Muziek is een prachtige gave van God om Hem te loven en te prijzen, maar ook om onze emoties in kwijt te kunnen en onze stemming te (laten) beïnvloeden. Wat dat betreft hebben organisten die (zondagse) kerkdiensten begeleiden een enorme verantwoordelijkheid. Ik heb de afgelopen jaren al heel wat toetsenisten mogen beluisteren en over het algemeen met veel instemming en luistergenoegen. Vooral de virtuozen die de emotie en intentie van een Psalm muzikaal zo kunnen verwoorden dat je zelfs het 17e eeuwse kerkjargon begrijpt of voor lief neemt, krijgen mijn diepe respect en bewondering.
Er zijn natuurlijk ook klaviertovenaars die vooral zichzelf graag horen en die de zondagse preek beschouwen als een hinderlijk intermezzo van hun onemanshow. Klassiek is de anekdote van de ontmoeting tussen predikant en organist na de dienst, waarbij deze laatste de dominee de hand gaf met de woorden: Fijn dat u er ook was! Aan de andere kant zijn er gemeenten die geweldige talenten achter hun peperdure pijporgels plaatsen en ze vervolgens bombarderen met een largo aan muziekverboden: Gij zult niet... en zo de muzikant dwingen zijn bijzondere muziekgave te begraven onder een berg sombere tonen van vooral ernstige en lange hele noten.
Onlangs kwam ik in aanraking met een wel heel bijzonder fenomeen ergens in een piepkleine gemeente aan de rand van de bijbelgordel. Het ging om een organist die alleen tijdens de nogal mager bezochte avonddienst achter het historische instrument mocht kruipen. Al snel werd duidelijk waarom kerkgangers het 's avonds massaal lieten afweten. Nimmer heb ik iemand gehoord die zo'n ongelooflijke hoeveelheid onzuivere decibellen in onnavolgbare volgorde wist te produceren. Zijn kennis van noten beperkte zich hooguit tot het eten daarvan. Vrijwel ieder akkoord was een medogenloze moordaanslag op de oorpoort en het inleidend orgelspel beperkte zich in hoeveelheid en hoedanigheid tot het herhaaldelijk repeteren van de koralen uit de dienst.
Het enige positieve aspect van deze vals klinkende herrie was dat de man zeer bijbels speelde: zijn linkerhand wist niet wat zijn rechterhand deed.
En er zijn goede en minder goede columnisten...
Er zijn organisten die zich zelf graag horen.
Zo zijn er kennelijk ook 'columnisten' die zich zelf graag horen.
Ook als ze niets te melden hebben...
QuadCoreInside , en Jeewee, wat jullie zeggen slaat precies op je eigen reaktie in beide gevallen ;-)
Zelf ben ik ook organist geweest. Ik hou er niet van om een orgelconcert te geven tijdens de dienst. Gewoon een normaal voorspel, en dan zingen.
http://www.youtube.com/watch?v=Bwb5w8mvimI&feature=relmfu
Of misschien wel de Etude pour agresseurs.
http://www.youtube.com/watch?v=44H4KbZwutk
Zeer kunstig, moeilijk en knap, of het mooi is, is een ander verhaal.
Waarschuwing, niet voor elk oor geschikt.
Ik zeg ook niet dat een kleine gemeente geen goede organist kan hebben, maar dat de kans veel kleiner is dat er een goede organist tussen zit wanneer je weinig leden hebt.
Ik ben benieuwd hoe zoiets op papier staat, met elleboog op de klavieren enzo, terrible!
Alleen ben ik het wel met QuadCoreInside eens, het nut ontgaat me.
Echt lef wordt getoond, als het tegen de persoon in kwestie gezegd wordt,
niet door zo'n stukje tekst, wat iedereen kan lezen.
Heb net even die stukjes bekeken, maar hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd om zoiets in te studeren zeg!
Afkomstig uit reformatorische hoek speelde hij wel eens tijdens kerkdiensten van de Protestanten Bond.
Op zekere zondag was hij het zo oneens met de zeer vrijzinnige preek dat hij als uiting hierop met volle handen op de toetsen 'ramde'.
Na afloop kwam de predikant naar hem toe, schudde hem de hand en complimenteerde hem met de fantastische muzikale aanvulling die hij had gegeven op zijn preek. 't Had niet beter kunnen aansluiten!
Toen heeft mijn leraar ontslag genomen...
" Refo-organisten: als ze 80 registers hebben, trekken ze er 100 open."
En niet te vergeten met constante tremulant, en geen moment zonder muziektoon, dus ook bij tussenpauze's of wisseling van een muziekstuk een pedaaltoon ingedrukt houden!
En vooraf aan een psalmvers even een losse toon voordat het akkoord word ingezet zodat de gemeente kan inschatten op welke toonhoogte ze moeten zingen, en tijdens de psalm een modulatie van een halve of hoge toon, dat werkt zo lekker op het gevoel.
En vooral veel septiem en gekruide akkoorden gebruiken en brede akkoorden van 10 toetsen tegelijk.
En met psalm 51 terug registreren naar 2 strijkers en een holpijp...
"Tussenpauze", is dat niet een beetje dubbelop? Men pleegt zoiets een pleonasme te noemen.
- 1
- 2
