Hoeveel tijd voor rouwverwerking

Hoeveel tijd is nodig of moet iemand nemen om rouw te verwerken en toe te zijn aan een nieuwe relatie? Wanneer iemand tien jaar getrouwd is geweest, en haar man is overleden, kan iemand dan echt zeggen na twee jaar bijvoorbeeld dat die rouw goed verwerkt is of moet ik er dan aan twijfelen? Daarbij wil ik vragen, waar heeft rouwverwerking mee te maken? Waarom heeft de een dan zes jaar nodig of tien jaar en een ander kan na twee jaar alweer een nieuw huwelijk aangaan? Natuurlijk begrijp ik wel dat als er kinderen zijn dat dit meespeelt, maar mijn vraag wil ik los van eventuele kinderen stellen. Ik heb zelf wel eens gehoord, dat iemand net zo lang als hij de relatie heeft gehad ook moet rouwen. Ik merk dat ik het verdacht vind als iemand zegt na twee jaar dat de rouw goed verwerkt is en kan openstaan voor een nieuwe relatie. Ik betwijfel dat dan en denk: Hoe kan dit nou? En nog verder: heb je dan wel echt van je man gehouden? Graag zou ik hier echt een goed professioneel antwoord op krijgen! Ik zit hier enorm mee.

Een jongeman.

Beste jongeman,

Rouw is niet aan tijd gebonden. Rouw is levenslang verdriet hebben. Maar dat betekent níét dat er niet tegelijk ook het openstaan voor een nieuwe relatie kan zijn. Rouw verwérken, alsof het om een bepaalde tijd gaat waarin verschillende fases doorlopen moeten worden, is een misverstand. In de literatuur worden wel fases beschreven, maar die hoeven elkaar niet in een tijdsvolgorde op te volgen. Men kan van de ene in de andere fase overgaan, maar er ook in terugkeren: het hangt van zoveel gebeurtenissen in het leven van de nabestaanden af, dat een tijdpad niet aan te geven is. Wat wel waar is: rouw heeft altijd te maken met liefde én met het verdriet door het verlies van die liefde. Dat verlies, samen met het verdriet, worden verweven in en met het leven. Op onverwachte momenten kan er een confrontatie ontstaan, waardoor verdriet opnieuw actueel wordt. Op het volgende moment kan er gelukkig weer vreugde zijn over andere dingen.

Begrijp ik uit uw brief, dat u een aardige mevrouw-met-kinderen hebt leren kennen van wie de partner een aantal jaren geleden is overleden? Praat dan veel met elkaar, juist ook over haar overleden man die de vader van haar kinderen is. Wellicht lijken de kinderen op hun biologische vader: ontken dat niet als u als een vader voor hen wilt zijn. Hun biologische vader is belangrijk voor hen en ook voor háár: in de kinderen leeft hij voort! Als ik u was, zou ik niet twijfelen aan de oprechtheid van de liefde voor haar eerste man. Net zo min als u moet denken, dat u nu tweede keus bent of zoiets. In het leven van deze mevrouw heeft een enorm verdriet plaatsgevonden: erken dat! Het leven voor haar en haar kinderen gaat echter verder. Samen met u mag zij opnieuw het geluk ontdekken en ervaren. Dát is belangrijk. En vreugdevol. U neemt níét de plaats in van haar eerste echtgenoot: u heeft uw éígen plaats in haar leven. Net zoals de eerste echtgenoot zíjn plaats houdt. Erken dat! Sta dáárvoor open. Geef hem de plek die hem toekomt, ook al is hij niet meer in leven. Zó steunt u haar en dát is wat zij nodig heeft. Zo kunt u ook samen verdriet hebben over dat wat in haar leven gebeurd is en openstaan voor nieuw geluk dat u beiden overkomt. Misschien wil zij een foto van hem neerzetten in de huiskamer straks, of op de slaapkamer van de kinderen: prima als zij de herinnering aan hem niet wil wegduwen (want dat kán helemaal niet!). Bekijk samen het trouwalbum van haar eerste huwelijk: het zal voor haar belangrijk zijn om hém aan u te laten zien. Om samen verdriet te hebben, zodat u ook samen gelukkig kunt worden.

Waarom zou iemand óm de kinderen sneller opnieuw een relatie aangaan? Het gaat er toch niet om om de kinderen “een vader te geven”, het gaat toch om (opnieuw) liefde tussen een man en een vrouw? Het is fijn als de kinderen daardoor weer in een gezinssituatie terechtkomen, maar dat is níét het hoofddoel van een eventueel nieuw huwelijk. Bespreek al uw zorgen met haar: wees eerlijk over ùw motieven en twijfels. Vraag haar om eveneens eerlijk te zijn over haar motieven!

Nog even dit: verdriet wégstoppen door er niet over te praten, net te doen of het er niet (meer) is, wérkt niet! Zeker op de -lange- duur niet! Ik moet dan altijd denken aan een uitspraak tijdens een les die ik kreeg over rouwverwerking: “hoe langer je het balletje onder water duwt, hoe hoger het springt als hij losgelaten wordt.” Dùw het “balletje van verdriet” niet onder! Hoe meer openheid in het begin van de relatie, hoe fijner en gemakkelijker het later voor u wordt!
             
Ik wens u veel liefde toe! Laat nog eens van u horen.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven