Het staat als op mijn netvlies gebrand. Een avond met laag zonlicht, een jongen en een meisje op een fietspad. Ze praten wat, schuchter, vriendelijk. Ik, voorbijganger, kende die jongen goed. Een paar dagen later hoorde ik het: Job had verkering. Ik had wel zoiets gedacht. Je kon zien dat het goed was tussen die twee. Ik was amper zestien, wat jonger dan Job, maar voelde iets aan van dat grote geheim.
Toen volgde na enige tijd dat andere bericht: de leider van het open jeugdwerk van de kerk, waar we enkele avonden per week samenkwamen, had Job gezegd zijn verkering uit te maken. Het meisje was niet van de Gereformeerde Gemeenten. Onbegrijpelijk. Als die man had gezien wat ik gezien had, zou hij dat dan ook gezegd hebben?
Helaas deed Job, wiens ouders waren overleden, wat hem gezegd was. Geruime tijd later hoorde ik de leider van het jeugdwerk genoeglijk babbelen met een predikant. Ja, het ging er hen vooral om dat de jeugd verkering zou krijgen in eigen kerkelijke kring. O, dacht ik, is dat de bedoeling? Fijne dubbele agenda!
Job moet getreurd hebben om zijn verloren liefde, dat kan niet anders. Later trouwde hij een ander -een niet-kerkelijk iemand- en het werd een vechthuwelijk. Een spoor van ellende: een scheiding, aarzelend elkaar weer opzoeken, opnieuw haar moeilijke karakter, domheid. Heel, heel erg. ?
Wanneer ik dat hoor -van tijd tot tijd- van Jobs familie, bloedt mijn hart. De tegenstelling met wat ik die avond zag, kan ik niet van me afzetten. Hoe had men dat gedurfd, een eenvoudige jongen zijn verkering laten uitmaken? Een afschuwelijke, onverantwoorde beslissing, om niet te zeggen: een groot kwaad! Wij woonden in een tamelijk orthodox-protestantse streek. De kans dat dat meisje onkerkelijk was, was gering. En zelfs dan? Wat een makkelijke ‘oplossing’ over de hoofden van twee heel jonge mensen heen!
Ik weet trouwens niet of alleen die man van het open jeugdwerk de verkering verbood - misschien speelden anderen tevens een rol. In elk geval: die jeugdleider zelf zou later toetreden tot een ander kerkverband; de predikant met wie ik hem toen hoorde praten, was vóórdien al eens van kerkelijke kleur veranderd.
Ja, er zullen best gevallen zijn geweest waarin een vergelijkbare beslissing achteraf ‘goed’ genoemd kan worden. Maar dat was het voor Job niet, integendeel. En voor hoeveel anderen?
Mens, denk toch na.
Heere, ontferm U.
Wellicht bedoelt u het zo als u in uw reactie schrijft, dat het niet uitmaakt om welke kerkelijke context het gaat. Maar waarom genoemd dat het gaat om iemand van de GG? En waarom wekken al uw berichten dan toch vooral de indruk dat u vooral wil waarschuwen voor gevaren in 1 kant van het kerkelijke spectrum? Vind u het vreemd dat mensen die uw columns wel eens lezen niet anders kunnen dan ook dit bericht in die context lezen? Het lijkt me toch wel aanbevelenswaardig, om een volgende column over een kerkelijke kwestie nog eens voor uzelf te controleren: 'Kan dit de suggestie wekken dat er slechts 1 kant van het kerkelijk spectrum wordt bekritiseerd?'
@ rotterdam: Uiteraard zeg ik niet dat die jeugdleider zo perfect te werk gegaan is of anderszins volmaakt zou zijn. Ik ken 'm niet, dus kan daar niets over zeggen. Maar ik kan ook moeilijk wat zeggen over het citaat dat jij aanhaalt. Omdat de perceptie doorgaans nogal gekleurd lijkt, kan dit hier negatiever over komen dan dat het eigenlijk bedoeld is. Dat de jeugd 'verkering zou krijgen in eigen kerkelijke kring', dat is toch helemaal niet zo verkeerd? Een huwelijk waarin je opvattingen goed op elkaar aansluiten heeft een heel wat stabieler begin dan wanneer je totaal verschillend denkt over 1001 zaken. Het punt is: hoe breed was die 'eigen kerkelijke kring'? Moet dat per se het eigen kerkverband zijn? Of heeft die jeugdleider dat toen al breder bedoeld?
Misschien hoort Buitenman zelf wel bij de Ger.Gem. en komt hij daardoor al die dingen tegen.
Ik vraag me trouwens af, waarom veel mensen als een gebeten hond reageren als missers uit de Ger.Gem. aan de kaak gesteld worden.
Misschien omdat ze zelf tot die kerk behoren en zichzelf er mee vereenzelvigen en dus zichzelf aangevallen voelen?
Ik hoor ook bij de Ger.Gem. en ik vind het niet erg dat missers aan de kaak gesteld worden.
Want die missers zorg(d)en er nu juist voor, dat velen dit kerkgenootschap verlaten (hebben).
TOT LERING EN VERMAAK EEN VERBETERDE VERSIE ANNO 2014
de verkering van JANTJE
Het staat als op mijn netvlies gebrand. Een avond met laag zonlicht, een jongen en een meisje op een fietspad. Ze praten wat, schuchter, vriendelijk. Ik, voorbijganger, kende die jongen goed. Een paar dagen later hoorde ik het: JANTJE had verkering. Ik had wel zoiets gedacht. Je kon zien dat het goed was tussen die twee. Ik was amper zestien, wat jonger dan JANTJE, maar voelde iets aan van dat grote geheim.
Toen volgde na enige tijd dat andere bericht: de leider van het open jeugdwerk van de kerk, waar we enkele avonden per week samenkwamen, had JANTJE gezegd zijn verkering uit te maken.
Het meisje was gewogen en nog eens gewogen en ze was te licht bevonden, Ja de broeder had geoordeeld, en was vergeten dat hij het OORDELEN AAN GOD MOET OVERLATEN. Onbegrijpelijk. Als die man had gezien wat ik gezien had, zou hij dat dan ook gezegd hebben?
Helaas deed JANTJE, wiens ouders waren overleden, wat hem gezegd was. Geruime tijd later hoorde ik de leider van het jeugdwerk genoeglijk babbelen met een predikant. Ja, het ging er hen vooral om dat de jeugd verkering zou krijgen in eigen kerkelijke kring. O, dacht ik, is dat de bedoeling? Fijne dubbele agenda!
Ja die leider leeft met een weegschaal in z 'n linkerhand en een vergrootglas in z 'n rechterhand.. om te zoeken en te veroordelen.... terwijl hij het OORDEEL AAN GOD MOET OVERLATEN
Die leider is niet bezig met het koninkrijk van KONING JEZUS, maar hij is een oproer kraaier die de kerkelijke en geloofsverdeeldheid toe juicht onder het motto: beter meer KERKEN dan kroegen............
JANTJE moet getreurd hebben om zijn verloren liefde, dat kan niet anders. Later trouwde hij een ander -een niet-kerkelijk iemand- en het werd een vechthuwelijk. Een spoor van ellende: een scheiding, aarzelend elkaar weer opzoeken, opnieuw haar moeilijke karakter, domheid. Heel, heel erg. ?
Wanneer ik dat hoor -van tijd tot tijd- van JANTJES familie, bloedt mijn hart. De tegenstelling met wat ik die avond zag, kan ik niet van me afzetten. Hoe had men dat gedurfd, een eenvoudige jongen zijn verkering laten uitmaken? Een afschuwelijke, onverantwoorde beslissing, om niet te zeggen: een groot kwaad! Wij woonden in een tamelijk orthodox-protestantse streek. De kans dat dat meisje onkerkelijk was, was gering. En zelfs dan? Wat een makkelijke ‘oplossing’ over de hoofden van twee heel jonge mensen heen!
Ik weet trouwens niet of alleen die man van het open jeugdwerk de verkering verbood - misschien speelden anderen tevens een rol. In elk geval: die jeugdleider zelf zou later toetreden tot een ander kerkverband; de predikant met wie ik hem toen hoorde praten, was vóórdien al eens van kerkverband veranderd.
Ja, er zullen best gevallen zijn geweest waarin een vergelijkbare beslissing achteraf ‘goed’ genoemd kan worden. Maar dat was het voor JANTJE niet, integendeel. En voor hoeveel anderen?
Lezers , grootouders, ouders van de op groeiende jeugd, jongeren
GOD beware u allen voor dit soort duivels praktijken....
Heere, ontferm U.
@ Antonia, misschien heeft het hier mee te maken: Job was niet zo stabiel toen hij 16 was.
Als ik naar het doel van De Jeugdbond van de GG kijk: jongeren binden aan de gemeente(n), vind ik de opmerking van de jeugdwerker bepaald niet vreemd.
- 1
- 2
