(...) Maar hoe kom ik nou tot geloof? Ik heb geen schuldbesef. Ik bid erom. Hoe ...

Ik heb in mijn leven alles achtergelaten om God te zoeken. Soms uit eigen wil, soms door omstandigheden. Zo is mijn verkering uitgegaan, heb ik mijn vrienden verlaten, hobby weggedaan. Eigenlijk zie ik ook het nut niet meer om me met dingen van deze wereld bezig te houden. De dingen die ik met mijn ogen zie, alles zal door vuur vergaan. Uiteindelijk zijn ze niets waard, en kunnen me niet echt gelukkig maken. Maar uiteindelijk hielp het niets. Want ik vond er God niet mee. Hoe kan het toch dat ik niet wanhopig word, terwijl een eeuwige rampzaligheid mijn deel kan zijn? Ik kan me wel van de wereld afkeren... maar niet naar God toekeren... Hoeveel ik ook in de Bijbel lees, hoe ik ook alle dingen schade acht... In mijzelf is nooit een grond voor de zaligheid. Die is alleen in Jezus. Maar hoe kom ik nou tot geloof? Ik heb geen schuldbesef. Ik bid erom. Hoe moet het, ik weet het niet meer. God lijkt zo ver weg te blijven. Ik ben steeds onrustig. Ik weet dat ik God moet zoeken, zolang ik niet bekeerd ben. De dominee zei; rust niet voordat je weet dat je de Zijne bent. Maar toen ik naar huis ging, en mijn knieën boog en alles vertelde... Ach, bij Hem is toch levend water? Zou Hij nog naar mij om willen zien? Het is misschien geen duidelijke vraag. Maar kan iemand mij de weg wijzen? Hoe moet het toch?

Onbekende vriend of vriendin,

Je hartenkreet raakt me. Alsof ik het zelf meemaak. En in grote lijnen is dit mij ook zeker niet onbekend. Maar een aantal zaken treffen me ook. Het lijkt er op dat jij wel wil, maar God niet. En dat terwijl het vanuit de Bijbel precies andersom is. Ik zou bijna zeggen: je hebt in deze ontdekking nodig. En laat ik het inderdaad zo maar zeggen. Ik vermoed dat een bepaalde prediking je op dit spoor gebracht heeft, waarin het nog al erg om jezelf gaat, al denk je wellicht dat het je om God gaat.

Je hebt in je leven alles achter gelaten om God te zoeken, soms uit eigen wil en soms werd je daartoe gedwongen. Heel merkwaardig dat het de rijke jongeling niet lukte en jij blijkbaar wel, zoals je schrijft. Dit geeft al te denken. Want in de Bijbel gaat dit samen op: alles verlaten en Christus volgen. Je verkering raakte uit en dat is natuurlijk heel ingrijpend. Mogelijk is dit de reden dat je je geluk elders bent gaan beproeven, bij God. Niet onmogelijk dat we soms ontstellende gelukzoekers zijn, terwijl we denken dat we Godzoekers zijn. Ik veronderstel maar. Je schrijft zelf dat wat je zocht niet echt gelukkig kan maken. En dit is op zich waar. Maar tegelijk stelt het je teleur dat je niet echt wanhopig wordt. Jij doet er zo te zien alles aan om bij God te komen, zelfs ga je de weg van de boetedoening uitproberen, evenals Luther lang geleden. Je kunt je wel van de wereld afkeren, maar je niet naar God toekeren (schrijf je). Mag ik je maar regelrecht zeggen dat dit een fatale vergissing is. Het zich afkeren van de wereld en het zich toekeren naar God behoren in de Bijbel bij elkaar in de waarachtige bekering. Denk aan de verloren zoon! Bovendien schrijf je dat je alle dingen schade acht. Mijn beste vriend/vriendin dat kan alleen om Christus’ wil! Niet omwille van jezelf!!

Je zou zo graag tot geloof willen komen, terwijl je zelf vindt dat je geen schuldbesef hebt. En God lijkt zo ver weg voor je. Tenslotte verzucht je dat bij Hem toch levend water is. Onthullend! Want Christus is dat levende water zelf (Joh. 4). En als Hij in je leven komt, brengt Hij alles mee, het verlaten van alles en eventueel allen, berouw, geloof, bekering, gelukzaligheid. Bovendien is Hij niet ver weg (Hand. 17:27). Hij is niet ver van ieder van ons. Niemand is ons zo nabij als God, zegt Augustinus.

Omhels Hem in Christus zoals je bent. Echt waar, Hij verlangt nog meer naar jou. Dan gaat het je ondertussen zo maar om God Zelf en niet om jezelf. Omhels de Heiland zoals je bent, je verliest alles en je krijgt alles terug op Gods tijd en wijze. Dat is geloof en dat is bekering. Alleen uit genade. En die kun jij niet verdienen, die heeft onze Heere Jezus Christus verdiend. Moede kom ik, arm en naakt tot de God die zalig maakt! En je doet de ontdekking van Luther: eerst dacht ik rechtvaardig te moeten worden om te geloven, maar toen zag ik dat als ik geloofde ik rechtvaardig was in Christus. En toen ging voor mij de poort van het paradijs open...Uit genade! Als een vader of moeder met open armen staat te wachten, dan zou een kind geen kind zijn als het niet regelrecht in die open armen liep. En vertel daar dan maar wat je op je hart hebt... Luk. 15 : 20 “en als hij nog ver was, zag hem zijn vader”. Wie staat er nu op de uitkijk, jij of Hij? Gauw gaan!

Met vriendelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven