Het volgende valt mij op: christelijke hulpverlening adviseert een kerkelijke ge...

Het volgende valt mij op: christelijke hulpverlening adviseert een kerkelijke gemeente waarbij je je aangesloten voelt. Veel dominees op deze site antwoorden precies het tegenovergestelde: namelijk dat we niet van onszelf moeten uitgaan en moeten blijven in een gemeente waarin we geplaatst zijn. Ook als we daar ervaren dat we sterk op onszelf worden teruggeworpen en heel moedeloos worden, blijven en bidden. Ik vind dit laatste best een heel goed advies, en ook bijbels. maar hoe kan het dat christelijke hulpverlening dan daarop niet aansluit? Ze zegt wel dat het belangrijk is een gemeente te zoeken waarmee je je verbonden voelt. En dat zijn christelijke hulpverleners waar ik veel achting voor heb. Kan iemand hier op ingaan? Spurgeon zegt: je moet weggaan en gaan naar een kerk gaan waar je meer hoort over de Heere. Hij is hierin kennelijk heel nuchter. Hij zegt niet, je moet blijven en bidden voor die dominee. Zelf merk ik ook sterk het verschil in een preek waarin ik op mijzelf wordt teruggeworpen of een preek die me aan de hand neemt en bij de Heere brengt zoals ik ben. Dit heeft een zeer verschillende uitwerking. Moet je dan zeggen: en toch blijf ik onder een prediking waar ik elke zondag moedeloos uit de kerk kom? Ik merk dus zeer verschillende reacties. Hoe kan dit? Hoe moet ik dit dan zien?

Beste vragensteller/stelster,

Hartelijk dank voor uw vraag. Ik vind het een mooie vraag en ook goed dat u hem stelt. Het is denk ik waar dat hulpverleners en predikanten ieder vanuit hun positie verschillend reageren op de vraag of je in een kerkverband moet blijven. Het zou ook goed zijn als zij eens met elkaar in gesprek zouden gaan over elkaars ervaringen vanuit hulpverlenings- en pastorale gesprekken. Het zou een boeiend gesprek kunnen worden: over zelfverloochening in de christelijke gemeente, over het confronterende en ontdekkende element in de prediking, over de ruimte die er geboden wordt in het heerlijk Evangelie van Christus, over scheef gegroeide Godsbeelden, over de noodzaak van de ellendekennis en het doel daarvan. In dat gesprek zou er ook aandacht besteed kunnen worden aan de vraag hoe een hulpverlener aan een gezond zelfbeeld kan werken terwijl hij laat staan dat de Schrift ook spreekt van een sterven aan jezelf en van zelfverloochening. En dat een predikant als hij spreekt over een walging hebben van jezelf vanwege je zonden, wat anders bedoelt dan een beschadigd zelfbeeld.

Terug naar de vraag. Allereerst moeten we ons afvragen of een advies over een kerkverband hoort bij de taak van de hulpverlener. De hulpverlener heeft als taak mensen hulp te verlenen en daarbij hoort zeker niet direct dat de hulpverlener zich uitspreekt over het kerkverband van degene die hulp vraagt. Eerder zou je mogen verwachten dat hulpverleners hun cliënten doorverwijzen naar de eigen predikant die niet alleen preekt, maar ook pastor is, en graag met die mensen in gesprek gaat over hun moeite met de prediking. Dat is de hoofdlijn. In uitzonderlijke gevallen kan ik me voorstellen dat de kerkkeuze in de hulpverlening aan de orde komt. Ik denk dat hulpverleners wel eens te maken krijgen met mensen die met de prediking echt moeilijk uit de voeten kunnen. Dat ze wel willen buigen voor Gods Woord, maar dat ze, zoals u zelf in de vraag zegt, zo op zichzelf teruggeworpen worden. Ik ben bang dat er inderdaad prediking is die te weinig zicht biedt op de Heere Jezus Christus. En als iemand niet voor niets bij de hulpverlening heeft aangeklopt, kan ik me voorstellen dat de hulpverlener in déze situatie zijn cliënt niet tegenspreekt als die naar een ander kerkverband wil overgaan. Maar, een hulpverlener kan nooit in het algemeen adviseren dat je naar de kerk moet gaan waar je je beter thuisvoelt. Uit uw vraag wordt niet helemaal duidelijk of u bedoelt dat de christelijke hulpverlening in hulpverleningsgesprekken een ander kerkverband adviseert of dat de hulpverleners dit in het algemeen doen.

Als hulpverleners in het algemeen zeggen dat je naar een kerkverband moet gaan waar je je thuisvoelt, dan hebben de predikanten in hun kritiek daarop helemaal gelijk. We leven in een tijd dat de kerkmuren laag zijn geworden. We gaan naar ons eigen kerkgebouw, maar op internet kunnen we preken beluisteren van welke ligging of lengte we maar willen. Daarbij komt dat we leven in een individualistische cultuur, waarbij we het graag fijn willen hebben, en waarbij zelfverloochening schaars blijkt te zijn. In veel gesprekken over preken en gemeentes valt al gauw het woord ‘fijn’ en dat is niet voor niets. En als we iets missen in de prediking? Dan is de koninklijke weg dat we ons afvragen of we genoeg gebeden hebben voor de predikant, of we zelf niet te kritisch zijn geworden, of we echt nog naar de kerk gaan met een verslagen hart om de woorden van het leven te horen. En als we dan nóg iets missen in de preek, en we vinden ook nog eens dat het echt wezenlijk is wat we missen, dan zullen we met onze predikant in gesprek moeten gaan. En levert dat niets op? Dan moeten we bedenken dat het heel wat is om weg te gaan, omdat we een gemeente verlaten waar het Woord gebracht wordt, misschien niet zo ruim of diep als we willen, maar toch! En dat de Heere ook daar Zijn gemeente vergadert.

Mag je je eigen gemeente verlaten en je bij een andere aansluiten? Het is onmogelijk om hier een antwoord op te geven dat op iedereen van toepassing zal zijn. De hoofdlijn is: nee, in principe niet... We moeten ervoor oppassen dat we onszelf en ons fijne gevoel zoeken als we naar Gods huis gaan. In de gemeente moet het Woord ook snijden. Wie altijd een fijn gevoel heeft bij de preek luistert niet goed of hoort geen goede preek. Door de prediking horen we verslagen te worden in het hart en naar Christus uitgedreven te worden. We moeten ook niet altijd denken dat het gras op de andere heuvel groener is. We kennen immers de verhalen van mensen die naar een andere kerk gaan en daar bij wijze van spreken aan de rechterkant de kerk binnenkomen en na een paar jaar er aan de linkerkant weer uitgaan, of andersom. Wie eenmaal kritisch is, is niet gauw tevreden. Het gaat in de kerk om het woord van de levende God dat tot ons komt, verwondend en helend. En als de prediking niet helemaal evenwichtig is, voor zover wij dat kunnen overzien, moeten we dan maar dankbaar van de kerkelijke verdeeldheid gebruik maken en daar gaan kerken waar wij het fijn hebben?

Zo scherp durf ik niet te spreken over mensen, ook gezinnen, die zo moedeloos zijn geworden onder een prediking die te weinig put vanuit de Schrift, die er thuis zo moeilijk over kunnen praten, en die biddend hun weg zoeken in kerkelijk Nederland. Zodat ze weer uit kunnen zien naar de zondag, en zodat hun zielen weer gevoed worden met geestelijk voedsel dat hun in de prediking aangereikt wordt. Dan gaat het niet om wat wij fijn vinden, maar omdat we de zonde aangewezen willen zien en naar Christus gedreven willen worden. Wat kan het dan heerlijk zijn om je thuis te voelen in een gemeente van zondaren die onder de prediking van zonde en genade hun hart aan het Evangelie ophalen. En we weten ook dat bijna alle predikanten die benadrukken dat je geroepen bent te blijven op de plek die de Heere je geeft, wel eens mensen in hun gemeente ontvangen die dan toch elders weg zijn gegaan. Het belangrijkste is dat we al deze dingen voor de Heere neerleggen in het gebed, en al onze beslissingen nemen voor Zijn aangezicht.

Van harte Gods zegen gewenst!

Drs. A. Th. Van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

• Geboortedatum:
  11-04-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Utrecht
• Status:
  Inactief

48 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven