Ik heb een vraag aan drs. Els J. van Dijk. Ik ben de vrouw van de man met twee l...

Ik heb een vraag aan drs. Els J. van Dijk. Ik ben de vrouw van de man met twee linkerhanden en ik wil u hartelijk bedanken voor het antwoord. U schreef dat er wel therapie is voor mensen met dyspraxie. Hoe? Waar? En dan heb ik direct hieraan gekoppeld nog een vraag: we zouden graag nog een kindje van God willen ontvangen, maar door dit bovenstaande durf ik hier eigenlijk niet voor open te staan. Ik ben nog jong genoeg, maar ervaar ons huishouden momenteel (zonder werk buitenshuis) best als heel zwaar. Door dit probleem ervaar ik ons huwelijk ook niet helemaal als stabiel. Wat is de balans tussen verstand gebruiken en vertrouwen dat het allemaal wel in orde zal komen? Financieel gaat het nu allemaal nét, maar als er nog een kindje bij komt, moeten we verbouwen. Uitbesteden gaat eigenlijk niet en zelf kunnen we het niet. Kortom: ik loop hier de laatste tijd behoorlijk in vast. We hebben al verschillende keren in de hulpverlening gezeten. Ik sta daar niet afwijzend tegenover, juist niet. Maar ik heb nu echt zoiets van: moeten we nu wéér? Kunt u misschien goed vervolgadvies geven? Ik ben overigens heel erg te spreken over het fenomeen Refoweb en allen die zich hier voor inzetten. Ga vooral zo door!

Beste...

Als het gaat om therapie voor mensen met dyspraxie lijkt het mij goed om daarvoor een erkende hulpverleningsinstantie te raadplegen. Overigens geeft internet op dit punt ook veel informatie. Maar eerst moet natuurlijk de diagnose gesteld worden. Het is nog helemaal niet gezegd dat uw man lijdt aan dyspraxie ook al zijn wel enkele van de symptomen herkenbaar.

Als het gaat om eventuele gezinsuitbreiding, denk ik dat u bij alle overwegingen moet bezien of u een balans weet te vinden tussen uw verstand gebruiken en beoordelen hoe groot uw draagkracht is én het vertrouwen dat de Heere zal voorzien als Hij u nog een kindje toevertrouwt. Daarin kan ik niet voor u kiezen, natuurlijk. In deze chaotische tijd vind ik het wel erg belangrijk dat het gezinsleven rust en evenwicht kent, waardoor elke kind gekend en erkend wordt en dat er vooral ook tijd is voor de toerusting van kinderen om hen weerbaar te maken voor de werkelijkheid die complex is. In mijn ervaring en contacten met jongeren merk ik de laatste tijd teveel en te vaak dat ouders geen tijd hebben voor hen en dat zij daarom het leven maar moeten leren zoals het op hen afkomt of wat ze ervan horen en zien in de media. Dat is niet goed. Opvoeden is een prachtig werk maar het is ook hard werken. U moet daar zelf de rust en de ruimte voor hebben (ook en vooral de innerlijke rust en de vrede met God) om dat aan te kunnen.

Wellicht dat deze opmerkingen u kunnen helpen bij uw overwegingen. Als u het gezinsleven nu meer als een last dan als een lust beleeft (ik weet niet of dat zo is hoor!) zou dat te denken geven.

Ik hoop dat u de juiste overwegingen weet te maken, zodat u kunt genieten van de man en kinderen die God aan u toevertrouwd heeft!

Drs. Els J. van Dijk