Vraag
Eigenlijk schaam ik me een beetje voor deze vraag en ik durf hem haast niet te stellen, maar ik heb het inmiddels zo vaak gedacht dat het echt waar is: ik had beter geen moeder kunnen worden. En als het kon, had ik de tijd teruggedraaid. Ik hou van mijn kinderen, maar ik voel me gevangen. Als ze weg zijn, mogen ze rustig even weg blijven. Stiekem vind ik dat heerlijk. Gewoon mijn eigen gang gaan zonder steeds dat "mam, mam" en weer ergens nodig te zijn.
Ik weet niet goed hoe het komt. Zelf denk dat ik misschien te jong (als tiener) mijn eerste kind heb gekregen en de anderen kwamen er snel achteraan. En toen ze jong waren ging het allemaal vanzelf, was ik een leuke, vrolijke moeder. Nu ben soms jaloers op moeders die maar één of twee kinderen hebben; wij hebben er inmiddels meer dan zes. Van wie een met psychische problemen, waarvan ik volgens haar onder andere de schuldige ben.
Dat vraagt zo veel van me dat ik het gewoon niet allemaal meer handelen kan. Ik heb altijd alles gegeven wat ik had en dat was niet genoeg. En het is nu op. Tegelijk voel ik me zo schuldig, zo ondankbaar en egoïstisch. Maar ik kan dit niet, daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd. Alles gaat verkeerd en ik kan er niet mee omgaan. Mijn energie is echt weg. Wat nu?
Deze vraag werd ook besproken in het programma 'Pastorie online':
Antwoord
Beste moeder,
"Wat nu", is uw vraag. Mijn antwoord: déél uw gevoelens, uw onmacht en alles waar u tegen aanloopt met de váder van de kinderen! U bent sámen verantwoordelijk voor álles wat met hen te maken heeft. Nee, geen ‘smoesjes’ van "hij is druk, hij is altijd bezig, hij zorgt voor het inkomen", enzovoort. U hebt sámen kinderen gekregen, u voedt ze sámen op.
En daarbij: maak een plan dat u ontlast van een heleboel zorgen. Bijvoorbeeld zó, dat u per dag (per week, of per twee weken) tijd creëert voor u zelf. Voor een hobby, een studie, een sport of tijd met vriendinnen. Voor iets dat ú energie geeft, zodat u er weer tegen kunt. Huishoudelijke hulp inschakelen, de kinderen een eigen taak geven in het huishouden, oppas regelen waardoor u met uw man tijd kan doorbrengen... Al die dingen hélpen. Echt waar. En als u ‘helemaal leeg’ bent, alles gegeven en dus úítgegeven, kan zelfs een bezoek aan de huisarts nodig zijn!
U voelt zich schuldig, ondankbaar, egoïstisch en u schaamt zich een beetje: dat zijn niet de gevoelens waar u vérder mee komt, maar die u nú wel kunnen aanzetten om stappen te ondernemen. Ja, echt, door aan uzèlf te denken! En dat begint met een goed gesprek met uw echtgenoot (laat hem maar lezen wat ik heb geschreven!).
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik gun je dat je weer de mooie kanten van het moederschap gaat ontdekken, misschien wel door iets te gaan doen waardoor je je even niet in de eerste plaats moeder voelt. Ik ben zelf bijvoorbeeld op een koor gegaan en vergeet dan even twee uurtjes alle moedersores. Je wilt niet weten hoe veel energie ik daarvan krijg. Daarna kan ik weer veel meer tegen al dat ge-“mam, mam”.
Ik hoop dat je in je omgeving de ruimte voelt om je gevoelens te delen, in de eerste plaats met je man, maar anders misschien met een oudere vrouw uit je kerk die je vertrouwt. Je mag de redactie ook om mijn mailadres vragen, alleen ben ik geen oude, wijze vrouw maar gewoon een moeder van vijf kinderen, die ook verre van perfect is.
Ik leef helemaal met je mee, als je er voor je kinderen wil zijn, is het echt zwaar... de kinderen, het werk in huis, de school die vanalles van je vraagt, de bezoeken aan dokter, ziekenhuis of hulp als een kind anders reageert, achter huiswerk aanzitten dan als heel belangrijk ook nog samen tijd voor elkaar hebben.
Echte tips heb ik niet, waarschijnlijk heb je al heel veel dingen geprobeerd, ik hoop echt dat je een goede oppas oid kunt vinden zodat je tijd voor jezelf entijd voor jullie samen kunt creëren.
Dan kun je misschien weer met vreugde moeder zijn.
Voor mijzelf was een omslag dat ik een baantje heb gezocht. In mijn geval heb ik hiermee gewacht tot de jongste 4 jaar was en dus naar school ging. Het hoeft geen groot contract te zijn in uren. Maar wat het bracht was inderdaad nieuwe energie en waardering voor thuis, een ander deel van mijzelf wordt aangesproken, je voelt je er toe doen etc.
Begrijp me niet verkeerd, thuis heeft de grootste prioriteit en als christenen denk ik dat we ons goed moeten beseffen dat het opvoeden een belangrijke en ook eervolle taak is.
Maar een mens kan zich compleet leeggezogen en onzichtbaar voelen in een bult werk die nooit stopt, wetende dat je nooit álles goed doet… als er dan iets tegenover staat waarin je echt even je ei kwijt kan en waardering ontvangt, kan dat verlichting geven in je zware gemoed.
Veel kracht gewenst aan de dappere mama’s die vaak ongezien bergen werk verzetten en zichzelf soms vergeten.
Ik herken het hoor! Het moeder zijn is niet altijd makkelijk. Zelf ben ik fulltime thuis, momenteel een bewuste keuze, maar heel eerlijk. Ik kijk soms echt jaloers naar werkende moeders. Het geeft toch een andere dimensie aan je leven. Hoewel ik nogmaals ook bewust kies voor het thuis zijn. Ik zie het ergens ook als een roeping. Dus geen taak maar een roeping. Nogmaals, niet altijd makkelijk. Ik heb veel contacten naast het thuis zijn, maar een dag of middag ‘ even geen moeder zijn’ geeft echt voldoening energie. Zit er hier helaas ook niet vaak in hoor, maar merk dat je soms echt helemaal tot rust komt. Alleen in jullie geval misschien ook lastig met oppas. Je mag gerust mijn mail adres bij de redactie opvragen voor meer contact. Soms geeft het contact over dit onderwerp met elkaar als moeders, ook weer nieuwe energie. Veel moed in alles toegewenst. Een hartelijke groet van een ook zo vaak zuchtende moeder.
