(...) Mijn probleem is dat ik in het werk thuis totaal geen voldoening kan vinde...

Ik ben een getrouwde vrouw met twee kinderen. Eerder was ik altijd werkzaam in het onderwijs. Nu werk ik nog maar één dag buitenshuis. Mijn probleem is dat ik in het werk thuis totaal geen voldoening kan vinden. Zelfs niet in het verzorgen van de kinderen. Ik hou veel van ze, maar ik vind het ontzettend moeilijk om mezelf weg te cijferen en er altijd voor de kinderen te zijn. Ik kijk wel eens jaloers naar moeders met grote gezinnen. Hoe kunnen zij hier wel voldoening in vinden en ik niet?! Ik probeer wel voldoende afleiding en momenten voor mezelf te zoeken, maar de was blijft liggen en eten moet er ook weer gekookt worden. Ik weet dat het absoluut niet christelijk is om zo te denken. Ik moet eigenlijk ontzettend dankbaar zijn voor wat ik heb. Ik voel me daarom soms een ontzettend slechte moeder en huisvrouw. Meer gaan werken vind ik ook geen optie, want ik wil de kinderen niet bij een ander dumpen. Ik weet niet goed hoe ik hiermee moet omgaan.

Beste jonge moeder.

Ja, wat een probleem. Je hebt twee lieve kinderen, altijd gewerkt, nu ben je thuis en je voelt je ongelukkig. Je hebt geen voldoening in huis en met de verzorging van je kinderen en je wilt ook niet weer gaan werken en de kinderen bij een ander dumpen. Hoe moet je er mee omgaan?

Mag ik je eerst een verhaal vertellen dat echt gebeurd is? Ze zat voorin de kerk, ver weg in de hoogvlakte rond het Titicacameer. Haar ogen waren zorgelijk. Gelijk had ik iets met haar. Terwijl ik voorin op het podium moest zitten, dwaalden mijn ogen steeds naar haar toe. Wat is er met deze vrouw? Ik voelde heel sterk een geestelijke band met haar.

De gemeente was bitter arm, de verweerde koppen boven de oude, vuile poncho’s spraken boekdelen. Naast haar zat een verstandelijk gehandicapt jongetje, dat ze met tere liefde omringde. Andere kinderen zaten er ook. De volgende dag was me gevraagd een lezing te houden over het huwelijk voor de vrouwen van de gemeente. Verschillende vrouwen die binnen kwamen, knielden eerst op het podium neer en baden hardop. De meeste van deze vrouwen huilden ook hardop hun nood en verdriet voor God uit en smeekten de Heere om hulp. Het viel me op dat er weinig vrouwen waren, terwijl ze gisteren allemaal zeiden te willen komen. Na de lezing vroeg ik of ze vragen hadden. Doodse stilte. Na nog een keer mijn vraag herhaald te hebben, begon de zuster die me erg boeide, te spreken. Onderwijl streelde ze het kind, dat een kleinkind was en geen vader had. “Onze mannen zijn macho’s hermana”, zei ze, “ze drinken alcohol, zijn dronken, slaan ons en laten ons het werk doen. Mijn man wilde elke dag meer vlees. Zoniet, dan sloeg hij me. Minstens vier dagen per week leden mijn kinderen en ik honger. Hier zijn weinig hermanas, ze willen wel komen, maar kunnen niet, ze zitten op de markten om hun handel te verkopen en zo in hun levensonderhoud te voorzien. Ik haatte mijn man, zoals zoveel vrouwen hun man haten. Op een dag nam de buurvrouw me mee naar de kerk. Ik hoorde van Gods liefde, van Zijn vergeving en genade. De mensen waren vriendelijk, ze troosten me, baden met me. Ik bleef naar de kerk gaan en leerde de Heere kennen. Een wereld ging voor me open; vreugde en blijdschap vervulde mijn hart. Maar, het eerste wat de Heere me leerde was mijn man lief te hebben... en ik haatte hem bitter. Waren niet de striemen op mijn rug daar debet aan? Maar de Heere zei het me en Hij had mij mijn zonden vergeven. Mocht ik dan in haat en wrok verder leven? Ik begon om verandering van zijn karakter te bidden, om zijn eeuwig behoud. Langzaam, heel langzaam zag ik verandering in het gedrag en leven van mijn man. Nee, ik had hem niet direct lief, maar de haat veranderde langzaam in genegenheid. Zeven jaren later leerde mijn man God kennen en later riep de Heere hem als pastor hier in de gemeente.”

Jou leven is wel heel anders. Een gezinnetje, een mooi schoon huis, wasmachine, geld om te kunnen leven, alles te kopen wat nodig is. Ik denk dat je ook nog een lieve man hebt... en toch geen voldoening in je leven. Je hoeft maar één dag per week te werken; wat een luxe. Soms moet een mens  leren om vreugde te hebben in de taak die de Heere op zijn schouders legt. Leren vreugde te krijgen in het verzorgen van je kinderen, die de Heere je te “leen” gaf. Leren vreugde te krijgen in de was en het schoon houden van je huis. Leren dingen met de kinderen te doen.

Jij hebt in het onderwijs gezeten, geweldig!! Je kunt de kinderen van alles leren, met ze zingen en vertellen. Wat een geweldige taak heb je in je eigen huis. Samen de dingen doen, al zijn ze nog zo klein. Het is zo’n belangrijke tijd als je kinderen klein zijn. Door mamma leren ze wat een leven met de Heere is, leren ze, wat een christelijk leven inhoudt. Misschien moet je leren om de tafel gezellig te dekken en elke dag met vreugde te koken, voor je man en je kinderen. Maak de dingen die je nu “moet” doen tot een feest voor jezelf en je gezin. Wat een zegen dat wij elke dag eten kunnen koken. Er zijn vrouwen die geen baan buitenshuis hebben en zich minderwaardig voelen. Maar dankzij hun inzet kan de man van zijn werk zo aanschuiven, het eten is klaar en daardoor ‘s avonds kerkenwerk of wat ook doen.

Hoe kon ik voldoening vinden in de taak die de Heere op mijn schouders legde? Door te “gehoorzamen” en die taak zo goed als mogelijk was te vervullen. Ik kan met heel veel vreugde ons huis rond kijken als ik dat schoongemaakt hebt. Ja, dat is heel burgerlijk, ik weet het. Er zijn interessantere dingen in het leven. Maar doordat ik vreugde had in deze dingen, was het gezellig, was er altijd een luisterend oor en veel mensen wisten: ik kan er altijd terecht, er is altijd koffie en zelfs is er  nog iets lekkers bij. Ik had ook niet elke dag even veel zin en als de wasmand van vijf kinderen leeg was... in een wip was die weer vol. Er was geen geld om alle kleren te kunnen kopen, dus naaide ik, zelfs wel van oud, nieuw. Soms ook nog voor anderen.

Zet je hart en huis open voor anderen. Zodat je  voor anderen wat kunt betekenen. Er is zo weinig belangstelling voor de ander in deze tijd. We zijn allemaal zo ik-gericht geworden, Erg hè? En de nood is zo groot. Heb oog voor de ander, dat is wat de Heere van ons vraagt. Er liggen thuis zoveel mogelijkheden. Je kunt misschien met andere jonge vrouwen een uur per week bidden voor b.v. de nood van kinderen in deze wereld.

Vraag de Heere een instrument te mogen zijn in Zijn handen. Zoek niet in de eerste plaats jezelf, maar je naaste. Misschien heb je ‘s morgens je stille tijd, misschien niet. Zo niet, neem die tijd om te lezen in Gods Woord en te bidden en vraag de Heere wat Hij wil dat je doet. Of Hij je de mogelijkheden wil laten zien. Zoek er naar en je zult vreugde en voldoening hebben in je leven. Denk niet, ik ben een slechte moeder, maar ga op avontuur in je huis, met je kinderen en met anderen. Het zal je vervulling en voldoening geven.

Zelf werken mijn man en ik in Peru. Juist daardoor zien we beter hoe bevoorrecht we het in Nederland als vrouwen hebben. Wat zijn we gezegend, maar we zien het vaak niet. Als je de nood zou zien van je zusters in veel landen: hard werken, een kindje in de doek op je rug, rondom je heen enkele kindertjes en vaak ook eentje in je buik. Je moet water gaan halen, hout sprokkelen, op het land werken of op de markt, etc. Ja, inderdaad, je zegt: “Ik moet eigenlijk ontzettend dankbaar zijn voor wat ik heb”.

Looft de Heere en vergeet geen van Zijn weldadigheden. Mocht je hier verder op in willen gaan, altijd goed.

Hartelijke groeten en Gods zegen in alles.

Mw. N. J. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

109 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven