Een zendeling die bewogen was met het heil van zijn naaste en die zich gedrongen voelde om naar de binnenlanden van Afrika te gaan, ging naar Afrika en kwam bij een dorp. Helaas beheerste hij de taal niet van die dorpsbewoners. Hij bezocht in dat dorp de zieken en bad met hen.
Hij bad voor de dorpsbewoners en de Heere gaf Zijn zegen: vele zieken werden gezond. Toch kon hij in dat dorp zijn woord niet kwijt, omdat hij de taal van die dorpsbewoners niet sprak. Vanuit een hartelijke bewogenheid deed hij met zijn handel en wandel metterdaad wat hij moest doen. Enkele jaren daarna werd die zendeling ernstig ziek en overleed aan die ziekte. Hij werd buiten het dorp begraven.
Jaren daarna kwam er een andere zendeling bij dat dorp. Die had echter wel de taal van de dorpsbewoners geleerd. Voor het eerst hoorden de dorpsbewoners in hun eigen taal over wet en evangelie, dood en leven, Adam en Christus. Hij vertelde hen over de schepping, Adam en Eva en over de zondeval. Ook vertelde hij over de Heere Jezus Die gekomen was om het verlorene te zoeken en Die goed deed bij de mensen: Hij genas de zieken, Hij bad voor Zijn vijanden enz. Toen de dorpsbewoners dat voor het eerst in hun eigen taal hoorde, zeiden zij: ‘Die Heere Jezus, waar u het over heeft, Die kennen wij, want Die ligt hier begraven!’ Toen brachten zij de zendeling naar het graf van de eerste zendeling die in zijn handel en wandel van zijn Koning getuigd had, zonder ooit het evangelie gepredikt te hebben in dat dorp, aangezien hij die taal niet sprak.
Via ds. D. Zoet
