Trots op mezelf of hoogmoed

Mag je trots zijn op jezelf? Ik heb bijna mijn opleiding gehaald en heb hier hard voor moeten werken. Het was een drukke en roerige tijd. Ik ben God dankbaar dat hij mij door deze tijd heeft geholpen en heeft willen sterken. Want zonder Hem zou ik het niet kunnen. En zou ik het ook niet hebben kunnen halen. Van hem heb ik deze talenten immers gekregen! Toch ben ik ook een beetje trots op mezelf dat het me gelukt is. Mag je trots zijn op jezelf? Of is dit een zonde (hoogmoed misschien)?

Beste vragensteller/-ster,

Je stelt een mooie vraag. Uit je vraag komt naar voren dat je bang bent God te kort te doen en in een zonde te vallen door trots te zijn op jezelf. In je vraag geef je ook duidelijk God de eer voor het halen van je studie. Je verwoordt ook duidelijk het besef dat wij ook in het dagelijkse leven niets kunnen doen zonder dat God ons daarvoor de kracht geeft. God moet daarom in alles ook de eer krijgen.

Maar je vraag is of je daarnaast ook trots mag zijn op jezelf. Ik kan op deze vraag niet zomaar ja of nee antwoorden en dan een Bijbeltekst noemen, waarmee voor eens en altijd en overduidelijk het antwoord is gegeven. Het hangt er namelijk helemaal maar vanaf wat je onder trots verstaat. Ik denk niet dat trots per definitie gelijkstaat aan hoogmoed, maar dat gevaar is wel reëel aanwezig. Het gevaar bij trots is namelijk dat je heel gauw naast God gaat staan en stil aan de gedachte hebt “dat heb ik samen met God gedaan.” En dan komt de hoogmoed om de hoek krijgen dat jij dan toch maar goed gebruik heb gemaakt van Gods gaven en het zo zelf hebt gered. Op deze manier komt God niet aan de eer die Hij verdient. Als trots het gevoel is “dat heb ik samen met de gaven van God mooi voor elkaar gekregen”, dan is trots gelijk aan hoogmoed en dus een zonde.

Maar ik heb uit je vraag niet het idee dat dit jouw invulling is van trots zijn. Ik heb veel meer het idee dat je trots invult als een gevoel van tevredenheid. Dan zeg je niet bij jezelf “dat heb ik toch mooi gered met de gaven die God mij heeft gegeven.” Dan zeg je tegen God “Vader, ik dank U dat U mij gaven hebt gegeven en mijn inzet hebt willen zegenen.” Dan ben je niet trots op jezelf, maar tevreden, omdat je hebt gedaan wat je kon doen en verwonderd dat God dit heeft willen zegenen.

Als je wilt weten of trots een zonde is, vraag jezelf dan af of dit gevoel ertoe leidt dat jij stijgt in je eigenwaarde of dat God stijgt in Zijn waarde voor jou. In het eerste geval is trots een zonde: in het tweede geval ben je tevreden over jouw inzet en verwonderd over Gods zegen. En daarmee krijgt God de eer.

Ik hoop dat ik je heb geholpen met het onderscheid. Je vraag heeft ook bij mij persoonlijk de vraag wakker gemaakt “waarin geef ik God niet de eer die Hij verdient?” Want dat gevoel van eigenwaarde brengt mij zo vaak tot zonde. Maar de Heere wil ons nu juist leren de enige waarde te vinden in Hem en in Zijn verzoenende bloed.

Met vriendelijke groeten,
M. W. Muilwijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.W. Muilwijk

• Geboortedatum:
  23-12-1980
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Aalst
• Status:
  Actief

143 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven