Borderline persoonlijkheidsstoornis

Al erg lang loop ik met problemen. Inmiddels ben ik hiervoor in behandeling en kwam naar voren dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb.  Naast de hulp die ik krijg, zou ik toch heel graag een korte beschrijving geven van mijn problemen en een paar vragen willen stellen. Ik hoop echt dat u/jullie mij verder kunnen helpen.

Omdat borderline nogal negatief klinkt, weet eigenlijk niemand, behalve twee goede vrienden, dat ik deze stoornis heb. Maar ook omdat ik het zelf niet kan accepteren dat ik dit heb en ook niet zeker weet of het wel zo is. Ik heb een test gedaan bij een NIP-geregistreerde psycholoog en die wees uit dat ik wel deze stoornis heb. Dus waarschijnlijk heb ik het wel, maar kan ik het gewoon niet accepteren? Mijn leven loopt nu redelijk, ik werk en doe daarnaast een deeltijdstudie, woon met  een goede vriendin samen waar ik een hoop aan heb en kwijt kan. Toch loop ik steeds tegen een hoop problemen aan. Onder andere: ik kan mezelf erg slecht accepteren, heb weinig zelfvertrouwen, slaapproblemen, niet kunnen hechten aan mensen, bang zijn om te vallen, niet op mensen durven te vertrouwen. Maar het grootste probleem is toch wel dat ik vreselijk gespannen kan zijn. Ik kan dan niet slapen en wordt steeds onzekerder, bang om aan iemands verwachtingen te moeten voldoen.  En steeds slechter slapen tot ik echt helemaal uitgeput ben en de verkeerde dingen ga doen. Soms slaap ik dan twee nachten niet en moet ik toch weer werken. Het maakt me soms echt gek. En ik weet echt niet altijd wat ik hier aan moet doen.

Nog een vraag aan jullie. Sinds kort zit ik weer op vereniging en JV. Erg gezellig allemaal, maar tegen niemand zeg ik wat ik heb en de meeste merken het ook niet, maar ik zou graag willen weten hoe er tegen deze ziekte wordt aangekeken in de reformatorische en christelijke wereld? Ik weet dat het woord borderline een negatieve klank heeft en dat de meeste mensen denken aan hysterische en manipulerende mensen. Terwijl ik daar bijvoorbeeld  helemaal niet aan voldoe. Ik ben juist erg rustig, erg open, maar wel ontzettend onzeker. (Heb geen grip op mijn emoties.) Misschien moet er meer over geschreven worden en dan in wat informatieve en positievere zin.

Nog een probleem waar ik mee te maken heb is verkering. Ik heb een relatie van drie jaar gehad, maar dit ging niet meer, gewoon omdat ik bang was dat ik niet  aan zijn verwachtingen zou voldoen. Dat maakte mij zo ontzettend gespannen en angstig dat ik nachten niet sliep. Maar ik vond het zo moeilijk om aan te geven aan hem wat ik voelde, mede omdat hij al snel vond dat ik zeurde. Dus zei ik maar zo weinig mogelijk, bang dat hij mij zat zou worden en deed ik veel voor hem. Dit brak me op een gegeven moment op. Toen kon ik niet meer. Ik wist het niet meer, heb ontzettend getwijfeld, maar uiteindelijk toch de knoop doorgehakt. Zelfs nu na een jaar heb ik er nog last van, denk ik nog steeds aan hem. Mede omdat ik weet dat ik zelf ook te weinig gezegd heb. Te weinig aandacht heb durven vragen. Maar een nieuwe relatie aangaan? Nee dat durf ik niet meer zo snel. Ik ben bang, bang omdat ik weet dat ik niet goed voor mezelf kan opkomen in de relatie en geen aandacht durf te vragen. Mezelf niet kwetsbaar op durf te stellen omdat ik bang ben om gekwetst te worden. Bang om me te geven en ook nog mezelf te blijven. Mijn grenzen niet durven aan te geven, bang dat de relatie daardoor uit gaat. Ergens zou ik me zo graag willen geven en kwetsbaar willen opstellen, maar er kan zo veel gebeuren. Hij kan mij verlaten, maar ook mijn gevoelens kunnen weg gaan. Of er komen twijfels, echt dit wil ik na drie jaar niet meer. En hoe vertel je iemand dat je deze stoornis hebt? Het liefst zeg ik het pas als hij het merkt . Als ik het eerder doe, dan ben ik bang dat hij al ongerust is of het al niet ziet zitten voor er daadwerkelijk iets gebeurd is. Ergens weet ik ook wel hoe ik het allemaal moet doen: op tijd rust nemen, niet te veel hooi op je vork, terug kijken, proberen na te gaan waar je emoties in de knoop raken etc. Maar soms is het zo nameloos leeg in mij en ben ik zo erg verdrietig. Kunt u mij misschien nog een tip en of bemoediging geven? Staat er misschien iets in de Bijbel over deze ziekte?

Misschien weet u ook hoe ik meer mijn eigen emoties en gevoel serieus kan nemen? Dit kan ik zo slecht, dan lach ik maar wat en zeg ik snel tegen mezelf: je stelt je aan. Ik durf ook zo slecht aan te geven als ik iets niet leuk vind, of als ik iets wil weten of wil zeggen dat ik het gewoon niet meer aankan, ik blijf maar doorgaan. Met name op mijn werk heb ik hier last van. Iedere keer krijg ik het commentaar dat ik zo weinig vraag en zo erg mijn eigen weg ga. Maar ik durf gewoon ook niet meer ruimte in te nemen, ik schaam me dan snel. Kunt u mij een tip geven? Ook heb ik zo sterk ervaren dat mensen negatief op mij reageren, mensen waarvan ik dacht dat ik er van op aankon, lieten mij vallen of lachten en rodelden over mij. Waarom precies weet ik niet? Omdat ik zo vreemd ben? Ik had die mensen niets verkeerd gedaan. En dat waren nog wel reformatorische mensen, echt super braaf zagen ze eruit. Ik snap dat niet. Ik heb me zolang afgevraagd wat ik dan wel niet fout deed en heb me iedere keer geprobeerd aan te passen. Maar ik zie dat dit fout was. Ik mag gewoon mezelf zijn.
Ik weet wel dat ik al deze dingen ook aan de psycholoog kan vragen, maar vaak als ik dan tegenover de psych zit dan weet ik gewoon niet meer wat ik ook al moest vragen. En als ik het dan opgeschreven heb, dan denk ik, ”nou ja zeg, hoe kom ik erbij dat ik daarmee zat”? Daar heb ik nu totaal geen last van. En vervolgens vraag ik het niet. Ook durf ik niet alles kwijt aan haar, bang dat ze mij uit gaat lachen. Tja, klinkt bizar, maar daar ben ik dus echt bang voor. Bang dat ze denkt, nou doe niet zo stom. Dit is anoniem en praat toch wat makkelijker. Ik hoop dat u mijn vraag serieus wilt nemen en dat u wat voor mij kan betekenen. Ik zit nog met zoveel vragen, maar ja, ik kan niet alles stellen, dan wordt het wel erg lang. Gods zegen met het antwoord.

Beste vragenstelster,

Toen ik je vragen las viel me op hoe open en kwetsbaar durft te zijn. Knap hoor, terwijl je toch schrijft hoe verlegen en onzeker je bent. Ik realiseer me dat dit dan voor jou extra moeilijk is! Tegelijk zie ik daarin heel veel kracht van jou die je kunt gebruiken in je therapie!

Zeker klinkt borderline voor veel mensen negatief. Dat is vooral doordat de meeste mensen niet weten wat het is en hoe ze ermee om moeten gaan. Jouw keus om dit (nog) niet aan mensen te vertellen, behalve twee vrienden, maakt je tegelijkertijd ook eenzaam, hoewel het begrijpelijk is. Mijn indruk is dat je het zelf nog niet hebt verwerkt en dan is het wel vroeg om dit met anderen te delen, hoewel een fijne reactie van mensen je juist kan helpen om het te verwerken! Eigenlijk zou je mensen moeten kunnen vertrouwen maar aangezien je juist negatieve reacties hebt gekregen is dat wellicht wel heel moeilijk!

