Vraag
Op mijn 17e jaar ben ik verkracht door een jongen die van te voren deed voorkomen of hij stapelverliefd op mij was. Maar het was hem er alleen maar om te doen om mij even te schenden. Hierna heb ik met veel pijn en moeite geprobeerd een 'normaal leven' te leiden. Een paar keer heb ik verkering gehad, maar deze jongens liet ik niet toe in mijn wereld, omdat ik niet voldoende van hen hield.
Nu heb ik verkering met een jongen waar ik wel van houdt. Maar ik heb ontzettend veel last van verlatingsangst en woedeaanvallen en wantrouwen. Ik heb een paar keer geslachtsgemeenschap gehad. Dit was mijn inziens puur uit liefde. Toen hebben we besloten om met elkaar te trouwen. Doordat ik aan een borderlinestoornis lijdt is het vaak heel moeilijk voor mijn vriend om met mij samen te leven.
Hij heeft mij beloofd trouw te blijven, maar heeft nu een rustpauze ingelast omdat hij het niet meer aankon. Mijn ouders zeggen dat wij niet van elkaar houden en dat we uit elkaar moeten. Ik weet niet meer met deze situatie om te gaan.
Antwoord
Beste vragenstelster,
Wat heb jij al veel te verwerken op jouw leeftijd! Het is niet mis wat er in jouw leven gebeurd is. Het is mij niet duidelijk of je al eerdere hulpverlening hebt gehad waar de diagnose borderline-stoornis is gesteld. Toen ik jouw vraag las en daarover nadacht, realiseerde ik mij dat het niet eenvoudig zou zijn om een antwoord te formuleren waarin ik recht doe aan jouw verhaal. Er spelen zoveel dingen mee! Je schrijft in een paar zinnen zoveel feiten waarin tegelijkertijd zoveel pijn ligt dat ik je tekort zou doen om hier een pasklaar antwoord op te geven.
In jouw vraag ligt al besloten dat je beschadigd bent in je seksuele ontwikkeling en beleving. Dat heeft altijd een impact op latere seksuele contacten. Het feit dat jij er voor gekozen hebt om uit liefde geslachtsgemeenschap te hebben met jouw vriend, lijkt me een hele stap. Ik zou je willen vragen om na te denken hoe dit voor je was. Hoe heb je dat ervaren?
Het feit dat je een borderline-stoornis hebt maakt het voor jou en je vriend inderdaad erg moeilijk. Ik zou je met klem aan willen raden om in therapie te gaan om te leren hoe je met je ziekte om kunt gaan en een stuk verwerking van het trauma aan te gaan. Het is erg belangrijk, mijns inziens, dat je leert omgaan met je ziekte en leert verwerken wat er is gebeurd in jouw leven, voordat je in staat bent om een duurzame relatie aan te gaan. Mogelijk kan jouw vriend betrokken worden in de therapie, zodat ook hij leert hoe hij met jouw borderline-stoornis om moet gaan.
Als jij schrijft dat je ontzettend veel last hebt van woedeaanvallen, verlatingsangst en wantrouwen, dan kan ik me dat heel goed voorstellen. Anderzijds heeft dat natuurlijk grote gevolgen voor hoe jij in een relatie staat. Niet alleen met je vriend maar ook in jouw gezin en anderen. Daarom denk ik persoonlijk dat je eerst in therapie moet om de dingen te verwerken en leert hoe je in een relatie je grenzen moet leren voelen en aangeven!
Ik wens jou heel veel sterkte en ik hoop dat je op termijn een goede en waardevolle relatie kunt opbouwen!
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven
Dit artikel is beantwoord door
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven
- Geboortedatum:26-03-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
