Vraag
Iedere keer als ik iets afgerond heb, zie ik dat als een afscheid i.p.v. als een kans voor nieuwe dingen. Ik haalde mijn mbo-diploma. Ik dacht: dit komt nooit meer terug. Ik ging op kamers. Toen ik daar eenmaal zat dacht ik: het thuis wonen is voorgoed verleden tijd. Nooit, maar dan ook nooit zal dit meer terug komen. Deze gedachten beangstigen mij. Ik wil juist met vertrouwen in de toekomst zien en genieten van wat ik krijg/heb. Ik wil niet steeds terug kijken en denken: ik heb nu 20 jaar geleefd, ik leef nog maximaal 70 jaar (weinig mensen worden 90 jaar) en dan is het voorbij.
Hoe kom ik aan zulke pessimistische gedachten, en nog liever: hoe kom ik er vanaf? Verder heb ik geen last van depressieve gevoelens o.i.d. Ik wil dolgraag als een positieve volwassene in het leven staan en gebruik maken van datgene wat ik op dat moment heb, zonder steeds te linken naar morgen of gisteren. Ik denk aan het gedichtje: herinner je gisteren, droom van morgen maar leef vandaag.
Antwoord
De vraag is zeker helder. Maar de oplossing ligt niet in een simpel antwoord via dit medium. In het algemeen: als je jong bent, heb je idealen en kijk je vooral vooruit, je bent toekomstgericht. Mensen die een wat melancholische aanleg hebben, kunnen echter lang stilstaan bij wat voorbij gaat. Je koestert dan iets wat niet meer is, je kunt niet accepteren dat het voorgoed voorbij is. Je blijft hangen in een stukje sentiment. En dat is niet gezond. Wat voorbij is, is voorbij, en dat moet je gewoon leren accepteren. Dat is het leven, zoals God het geschapen heeft: wij leven in de tijd, wat achter ons ligt komt niet weer terug. In Prediker en in sommige Psalmen wordt dit gevoelen ook verwoord. Ons houvast in dit voortgaan van de tijd is dan ook niet je eigen gevoel bij wat je hebt meegemaakt, maar God die eeuwig is en blijft. Maar het risico bestaat, dat je juist van die gedachte aan een eeuwige God ook angstig wordt. En dat geeft aan, dat er sprake is van een bepaalde mate van onbalans bij iemand die de dingen zo ervaart.
Het voortgaan van de tijd is dus een scheppingsgegeven, maar door onze zonde ervaren we daarin ook gebrokenheid: je kunt dingen niet meer over doen, gedane zaken nemen geen keer, ook fouten en zonden, zijn niet meer terug te draaien. Nee, we moeten daarom juist leren leven van Gods vergeving en genade. Dan kun je toch verder, hoe onaf en onvoltooid alles ook is en blijft. Dan kan er toch ook een zekere rust of balans gaan groeien: je accepteert dan wat voorbij is, leeft in de richting van Gods komende koninkrijk.
Maar ik wil daarbij ook nog wel iets anders benadrukken. Bij een dergelijke onbalans in je gevoelen met betrekking tot het voorbij gaan van de tijd is het m.i. zeer raadzaam om gewoon deskundige hulp te zoeken, bijv. van een psycholoog. Sommige mensen vinden dat een enorm grote stap, maar ik denk daar heel nuchter over. Dergelijke hulpverleners hebben nu eenmaal de deskundigheid om je te helpen zelf weer een zeker evenwicht hierin te vinden. Er zijn goede christelijke hulpverleners, die je echt goed verder kunnen helpen. Het is heus niet gek om zoiets te doen, je kunt er alleen maar door groeien in zelfinzicht.
Ds. K. van den Geest,
Alphen aan den Rijn
Dit artikel is beantwoord door
Ds. K. van den Geest
- Geboortedatum:12-10-1957
- Kerkelijke gezindte:Nederlandse Gereformeerde Kerken
- Woon/standplaats:Deventer
- Status:Actief
