Het verlangen naar een vriend en naar kinderen

Binnen afzienbare tijd ben ik de enige overgebleven vrijgezel in ons gezin. Af en toe komt dat behoorlijk op me af. Ik heb eerder verkering gehad, maar dat is uitgegaan. Ik ben daar helemaal overheen, maar op onverwachte momenten schrijnt dat toch weer. Op het moment dat ik alleen belijdenis des geloofs afgelegd heb, of wanneer ik mijn ex-vriend met zijn nieuwe vriendin zie. Een poosje geleden zag ik een vroegere vriendin met haar pasgeboren baby. Ik vind het heel fijn voor haar, maar het zien ervan veroorzaakte bij mij een lichamelijke pijn. Is dat jaloezie of afgunst? Ik ben bang dat ik anderen hun geluk ga misgunnen.

Ik geloof niet dat ik de weg van de Heere zou kunnen accepteren, als Hij zou willen dat ik mijn hele leven ongetrouwd zou blijven. Het verlangen naar een vriend en naar kinderen is toch een natuurlijk verlangen? In het huwelijksformulier staat toch dat Hij een ieder zijn huisvrouw als met Zijn hand toebrengt? In hoeverre is dat een belofte? Ik weet ook wel dat ik moet kijken naar alle dingen die ik wel heb (en ik ben rijk gezegend) maar het is zo moeilijk om te accepteren dat juist datgene wat ik graag zou willen, misschien niet voor mij is weggelegd.
 

Beste vragenstelster,
 
Contact via internet heeft soms het voordeel dat je elkaar niet ziet en kent en daarom gemakkelijker persoonlijke vragen en pijn kunt uiten. Een confrontatie blijft uit. Met jouw vragen en gedachten vind ik deze wijze van communiceren een nadeel. Hoe oud ben je, wat doe je in het dagelijks leven, hoe is het gezin samengesteld waar je bij hoort, heb je een vriendenkring, leg je moeilijk of gemakkelijk contacten? Het zijn een serie vragen die een gesprek zouden inkleuren.

Met die inleidende woorden wil ik je proberen antwoord te geven of begrip te tonen voor je gevoelens. Ik doe dat in de wetenschap dat anderen jouw vraag en gevoelens herkeneen. Ik begrijp dat je binnenkort als laatste van de kinderen thuis overblijft. Mogelijk niet eens als de jongste en dat brengt je in een dip. Begrijpelijk, de concrete situatie dringt zich aan je op. Toch is het de vraag of je sombere gevoelens terecht zijn. De een krijgt later verkering dan de ander. Verkering, trouwen, de komst van kinderen, het krijgen van klachten, overlijden, gaat niet volgens een logische (volg)orde. Je huidige situatie vraagt om ook daaraan te denken. Wij weten niet wat morgen brengt.

Ondertussen zie je anderen gelukkig samen, ben je getuige van gezinsvorming, en komt het op je af: ik heb dat niet. Je spreekt over pijn, die dat geeft. Pijn schrijnt en maakt verdrietig. Jaloezie misgunt en geeft innerlijk venijn. Pijn vraagt om begrip en kracht van God. Jaloezie vraagt om strijd en vergeving. Wees je bewust wat het bij je is. Ook laat je sluimerende opstandigheid merken als je zegt dat je de weg van de Heere niet zou kunnen accepteren. Dat is eerlijk maar ook zorgelijk. Daarmee komt je geestelijk leven en je gebedsleven onder druk te staan. Dat kan je nooit de goede kant uit leiden.

Ik ben ervan overtuigd dat een weg die wij niet willen strijd geeft. Maar er is ook de kracht van God om te leren volgen op een weg die Hij ons wijzen kan. Vraag je ook af: Heb ik ook niet veel zegeningen? Er zijn toch ook momenten dat je je goed voelt en geniet daarvan. De bijbel, als Woord van God, is ons ook gegeven als troostboek, juist als je in eenzaamheid biddend leest.

Het huwelijk is door God ingezet als scheppingsorde. Maar dat zegt niet dat iedere man of vrouw tot een huwelijk komt. Als je het huwelijksformulier aanhaalt dan bedoelt dat te zeggen dat bij het huwelijk dat op dat moment gesloten is we geloven dat God die man en die vrouw aan elkaar verbonden heeft. Bij gelovige afhankelijkheid in Zijn gunst, bij onverschilligheid of oppervlakkigheid in Zijn toelating. Ook kerkelijke huwelijken lopen vast. Daarvan kunnen we God de schuld niet geven.
Het betekent dat op alle terreinen van het leven de gebrokenheid door de zondeval is te bespeuren. Dat doet niets af aan natuurlijke verlangens en gevoelens, die de Heere in Zijn schepping gegeven heeft. Daarin mag je biddend je weg gaan. Besef wel dat bidden geen dwingen is, maar het openleggen van je hart voor God.

Ook de middelen mag je gebruiken. Het gaan naar bijeenkomsten van jongeren, het deelnemen aan vakanties. Pas alleen op voor kramp waarbij je schichtig om je heen kijkt of er een kandidaat voor jou bij is. Met het verlangen in overgave biddend je weg te gaan mag je je begeven in het leven waarin de Heere soms verrassend, soms langs eenvoudige wegen ons leidt.

Nog een laatste gedachte reik ik je aan. Is er iemand met wie je goed bent, die je kunt vertrouwen: spreek dan je gevoelens uit. Deze openheid kan wederzijdse verlegenheid, vanwege de gevoeligheid van het onderwerp, doorbreken. Mogelijk geeft het meeleven dat jij mogelijk maakt door je gevoelens te tonen. Heb je behoefte aan nadere contact schroom niet om te reageren. Het is een handreiking en een vorm van meeleven waarin begrip voor je gevoelens naar voren komt.

Ds. B. J. van Vreeswijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. B.J. van Vreeswijk

• Geboortedatum:
  23-08-1947
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Status:
  Inactief

87 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven