Ik zou graag advies krijgen over hoe ik ermee om moet gaan dat als ik van iemand...

Ik zou graag advies krijgen over hoe ik ermee om moet gaan dat als ik van iemand aandacht krijg, voornamelijk als diegene mij bijvoorbeeld graag wil helpen met een geestelijk probleem (en dan niet alleen het geloof) en tijd voor me neemt en met me praat, dat ik dan heel snel verliefde gevoelens krijg. Ik wil steeds met hem praten en ga me ook anders gedragen omdat ik wil dat hij altijd blijft nadenken over hoe hij mij zou kunnen helpen. Ik wil dat hij altijd voor me bidt, enz. Dat is al heel erg lang zo. Op de middelbare school had ik last van faalangst. Alleen, nu ben ik al twee jaar getrouwd (helaas praat mijn man vrijwel nooit met mij en wij doen juist haast nooit iets samen). Maar nu ben ik wel bang voor wat deze (dwangachtige) gedachten uit kunnen werken.

Beste vragenstelster,
 
Deze vraag van jou heb ik echt even over na moeten denken! Niet omdat het zo moeilijk is maar hoe ik mijn antwoord zo kan formuleren dat jij er mee verder kunt.
 
Je schrijft dat je gevoelig bent voor aandacht, vooral van mannen die bewogen en betrokken zijn met jou. Dat is iets wat natuurlijk veel voorkomt. In een gesprek met iemand waarbij je praat over geloofszaken ben jij tenslotte erg kwetsbaar. Het praten over geloof is iets wat zo persoonlijk is dat we dat intieme gesprekken noemen. Tegelijk lijkt het er op dat het éénzijdige gesprekken zijn. De ander is er voor jou! Dat geeft een ongelijkheid in de relatie, het is niet wederkerig vertrouwelijk.

Hier zit volgens mij jouw probleem, doordat de ander er voor jou is, raakt dit jou. Dit is immers waar je zo naar verlangt? Ik zou tegen je willen zeggen dat er niets mis is met jouw verlangen! Het gaat pas mis wanneer je dit van de "verkeerde" persoon verwacht. Dat brengt mij op de vraag hoe het komt dat je dit niet met je man of goede vrienden kunt delen? Hier ligt een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor jou en je man! In je verhaal lijk je te zeggen dat jouw man niet met jou praat en nooit iets met je doet. Wat is jouw rol hierin? Kun jij aangeven wat je van hem nodig hebt? Wanneer jij aan hem kunt vertellen dat je graag met hem wilt praten en samen dingen doen omdat je in je relatie wilt investeren, wil hij het dan nog niet? Nu lijk je vanuit een afhankelijke rol af te wachten maar je bent zelf verantwoordelijk voor wat jij nodig hebt van je man! Ingewikkeld he?

Ook in wat je beschrijft van de gesprekken met anderen herken ik je afhankelijkheid. Zelf noem je al faalangst. Of dit de oorzaak is van jouw houding weet ik niet maar dat zou kunnen. Je kunt je afvragen wat jouw afhankelijk maakt in contact met anderen. Wat heb je nodig, wat wil je, wat bereik je daarmee? Dat wat je zoekt, mag je vragen van je man! Zolang jij zorg en bevestiging bij anderen zoekt, zal de relatie met je man hierin niet kunnen groeien.

Als hulpverlener vraag ik me echter af hoe dit patroon bij jou is ontstaan. Wat heeft jou in je ontwikkeling zo afhankelijk gemaakt? Wat maakt dat je bevestiging en zorg van anderen nodig heb? Heb je zelf veel zorg gegeven in je thuissituatie? Ben je daar verantwoordelijk geweest waardoor je nu als het ware zorg van anderen terug verwacht? Ik weet het niet. Wel wil ik je met klem aanraden om hierover in gesprek te gaan met je man. Zoek desnoods hulp hierbij als jullie er samen niet uitkomen!

Ik hoop dat ik je vraag voldoende heb beantwoord maar ik realiseer me dat er nog veel vragen blijven liggen. Dat past echter niet binnen deze rubriek. Sterkte in alles.

Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven