Schoolstrijd en verzuiling hebben (reformatorische) christenen in ons land een unieke positie gegeven. We hebben eigen verenigingen, instellingen, organisaties, maar vooral scholen die door het rijk betaald of gesubsidieerd worden. Vrijwel nergens ter wereld is het mogelijk om een leerplek met een eigen identiteit of religieuze grondslag te institueren die ook nog eens door de overheid bekostigd wordt. Hoewel daar ook best kritiek op mogelijk is (geen of nauwelijks transparantie naar buiten en naar binnen toe), mogen we onderwijs in eigen beschermde omgeving met bijbelse normen en waarden ook koesteren en zien als een bijzondere zegen. Maar als het aan sommige radicaal-orthodoxe schoolbesturen ligt, komt hier snel een eind aan.
Een van die rechtzinnige colleges heeft zelfs de vragenrubriek van Refoweb gehaald. Ze eist van de ouders dat er thuis, dus in de privésfeer, alleen uit de SV wordt gelezen. Vermoedelijk zelfs uit de nimmer herziene Statenvertaling van 1618, eerste druk. Dat is natuurlijk de enige echte vertaling. Let wel: vertaling, want de grondtalen beheersen de mannenbroeders aan de rechterkant ter rechterzijde van de rechterflank in onze achterban over het algemeen niet. Je zou eens mogen komen staan te ontdekken dat er enkele vertaalfoutjes in de aloude SV staan. Gelukkig wordt er door het schoolbestuur niet geëist dat een mens bekeerd moet zijn, om maar eens een 'bijzaak' te noemen...
Maar goed, vergeef mij deze kleine maar noodzakelijke zijsprong. Vorig jaar ontstond er een piepklein nationaal opstootje toen een reformatorische basisschool met een zeer behoudend bestuur, in een dorp op de Veluwe, concurrentie kreeg van een nog reformatorischer schooltje met een nog behoudender bestuur uit nota bene hetzelfde kerkgenootschap. Tja, soms reiken de rokjes niet helemaal tot aan de enkels, zijn de pakken net niet zwart genoeg en is het evangelie zelfs voor de enkele uitverkorene te ruim. Het is om te janken!
Twee incidenten die een wezenlijk probleem in reformatorisch Nederland ont(k)leden tot op de naakte botten. Wat wij godsdienstvrijheid noemen is namelijk verworden tot gewetens- en geloofsdwang van nota bene christelijke broeders en zusters. We gedragen ons alsof er geen ontkerstening en ontkerkelijking bestaat en we vechten elkaar dezelfde tent uit. Waar zijn we in Vredesnaam (!) mee bezig. Je hoeft ook geen profeet met bijzondere gaven te zijn om te voorspellen dat dit niet zonder gevolgen kan en zal blijven. Het verdwijnen van de vrijheid van onderwijs is wel het minste dat er staat te gebeuren. En maar wijzen naar de boze seculiere buitenwereld. Dat doen we het liefst, de schuld bij een ander zoeken... Maar Nee: "Ik heb tegen U o Heer', zwaar en menigmaal misdreven."
Het meest trieste is dat al die goedwillende besturen van christelijke en reformatorische scholen -en die zijn er gelukkig genoeg- de dupe worden van deze dwaze hovaardij. Ten diepste gaat het hier om de hoogmoed van het ongeloof, die als ontkruid voorwoekert in onze gezindte en als een vroom vernislaagje de rotte binnenzijde maskeert. Wat is het verschil met Juda ten tijde van Zedekia? "En ze deden wat kwaad was in de ogen des Heeren." Zijn we dan ziende blind en horende doof?
Helaas, helaas... wat slaat deze column de spijker op z'n kop.
Ik denk dat het tijd wordt om een commissie met ervaren onderwijsdeskundigen op te richten die regels die door individuele schoolbesturen zijn/worden opgesteld, te toetsen aan dit soort ergerlijke dwaasheden, en waar nodig te corrigeren. Domme/wettische mensen kunnen het niet helpen dat ze dom/wettisch zijn, zolang ze dat maar niet aan een ander dwingend gaan opleggen.
Ter vergelijk: wij hebben in september van de Lodenstein een brief ontvangen waarin het bestuur stelling nam dat op school de SV wordt gehanteerd, met het verzoek aan de ouders deze lijn thuis door te trekken.
Ik denk dat dit de juiste aanpak is. Een school moet duidelijkheid scheppen, maar tegelijk weten én respecteren waar de grenzen van school ophouden en die van gezin beginnen.
"Ik wil dat zij één zijn".
Hoe moet dat toch ooit in de hemel, als al Gods kinderen uit alle volken ( en dorpen) samen zijn?
Het antwoord is dat we dan alleen nog maar oog voor Hem hebben, die in Zijn genadige goedheid oog voor ons heeft gehad.
Wat moet het de Heere verdriet doen, als we zo langs elkaar heen leven..
Ik zat vroeger op 'De School met de Bijbel'.
Er was niet anders op het dorp.
En wat zo belangrijkste was, dat mijn ouders de zaken met ons bespraken, getuigden van hun geloof en ons vertelden hoe wij een genadige God konden krijgen.
Helaas laten veel ouders het tegenwoordig te veel aan anderen, waaronder de school over.
Wat kan ik verlangen naar een nieuwe hemel en een nieuwe aarde....
Bedankt voor je hartelijke medeleven met zulke mensen.
Ik begrijp dat je vanuit je hele hart medelij hebt. Het raakt je diep.
Je gaat gebukt onder de grote geesteloosheid.
Erg, erg, verschrikkelijk erg.
Je meent een oplossing te hebben. Laten we het wat makkelijker nemen.
Zullen we het maar wat soepeler worden?
Mijn SV zegt dat dit niet de oplossing is. Mattheus 5 vs 13 is duidelijk genoeg hierover.
Ga eens na hoe de eerste christenen opvielen! Niet door zo ver als mogelijk met de wereld mee te gaan. Integendeel!
Het is inderdaad om te wenen. Maar waar breng het mij jou en ons allemaal?
We zingen in psalm 81 Op uw noodgeschrei Deed Ik grote wond'ren.
Je vind het om te janken. Is dit het noodgeschrei waarvan de Heere belooft er grote wonderen op te doen?
Of.., word er onder ons wel veel gejankt en geklaagd als jengelende kinderen? Maar word het noodgeschrei aan de voeten van de Heere gemist. De Heere beloofd op dat noodgeschrei grote wonderen te doen!
Waar brengt het ons? Kittelachtig doen en vijandig elkaar de tent uitvegen? Of toch ergens anders?
En dat gaat er lang niet altijd zachtzinnig aan toe...!
(column had wat mij betreft wel iets minder fel mogen zijn, maar dat doet nog niets af aan de overduidelijke boodschap)
Vraag daarom niet om kruipolie, maar om de olie des Geestes.
Als die olie des Geestes ons hart vervuld, dan gaat het er niet om of het allemaal wat makkelijker ermee door kan.
Dan gaat het vanzelf, door deze liefde des Geestes geleid.
Dan heb je niet zo veel behoefte aan allemaal zaken waartegen in deze columm zo geageerd wordt.
Waar we heen gaan?
De mens gaat naar zijn eeuwig huis.
Hoe spoedig kan dat al niet zijn voor ons allen.
Haast u, spoed u om des levens wil
(geldt net zo goed ook voor SecorDabar)
Alleen als twee mensen het zelfde zeggen, wil dat nog niet zeggen dat die twee mensen hetzelfde bedoelen.
Als jij het voor jouw niet zo moeilijk hoeft, en als je denkt dat je langs een makkelijke weg naar de hemel kunt wandelen, dan is dat jouw eigen keuze.
Daar kan ik niets in veranderen. Ik kan alleen maar waarschuwen, meer niet.
Maar zo ingewikkeld als het is/wordt gemaakt hoeft ook niet, laten we de Bijbel laten spreken en niet allerlei theologische constructies en dogma's in elkaar flansen die niet in de Bijbel staan..
Zie ook de vraag over de toeleidende weg en het topic op het forum hierover....
Dan is het net zoiets als wanneer je tegen iemand die geen benen heeft zegt: niets is zo eenvoudig als lopen.
Maar dat is nu het heerlijke en onverklaarbare wonder van bekering: je krijgt waar je hart naar uit gaat. En (achteraf) kun je alleen maar zeggen: er is niets van mijzelf bij, het is 100 procent Gods werk geweest. Ik snap niet hoe dat kan. Ik hoef het alleen maar te geloven.
Kortom, God geeft zelfs benen als je ze niet hebt. Je hoeft er alleen maar om te vragen. Maar gezien jouw eerdere reacties vermoed ik wel dat je het daar mee eens bent ;-)
Alleen: iemand die geen benen heeft kun je niet verwijten dat hij niet kan lopen.
Maar iemand die de verkeerde kant oploopt terwijl hij weet wat de goede weg is, die is schuldig.
Dat aan de mens bij de wedergeboorte uit genade gegeven wordt om in Hem te geloven (Filp.1:29) betekent niet dat hij voordien nooit kon geloven, maar dat hij bij de wedergeboorte dat vermogen om te geloven gebruikt om de waarheid te geloven.
Ik vind dat best een belangrijk punt want anders heb je een 'plausibele' verontschuldiging als je niet gelooft. Dan ga je verloren omdat je niet kunt, en niet vanwege ongeloof en/of onwil.
Of je zit almaar te bidden of God je het 'geloofsorgaan' wil geven zodat je ook kunt gaan geloven.
En als je een heel nieuw vermogen moet krijgen, dan zul je daar wel iets van merken, toch?
En zo zit je maar te bidden en te wachten en heel je focus is verkeerd, en als je niet oppast leef en sterf je zo, terwijl de redding onder handbereik was.
Uiteindelijk gaat het maar om één ding, één persoon: Jezus Christus. Hoe je aan Hem komt maakt niet uit, als Hij maar je Zaligmaker is of wordt.
Ik zou in de hele Bijbel geen enkele tekst weten die grond geeft om zoiets te veronderstellen.
Da's gewoon een eigen bedenksel van A. Comrie en van jou had ik eigenlijk niet verwacht dat je daarin meegaat. (trouwens, waarom zou een dode zondaar geen benen hebben?) DWAALLEER!!! Uiteraard is alleen de Bijbel het bewijs, maar o.a. Spurgeon, Boston, Bunyan, Ryle, Bonar en de Erskines leren dit ook allemaal. En vooral Spurgeon heeft er prachtige voorbeelden bij aangehaald.
Dus 1: Klopt dat alles bij Hem vandaan komt want de natuurlijke geloofsvermogens die de mens bij zijn geboorte heeft meegekregen komen ook bij Hem vandaan.
Maar da's wel net even anders dan wanneer je zegt dat een mens pas geloofsvermogen krijgt bij de wedergeboorte. 2 en 3 ben ik met je eens.
Als je zegt dat een mens geen geestelijk leven heeft ben ik het achter elkaar met je eens, maar hij is 'actief dood'.
- 1
- 2
