Vraag
Graag zou ik deze vraag aan ds. W. Pieters willen stellen. In de reformatorische kerk is het veelal de gewoonte om bij het overlijden van een gemeentelid afkondiging te doen en na de begrafenis als nabestaanden rouw in de kerk te brengen. Wat mij nogal bevreemd is dat wanneer een kind van God is heengegaan dit lang niet altijd door de voorganger openlijk wordt gezegd. Dit zou toch juist een signaal naar de gemeente kunnen zijn dat de Heere nog werkt? Niet om de mens centraal te stellen, maar wel Gods werk! Ik heb ook gemerkt dat de eigen predikant tijdens de begrafenis de getuigenis van de overledene vertelde. Maar dat een gastpredikant tijdens het rouw in de kerk brengen deed alsof iemand zonder hoop was heen gegaan. Dit lijkt me op de tweede plaats ook erg pijnlijk voor de nabestaanden. Is het niet de taak van de ouderlingen om de gastpredikant op de hoogte te stellen van het getuigenis wat de overledene achterliet? Of als gastpredikant om te vragen hoe het met de overledene ervoor stond als je die afkondiging moet doen? Het lijkt me dat een predikant er ook naar uit ziet om te horen en te zeggen wanneer een kind van God is thuisgehaald.
Antwoord
Hoewel wij niet onfeilbaar zijn, kan ik mij in alle opmerkingen en suggesties van onderstaand vraagsteller vinden.
Ds. W. Pieters
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Pieters
- Geboortedatum:27-06-1957
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Elspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
website: dspieters.refoweb.nl
