbij. Hij komt gewoon in een hele andere cultuur terecht, waar ze vreselijk vloeken ook. Ben bang dat hij daardoor beïnvloedt wordt. Wat moet ik hiermee? Ik voel me machteloos. Heb tegen m’n vriend gezegd dat hij het maar gewoon moet gaan doen en dat als ik het niet meer trek het maar over is tussen ons... Hoe kan ik hier mee omgaan? De relatie stoppen of hoe hem eventueel steunen (al heb ik nu even genoeg aan mezelf)? Ik voel dat ik bij hem vandaan groei als ik niet uitkijk, m’n liefde voor hem is op het moment niet erg groot. Sorry voor het hele verhaal, maar zo begrijpt u het verband meer. Ik hoop dat ik antwoord krijg. Bedankt alvast. Groetjes, een 16-jarig meisje.

Beste jongedame,

Het is heel wat, wat je daar op tafel legt. Ik voel me erg aangesproken door jouw situatie omdat ik als legerpredikant werkzaam ben tussen de mannen en vrouwen van Defensie. Een paar opmerkingen.

Het is niet zomaar wat om met een militair verkering te hebben en eventueel te trouwen. Een ‘soldatenhuwelijk’ vergt dikwijls wat meer van de echtelieden dan bij ‘gewone’ huwelijken. Een militair is nu eenmaal nogal eens van huis, voor oefeningen en tegenwoordig ook vaak voor uitzendingen. Meestal duren de uitzendingen ongeveer 4,5 maand. Soms langer, maar dan krijgt een militair tussentijds verlof om een tijdje naar huis te gaan. Bij de mariniers (daar zit jouw vriend immers bij) is het heel gebruikelijk om vaak van huis te zijn. Soms gaan ze naar de Antillen voor bijv. kustbewaking of gaan ze naar Zuid-Amerika voor Jungletraining of vertrekken ze op uitzending naar Afghanistan. Als elite-eenheid zijn ze vaak op pad: ter land, ter zee en in de lucht, om het zo maar even te zeggen. Wanneer jullie tot een huwelijk zouden komen betekent dat dat je als echtgenote moet leren om op eigen benen te staan wanneer je man van huis is. Het betekent ook dat jullie de tijd die jullie samen doorbrengen zorgvuldig moeten investeren in jullie relatie.

Ik vind het jammer dat jullie niet aan het begin van jullie verkering (vier maanden geleden) al eens wat hebben doorgepraat over jullie gezamenlijke toekomst. Als ik het goed begrijp heb jij het voor je uitgeschoven (“dat zie ik dan wel weer”) en heeft je vriend kennelijk (misschien door gebrek aan informatie?) ook niet zoveel gepraat over de toekomst. In elk geval lijkt het mij belangrijk om nuchter door te spreken of jullie in de toekomst een soldatenhuwelijk kunnen en willen aangaan. Dat hoeft trouwens niet voor ‘altijd’ te duren. Veel militairen dienen een beperkt aantal jaren bij Defensie. Gaandeweg beginnen ze te verlangen naar een meer geregeld burgerbestaan waarbij ze vaker thuis zijn, minder uren maken en minder lichamelijke belasting hebben. Wanneer er zich kinderen aankondigen maken militairen nog wel eens de overstap naar het burgerleven. Dikwijls nemen ze met de nodige weemoed dan afscheid van de kameraadschap, de afwisseling en het avontuurlijke leven bij Defensie – zo heb ik het tenminste vaak horen zeggen.

Terug naar jouw noodkreet. Het valt me op dat je erg gedreven wordt door bezorgdheid en zelfs angst. Je bent geschrokken door wat je verteld werd over wat er aan zonde te vinden is bij de militairen. Het is waar dat er allerlei dingen kunnen gebeuren die niet naar Gods wet zijn. Helaas. Net als in de ‘gewone’ samenleving gebeurt dat. Aan de andere kant is het ook zo dat je met eer en een goed geweten als christen kunt dienen bij Defensie. Meerdere christenen hebben carrière gemaakt in de krijgsmacht en dienen nu tot in de generaalsrangen toe. Sommigen van hen zijn in de thuisgemeente ouderling of diaken en komen daar ook publiekelijk voor uit. Het is wel heel belangrijk dat je als christen leeft, juist in het contact met je maten. Dat je gewoon bidt en dankt voor je eten. Uit je bijbeltje leest op de slaapzaal. Niet vloekend en schuttingtaal gebruikend door het leven gaat. Meer dan eens heb ik gemerkt dat zulke jongens en meisjes juist geen ‘pispaaltje’ (om jouw term over te nemen) zijn, maar respect krijgen. De anderen merken: zij hebben een levenskompas, zij leiden een leven uit één stuk.

Nu is het zo dat er bij Defensie een vijftigtal predikanten werkt dat militairen en hun ‘thuisfront’ ondersteunt in allerlei omstandigheden. De predikanten gaan overal waar de militairen ook gaan; naar binnen- en buitenland, op oefening en op uizending. Ik zou jullie willen adviseren om behalve met jullie eigen predikant of wijkouderling (niet vergeten, want daar lees ik niets over!), ook contact te zoeken met één van deze predikanten. Elke militair ontvangt één of meer tijdschriften vanuit de “geestelijke verzorging”. Hierin staan de namen en plaatsen van legering van de predikanten. In elk geval is het mogelijk om voor een militair in opleiding een (vloot-)predikant te spreken te krijgen; even vragen aan de militaire instructeurs en het kan geregeld worden. Of jouw kerkverband predikanten heeft uitgezonden in de krijgsmacht weet ik niet. Jullie eigen dominee of ouderling zal dat kunnen uitzoeken. Als jullie er niet uitkomen wil ik wel bemiddelen; geef dat dan door aan Refoweb en dan zullen zij mij wel weten te vinden.

Of jouw vriend als een christen in het leven staat weet ik natuurlijk niet. In ieder geval heb jij niet veel vertrouwen in hem. Je zegt dat hij onzeker is, niet sterk in zijn schoenen staat en ‘er’ niet tegen opgewassen is. Van groot belang is dat jullie samen PRATEN. Samen spreken over de dienst van de Heere. Elkaar bij het Woord van God houden. En, bovenal: samen BIDDEN. Samen jullie angsten en vragen bij God brengen. Het gebed is het beste wapen in de geestelijke strijd die jullie moeten voeren. Trouwens, dat is niet alleen zo nu je vriend bij Defensie zit, maar dat is altijd zo! De wereld is nu eenmaal niet reformatorisch, dat gebeurt pas als Christus terugkomt op de laatste dag… Christus zegt dan ook: “Ik bid niet, dat Gij hen uit de wereld wegneemt, maar dat Gij hen bewaart van de boze” (Joh. 17:15). En laten we eerlijk zijn: in de reformatorische zuil leven en werken, zonder in geloof en bekering de Heere te volgen zal jullie niet zalig maken.

Tenslotte: zou het misschien ook heilzaam kunnen zijn dat de nood nu zo hoog oploopt voor jou en je vriend? Jullie zullen dan des te meer op de levende God aangewezen zijn. Bid met jullie ouders (hopelijk kunnen en willen ze dat!) eenvoudig en aanhoudend samen om een nieuw hart en leven. Bid om wijsheid bij de keuzes die jullie moeten maken. Bid om staande te blijven in de geestelijke strijd. “Bidt zonder ophouden” (1Thess. 5:17). Houd daarbij vast: God hoort het gebed!

Met hartelijke zegenwens,
Ds. P. L. D. Visser, legerpredikant

Dit artikel is beantwoord door

drs. ing. P.L.D. Visser

• Geboortedatum:
  29-07-1969
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Ouderkerk a/d Amstel
• Status:
  Inactief

28 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven