Geloven zonder kerkgang

Steeds vaker krijg ik te horen van mensen: Ik geloof wel maar op mijn eigen manier. Ze geloven dat er een God is en dat er een hemel is maar doen hier verder niets mee. Zo bezoeken ze bijvoorbeeld nooit een kerkdienst, lezen geen Bijbel, laten hun kinderen niet dopen. Hoe kan ik deze mensen op grond van de Bijbel duidelijk maken dat je dit alles nodig hebt om oprecht te kunnen geloven en zondekennis te krijgen? En hoe kan ik ze overtuigen dat als ze zo blijven leven ze misschien voor eeuwig verloren gaan?

Geachte vraagsteller,

Als ik deze vraag op mij in laat werken, dan straalt de armoe ervan af. Nota bene, hoe is het mogelijk dat je beweert te geloven en het geloof doet je niets of misschien beter, je doet er verder niets mee.  Het is toch inherent aan het geloof dat het je volslagen in beslag neemt en het zelfs de eerste plaats in je leven inneemt. Dan nog wel aangeven dat er een God is en een hemel, maar dat is het wel zo’n beetje.  Als ik dan in de verdere invulling nog tegenkom dat de personen in kwestie nooit de kerk van binnen zien, niet in de Bijbel lezen en dus ook hun kinderen niet laten dopen, waar blijven we dan? Terwijl de Bijbel juist ze zou moeten helpen om tot het inzicht te komen dat ze helemaal op het verkeerde spoor zitten en ze lezen er niet eens in!

Mijn overbuurman is een paar jaar geleden na een ernstige ziekte overleden. Naast hem woont een theologisch kandidaat, die hem tijdens zijn ziekbed trouw heeft opgezocht en pastoraal heeft begeleid. In het “in memoriam” in het regionaal kerkblad schreef die kandidaat later over zijn buurman dat die niet in de Bijbel las, niet naar de kerk ging en niet gewend was om te bidden. Hij had er echter alle vertrouwen in dat het tussen buurman en God toch was goed gekomen en hij in vrede was heengegaan.

Voorop gesteld dat iemand om vijf minuten voor twaalf nog tot bekering kan komen net zoals die ene moordenaar aan het kruis, ik heb toch wel veel moeite met zo’n sterfbedbekering als van deze buurman. Mij is altijd geleerd dat het voor een mens nooit te laat is om tot geloof te komen, maar we moeten het niet op het laatste nippertje aan laten komen. Gelukkig is het altijd mogelijk dat mensen oog krijgen voor het feit dat God ze tijd van leven geeft om tot geloof te komen, maar dat moet wel uit de manier van omgaan met je eeuwige belangen blijken.

Het zegt ook veel over onze grote verantwoordelijkheid hoe we elkaars naaste zijn. Want de slotvraag liegt er niet om. Hoe overtuigen we die ander ervan dat je zo niet verder kunt leven, ja, dat je opnieuw geboren moet worden om het Koninkrijk van God te kunnen binnengaan, want anders…. ga je misschien voor eeuwig verloren.

Nu vind ik persoonlijk dat het weinig of niets uithaalt om je medemens te bedreigen met de eeuwige dood, maar je hebt wel de opdracht om je geloof niet onder stoelen of banken te steken. Dat kan door je getuigenis maar ook door je manier van leven.  Ik zou daar nog veel over kunnen schrijven, maar dat laat het bestek van een vraag niet toe. Ik wens de vraagsteller Gods hulp en leiding toe om als een oprecht gelovige er te zijn, ook voor zijn medemens.

Ds. H. van Oostende, em.-pred.
 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. van Oostende

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven