(...) Ligt het aannemen er dan bij inbegrepen wanneer God ons bekeerd? Of moeten...

Ik heb een vraag over de volgende tekst: “Zovelen Hem aangenomen hebben hen heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn naam geloven”. Christus aannemen als Verlosser en Zaligmaker is dan nodig om een kind van God te mogen te worden, wat een GENADE overigens, het gaat mijn verstand ver te boven. Maar je gaat zo gauw veronderstellen door zo'n tekst dat wij als mensen nog een keus kunnen maken. Want zovelen Hem aangenomen hebben.... De keus ligt toch bij God? Hij zegt zelf, niemand kan tot Mij komen tenzij de Vader het bij Mij brengt. Ligt het aannemen er dan bij inbegrepen wanneer God ons bekeerd? Of moeten wij toch een keus maken? Ik veronderstel dat dit niet waar zal zijn. Dat zou betekenen dat God op ons wacht totdat wij voor Hem kiezen. Ik ben trouwens nog niet zover gekomen dat ik kan zeggen een kind van God te zijn. Ik doe wel mijn best maar dat is niet genoeg voor de Heere, de Almachtige. Ik weet dat alleen het werk van Christus voor God behaaglijk is. Maar het moet gegeven worden, daarom zal ik er veel voor bidden. Misschien dat de Heere nog redenen in zichzelf mocht vinden om mij tot Christus te brengen. Dat is het allergrootste wonder wanneer God naar mij zou omkijken.

De vraag richt zich op het Schriftwoord Johannes 1:12. De vraag is echter theologisch van aard. Hoe kun je als mens Christus aannemen als het toch gegeven moet worden?

We doen er goed aan om dingen die bij elkaar horen, bij elkaar te houden. Om het kort te formuleren: aannemen is geloven is bekeren is wederom geboren worden is uitverkoren zijn. In de Schrift is er een onlosmakelijke samenhang tussen de bekering tot God, het geloof in de Heere Jezus Christus en de wedergeboorte door de Heilige Geest. Het bewerken van de zaligheid is een eenzijdig Gods werk.
 
Maar wij zijn geen stokken of blokken. Wij worden door Gods genade overmocht. Het is goed om bij deze vraag de Dordtse Leerregels na te lezen: Hoofdstuk III/IV, alinea 14.15

Ds. W. van Weelden