Vraag
Mijn man praat bijna niet tegen mij, maar hij wil niet naar huwelijkstherapie. Hij overlegt het liefst alles met zijn ouders ook over de opvoeding van onze twee kinderen van drie en één jaar. Wat moet ik hiermee?
Antwoord
Beste mevrouw,
Een korte vraag, dat wel. Maar er gaat een wéreld achter schuil! Ik zal proberen in een paar punten handvatten te geven. U laat maar eens horen of u er iets aan hebt (gehad)...
1. Als uw man niet -of bijna niet- tegen u praat is dat géén reden om zelf ook maar niets te zeggen. U móét uw echtgenoot duidelijk maken dat de opvoeding van uw kinderen een zaak is van de vader én de móéder, níét die van vader en zijn ouders!
2. In Genesis 2:24 staat dat een man zich los dient te maken van zijn vader en moeder als hijzelf een gezin gaat vormen. Dat betekent, dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen leven en dat van zijn vrouw en kinderen (totdat ze volwassen zijn geworden). Betekent deze tekst dat er géén overleg mag zijn met opa en/of oma? Nee, hoor, ráád vragen mag altijd, per slot van rekening hebben zij hún kind(eren) grootgebracht en weten zij wat opvoeden is. Maar de opvoeding van kleinkinderen is níét de taak en/of de verantwoordelijkheid van grootouders (voor ‘meelezers’: er zijn situaties denkbaar dat het wél zo is, maar dit antwoord is naar aanleiding van déze vraag, in déze situatie!).
3. Er kunnen tal van redenen voor zijn, dat de communicatie tussen echtgenoten stagneert. Daar schrijft u niets over... behalve dat uw man niet naar huwelijkstherapie wil. U kunt natuurlijk altijd zélf hulp vragen, zoals u nu ook via Refoweb hebt gedaan. Wellicht veranderen er al dingen als u zélf anders tegen de situatie aan leert kijken.
4. Hoe is uw verhouding met uw schoonouders? Mogelijk kunt u uw zorg aan hen voorleggen? Of is er een goede verstandhouding met eventuele zwagers en/of schoonzussen, die mogelijk kunnen bemiddelen? En de andere opa en oma -uw eigen ouders- kunnen die iets betekenen door middel van een gesprek met uw echtgenoot, of -indien nodig- met zijn ouders? Met andere woorden: schakel hulptroepen in!
5. Hoe dan ook: maak in gesprekken géén verwijten, maar geef “ik-boodschappen”, zoals b.v. “Ik zou het fijn vinden als je met mij besprak dat de kinderen.” Of: “Ik vind het prima, dat je ouders willen oppassen, maar ik heb het al aan ... gevraagd, en met haar afgesproken dat zij vanavond om acht uur hier is.” Met andere woorden: wees helder en duidelijk in datgene wat uzelf wilt (en kunt) regelen.
6. Rechtstreeks antwoord op uw vraag “wat moet ik hiermee?” is dus: práten, initiatief nemen, ik-boodschappen gebruiken in de communicatie en zékerheid uitstralen. Niet: het maar laten gebeuren. U heeft zelf ook verantwoordelijkheid voor het wel en wee van uw kinderen, voor uw aandeel binnen de relatie met uw echtgenoot, met zijn ouders!
7. Vertel u echtgenoot, dat u hulp wilt/vraagt/gevraagd heeft. Is een gesprek onmogelijk, schrijf dan een brief! Doe in ieder geval iets: het gaat immers niet alleen om de relatie tussen uw beiden (en zijn ouders), maar zeker ook om uw beider kinderen!
Heel veel sterkte gewenst op de misschien nog lange weg die u te gaan hebt! Maar: de éérste stap is gezet, en dat is vooreerst de belangrijkste!
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hoe moeilijk het ook is voor deze mevrouw, ik denk toch dat confrontatie een positief schok-effect kan hebben. Deze man moet wakker geschud worden, hem moet duidelijk gemaakt worden waar hij mee bezig is, los van alle therapeutische aspecten, is dit zo onbijbels als het maar zijn kan. Hij moet gewezen worden op datgene wat hij bij het huwelijk voor God en Zijn gemeente beloofd heeft!!
Mevrouw, zoek een 'sterke' ambtsdrager, oudste of gezamenlijke vriend en vraag die om het gesprek te leiden.
“Mijn man praat niet tegen mijâ€â€¦.praten is ook een heel breed begrip hoor. Zegt hij helemaal niks…of praat hij niet met je over dingen waarover jij graag zou willen praten? En waarom praat hij niet…is dat altijd al zo geweest en of is dat iets van de laatste tijd? Is dat iets wat jij alleen ervaart of ervaart de omgeving dat ook zo? Is dat zijn karakter misschien...een binnenvetter?
Of praat hij met de hele wereld, behalve met jou??
Waarom wil hij niet in therapie…misschien heeft hij daar een goede reden voor...het is geen stap die je zomaar even zet!
Heeft hij daar wel eens iets over gezegd..
Over de opvoeding van je kinderen praat hij met zijn ouders…Opvoeding is ook zo’n breed begrip en het zou mij nogal uitmaken welke vragen hij met zijn ouders bespreekt en welke vragen hij thuis deelt..
Blijkbaar ben je wel op de hoogte van de vragen die gedeeld worden bij zijn ouders, is dat omdat je daar zelf ook bij zit of heb je alleen het gevoel dat het zo is? Deelt hij dat dan wel weer met je?
Wat ik daarmee wil aangeven is dat wij als buitenstaanders absoluut niet in staat zijn om over 3 hele zinnen uitspraken te doen in deze situatie.
Daarmee wil ik niet aangeven dat vragenstelster geen probleem heeft, want zij ervaart dat blijkbaar wel zo en dus is dat ook zo......MAAR: Een verhaal heeft altijd(!) 2 kanten, zo ook deze…
Tja, je zou in je eentje wel in therapie kunnen gaan, maar wat zou je dan moeten leren? Accepteren dat je man niet praat of leren hoe je hem aan het praten krijgt? Een huwelijk heb je samen en niet alleen!
