Ik sprak een vrouw op straat aan en vroeg of ze een Bijbel had. ‘Nee meneer, ik ben boeddhist’. ‘Heeft u nog nooit de Bijbel gelezen?’ ‘Nee meneer, ik ben mijn hele leven al boeddhist’. ‘Heeft het u gelukkig gemaakt?’ vroeg ik.
Deze vrouw had een trieste uitstraling en was al op leeftijd. Ik kreeg medelijden met haar en ik begon haar over Jezus te vertellen. Ik vertelde dat door het lezen in de Bijbel en het aanbidden van Jezus, wij echte vrede krijgen. En dat mensen die Jezus hebben gevonden het voor niets ter wereld meer kwijt willen. Toen zag ik haar doffe ogen oplichten en er kwam iets van hoop op haar gezicht. Ze vroeg of het allemaal waar was wat ik net vertelde. Ik zei dat het echt waar was en dat God het Zelf heeft beloofd. ‘Mag ik dan uw Bijbel? Dan ga ik er vanavond nog in lezen’. Toen ik afscheid van haar nam stond haar gezicht hoopvol. Hoe kan het ook anders, het Evangelie van Jezus Christus geeft hoop!
Vervolgens kwam er een Surinaamse vrouw die moeilijk Nederlands kon. Ze vroeg om een Engelse Bijbel, omdat dat voor haar makkelijker te lezen was dan Nederlands. Ik gaf de Bijbel en toen vroeg ze: ‘Meneer, mag ik u iets vragen? Wat beweegt u om hier te gaan staan?’ ‘Mevrouw, dat doe ik omdat ik zoveel van Jezus hou’. De vrouw omhelsde me en begon te huilen. Ik vroeg haar waarom ze zo huilde. Al snikkend antwoordde ze: ‘Ik hou ook zo van Hem’. Toen liep ze verder.
Wonderlijk toch, midden in een drukke winkelstraat in Amsterdam en daar is gemeenschap der heiligen.
Met dank aan de HHK van Putten
