Eenrichtingsverkeer in familiecontacten

Ik kom uit een groot gezin waar men weinig betrokken op elkaar is. Ik ben een van de jongste en het leeftijdsverschil met de ouderen is behoorlijk groot. Zij zitten ook in een heel andere levensfase (zijn al opa/oma, terwijl wij nog kleintjes hebben in de leeftijd van hun kleinkinderen). Ook de jongeren van mijn leeftijd hebben hun eigen gezinsbeslommeringen en tonen weinig of geen belangstelling.

Het heeft verschillende jaren (en tranen) gekost om dit (het niet zo betrokken zijn op elkaar) enigszins los te laten. Hoe graag zou ik het anders zien! Wat hebben we ook van alles geprobeerd. Mijn man en ik zijn op een gegeven moment wat afstand gaan nemen van de eenrichtingscontacten met mijn broers en zussen en zijn meer energie in heen en weer contacten om ons heen gaan stoppen en dat is voor ons prima zo. Het blijft voor mij overigens wel een soort 'eenzaamheid' geven, beetje lastig om in woorden uit te drukken.

Wat wij heel moeilijk vinden zijn onze verjaardagen. In onze familie is het gebruikelijk dat alle broers en zussen met aanhang komen, maar als jarige spreek je niemand omdat je veel bezig bent met koffie/thee/hapjes en de grote vaat. En voor een goed gesprek (al gaat het maar over zorgen over de kinderen bijvoorbeeld) is een verjaardag niet speciaal geschikt en verzandt het al snel in koetjes/kalfjes. Daar hoeft niets mis mee te zijn denken wij overigens.

Wij kiezen er de laatste jaren dus voor om onze verjaardagen niet meer op één dag te doen, maar laten de keus aan de broers en zussen wanneer ze willen komen voor de verjaardag. Op die manier komen ze toch twee keer per jaar bij je op de koffie en is het vaak echt wel gezellig, ook al zijn de gesprekken met de een wat afstandelijker dan met de andere. Toch is er meer dan de helft die helemaal niets van zich laat horen. Geen appje, geen telefoontje, geen kaartje, niets.

Ergens vind ik dat heel erg. Wij begrijpen dat je voor het maken van een afspraak echt wel moeite moet doen, anders komt er in onze familie niet van. Zelf een afspraak maken voor een kop koffie/thee bij ons hebben we in het verleden wel gedaan, maar dat voelt na verschillende pogingen te kunstmatig voor ons. En ook dat blijft uiteindelijk eenrichtingsverkeer omdat er andersom niets terugkomt. Dat is de eerste keer niet erg, de tweede keer ook niet, de derde keer nog niet en nog heel vaak niet wat ons betreft. Maar uiteindelijk stop je vanzelf met contact zoeken.

Welk advies kunt u ons hierin geven? Accepteren dat het nu eenmaal zo gaat? Wellicht hebben wij een andere contactbehoefte dan de anderen?

Beste vraagsteller,

Het hebben van een grote familie heeft zo zijn ups en downs, dat is helemaal waar. En dat er verschillende behoeften leven onder de diverse broers en zussen is ook een gegeven. U hebt als een van de jongsten waarschijnlijk heel veel aandacht gehad van alle ‘groteren’, maar nu heeft ieder zijn/haar eigen gezin met dito druktes en zorgen en is de aandacht voor u minder. Accepteren dat ieder zijn/haar eigen gang gaat is de gemakkelijkste oplossing, maar als u wilt blijven investeren in de huidige afstandelijkheid is dat natuurlijk ook prima. Wanneer ieder toch wel de verjaardag viert in familiekring ziet u elkaar regelmatig, lijkt me. En nee, dan zijn er nog niet altijd diepgaande gesprekken (mogelijk). Maar er is toch ook zoiets als een telefoon om zélf -naar behoefte- contact te maken? Een familie-app is dan het minste om enigszins van elkaars doen en laten op de hoogte te blijven: mét foto’s of filmpjes! Een familiekrant klinkt ouderwets, maar kan heel gezellig zijn om te maken, te ontvangen, te lezen en te bekijken. Doordat in uw ouderlijk gezin ouderen en jongeren zijn is de levenssituatie van ieders eigen gezin nu eenmaal anders. Dat is een gegeven, maar als u er elkaar niet uit het oog verliest -door tóch contact te blijven houden- worden de verhoudingen vanzelf weer anders als u allemaal wat ouder bent en meer tijd/gelegenheid hebt om elkaar als broers en zussen te ontmoeten. En juist dan kunnen er mooie, diepgaande gesprekken ontstaan over alle geleerde levenslessen!
 
En ook: als er in een van de gezinnen iets onverwachts gebeurt trekt men wel weer naar elkaar toe, zelfs als dat een soort van tijdelijk is. Bloedband laat zich niet verloochenen, ook al is die soms wat minder sterk te voelen. Maar als ú er behoefte aan heeft is het initiatief ook bij u: laat het de anderen maar wéten! Op een positieve en gezellige manier, dat wel.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven