Vraag
Ds. Paul, dank u wel voor uw bemoedigende reactie op mijn vraag onlangs over de onmogelijkheid van zalig worden. Mag ik nog één vraag stellen? Ik had op mijn kerstkaart naar iemand een citaat van Thomas Boston geschreven over het aanbod van genade, onvoorwaardelijk aan de zondaar. Een citaat dat voor mijzelf ruimte en blijdschap en bemoediging had gebracht en daarom veel is gaan betekenen. Ik wilde dit citaat ook ter bemoediging aan iemand doorgeven. Toen kreeg ik als reactie: “beslist niet mee eens, ik geloof dat de Heilige Geest het moet toepassen.” Dat geloof ik ook en natuurlijk Boston ook. Hoe zou het dan komen dat iemand zo reageert en dat het gesprek erover dan ook echt niet mogelijk is. De deur zit dan dicht; het is een muur.
Dat doet veel met mij, juist omdat dit voor mij zo tot bemoediging is geworden na jarenlange worsteling hierover. Dan kan ik me zo terneer geworpen voelen door zo'n reactie. Zeker als die persoon dicht bij je staat. Ik voel dan ook zoveel veroordeling. Waarom is er toch zo'n weerstand tegen het citaat dat het aanbod van genade onvoorwaardelijk is? Ik hoop dat u me hierin kunt helpen, dit gaat diep bij mij. Ik kan hier de hele week weer over lopen piekeren bang zijn dat het valse troost is die ik heb gevoeld hierover.
Antwoord
Beste vraagstel(ler)ster,
Wat is het een treurige zaak dat men God niet wil geloven op Zijn eigen Woord. De oorzaak is, dat men niet wil buigen voor het Woord, dat het ongeloof schuldig stelt. Men is liever slachtoffer van de val, dan schuldenaar aan Gods liefde en recht. Men wil zichzelf handhaven en eigenlijk God de schuld geven, dat men niet bekeerd is. Lees artikel 8 maar van de D.L 111 en 1V. Maar de HG kan ook dit ongeloof doorbreken. Bid daar maar om.
Hartelijke groeten,
Ds. H. Paul
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Paul
- Geboortedatum:16-07-1928
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Moerkapelle
- Status:Inactief