De klachten die je beschrijft lijken te passen bij de fase waarin je verkeert: het verwerken van de diagnose, maar ook de therapie. Eigenlijk moet je een nieuw evenwicht vinden in je leven en dat is een hele klus, zeker wanneer je nog zelf aan het ontwikkelen bent qua relaties e.d. Voor wat betreft je moeite met het feit dat er weinig over borderline bekend is, zou je eens kunnen informeren bij de leiding van de JV of daar niet een thema-avond over kan gaan, of beter nog een breder onderwerp: psychische ziekten of problemen. Bijna iedereen heeft er zelf of in de omgeving mee te maken! Wanneer er voldoende belangstelling voor is zou je iemand kunnen uitnodigen van Eleos die hierover komt vertellen. Zelf doe ik dat ook wel eens en het valt me telkens weer op hoeveel mensen er mee te maken hebben. Dat blijkt pas wanneer het "open" is door er een onderwerp van te maken. Dit kan voor jou heel helpen zijn en mogelijk kun je daarna zelf de beslissing maken om iets over jezelf te vertellen maar dat hoeft niet eens. Het kan ook al helpen als mensen meer begrip tonen of er makkelijker over praten doordat er met elkaar over doorgesproken is. Zeker de moeite waard om te proberen!

Een ander probleem wat je beschrijft is je moeite met een partner. Ik kan me voorstellen dat wanneer je nog zo bezig bent met jezelf ( wie ben ik en wat betekent deze diagnose etc.) het moeilijk is om in een relatie wel aan te geven wat jij wilt en wat je niet wilt. Het lijkt me dan ook echt van belang dat je dit bespreekt met jouw therapeut. Ik raad je aan om met een vaste relatie te wachten tot je wat zelfverzekerder bent en weet hoe je met deze "ziekte" om moet gaan en daar op een eerlijke wijze iemand over kan vertellen. Wachten tot die ander het merkt lijkt mij geen goede keuze: waarschijnlijk voelt die ander zich "genomen" of vindt jou minder betrouwbaar omdat je zoiets belangrijks hebt verzwegen. Maar ik realiseer me wel dat het heel moeilijk is om het goede tijdstip te zoeken want te vroeg vertellen kan iemand afschrikken en ik kan me voorstellen dat je daar bang voor bent! Daarom lijkt het me noodzakelijk dat jij meer zelf dit alles verwerkt hebt.

Wat jammer dat je het zo moeilijk vindt om de dingen met je therapeut te bespreken. Ze is er voor jou! Tip voor jou is om wat je opgeschreven hebt voor haar, niet meer te mogen veranderen maar moet overhandigen aan haar zodat ze een goed beeld krijgt en niet alleen een "plaatje" van als het goed gaat. Eigenlijk help je haar omdat ze dan een beter beeld krijgt en jou weer beter kan helpen! Doen hoor!

Voor zover ik weet staat er in de Bijbel niets over borderline. Het is een stoornis die nog relatief kort een diagnosenaam heeft in (vakjargon)  het DSM. Wel weten we dat er in de Bijbel sprake is op verschillende plaatsen van psychisch leed of zelfs psychiatrische beelden. De tijd en de behandeling was echter zo anders dat je hier weinig aan hebt. Wel hoop ik dat je weet hoe de Heere Jezus reageerde op mensen met psychische nood: Hij werd innerlijk met ontferming bewogen. Dat is zo mooi, wanneer je erover nadenkt wat dit betekent. Hij wilde de mens zien, en zien is meer dan kijken naar, Hij had werkelijk oog voor hen. Dat geldt ook voor jou! Ik hoop werkelijk dat je hier zelf ook van overtuigt bent en dat dit je kracht geeft. Het kan en mag jou ook zelfvertrouwen geven, het weten dat Hij wel oog heeft voor jou!

Je inhoudelijke vraag hoe je moet omgaan met je eigen emoties moet je echt met je therapeut bespreken. Het voert te ver om hier, op internet, op in te gaan. Ook ken ik je niet wat het lastig maakt om hierop te reageren.

Tot slot hoop ik dat je in "eigen kring" wel steun zoekt bij mensen die jou kunnen helpen om anderen weer te durven vertrouwen!

Een prachtig boek en erg leerzaam is een boek van Arthur Hegger (psychotherapeut bij Eleos) die veel onderzoek en ervaring heeft met juist een borderline stoornis. Titel: "wat borderline met je doet" ISBN 9023913132. (13,50 euro). Nog een boekje hierover (geen christen voor zover ik weet) is van de heer Giesen. Titel "leven met een borderline persoonlijkheids stoornis". ISBN 9789031335633. (18,90 euro). En ik raad je aan om eens contact op te nemen met de Stichting Borderline, die informatie geeft maar ook lotgenotengroepen heeft. Het kan zo helpend zijn om met anderen die hetzelfde hebben te delen wat je moeite is. Ook kun je leren hoe zij hiermee omgaan in relatie met anderen!

Ik wens jou veel liefde van God en de mensen!

Een hartelijke groet,
Petra van Bodegraven
 

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven