Man houdt zich niet aan gemaakte toekomstplannen

Ik schaam me om deze vraag te stellen, maar ik loop gewoon helemaal vast. Mijn man en ik zijn inmiddels een paar jaar samen en hebben ook kinderen gekregen. Mijn ouders werkten hard en veel, waren zeker in mijn kinderjaren weinig thuis. Mijn moeder at met ons het ontbijt en de avondmaaltijd en in het weekend at mijn vader ook thuis. Ik heb altijd gedacht: als ik later moeder mag worden, wil ik het anders. Ik miste het gezien worden als kind en zou dat bij eigen kinderen anders willen.

Toen mijn man en ik verkering kregen, heb ik dit eigenlijk vanaf het begin opengelegd. Samen bespraken we onze toekomstverwachting en konden elkaar hierin goed vinden. Mijn man komt uit een warm, veilig, betrokken gezin. Moeder was thuis, er was tijd voor elkaar en er werd altijd gezamenlijk gegeten (zowel vader als moeder waren aanwezig bij ontbijt en avondeten). Idealiter zou bij een eventueel gezin mijn man vier dagen werken en ik twee dagen en 's avonds zouden we er voor elkaar zijn.

De praktijk is echter weerbarstiger. Mijn man groeit steeds een beetje verder in functies. Er zijn kinderen gekomen en ik ben thuis bij de kinderen. Voor de rust in het gezin is het heerlijk, maar ik merk dat ik me eigenlijk gedwongen voel om thuis te zijn en dat het steekt dat ik niet werk. Ik denk dat het niet eens het niet werken is, maar de manier waarop dat besluit gevallen is. Volgens mijn man is het gewoon niet handig voor zijn carrière en past het niet bij zijn werk om vier dagen te werken. Bovendien wordt hij ongelukkig van een dag in de week thuiszitten zegt hij.

Ik sta eigenlijk niet achter zijn nieuwste functie. Hij heeft kort genoemd dat hij was gevraagd voor een nieuwe rol, ik heb mijn bezwaren geuit en een week later hoorde ik dat hij die rol toch erbij ging doen. Mijn bezwaren waren alleen gebaseerd op angst en dus kon hij daar niets mee... Bij zijn nieuwe functie hoort veel overwerk en hij eet vrijwel niet meer thuis doordeweeks. Hij geniet erg van zijn werk en de kinderen lijden er niet onder (aldus hem). Dat laatste klopt wel, want ze zijn nog jong en hebben het nog niet door.

Nu een paar maanden later komt het volgende: we moeten binnenkort een andere auto aanschaffen (dat is noodzaak, dat ben ik met hem eens). Maar dan de vraag: welke. Mijn man wil in mijn ogen een grote, dure auto. Samen zijn we het eens dat de categorie auto die hij wil, een heel grote aanslag doet op onze spaarrekening. Maar  "je moet begrijpen dat bij soorten functies ook soorten auto's horen. En ik krijg een goede vergoeding van mijn werk" en daarmee staat het besluit eigenlijk al vast. Inmiddels hebben we hier al aardig wat woorden over gehad.

Ik vind het erg dat het toekomstbeeld dat ik dacht samen te hebben, nu zo anders wordt. En eigenlijk wordt zoals in mijn kinderjaren. Ik merk dat ik niet achter het werk van mijn man sta, en ook geen zin heb in de consequenties die daarbij horen (volgens mijn man; ik denk zelf dat je keuzes hebt in consequenties en wie kan je verplichten een dure auto te kopen), dat het me ook verdrietig maakt.

Volgens mijn man zijn het emoties, het zijn geen feiten. Emoties spelen in deze niet mee, dus wat heb je tegen deze feiten? Hij mist dat ik dingen nuchter bekijk. Hij vindt het ook halfslachtig, want als je dan vindt dat je gematigd moet leven, dan zit je ook met je neus in geestelijke boeken en leef je daar ook naar. Maar dat ziet hij niet terug bij mij. Hoe moet ik met deze situatie omgaan?

Beste mevrouw, echtgenote, moeder,

Ooit -en dat is nog maar een paar jaar geleden- bent u getrouwd met de man met wie u uw toekomst hebt besproken. Verwachtingen werden uitgesproken: u wilt beiden ánders dan het vroeger bij u thuis was, zo heb ik gelezen in uw woorden. Hoe kan het dan bestaan dat de situatie nu zo geheel anders is geworden? Nee, uw man heeft geen behoefte aan verandering, want hij heeft -in zijn ogen- mooi werk, met bijbehorende grote en dure auto terwijl zijn echtgenote de boel thuis draaiende houdt en zorgt voor de kinderen. Met hem gaat het dus goed. Hij heeft zijn leven met werk, status en gezin voor het oog (de buitenwereld) op orde. Dat er intern ruziënde woorden zijn en u ‘vastloopt’ in emoties is voor hem geen reden om zíjn feiten onder ogen te willen zien. Hij koopt ‘gewoon’ die auto (van gezámenlijk spaargeld?) en hij wil niet ongelukkig worden van een dag in de week thuiszitten (zítten?), terwijl hij het blijkbaar niet erg vindt dat u wél ongelukkig wordt van álle dagen thuis te zijn (met rust aan de ene kant en gemis aan de andere kant!).

Wanneer en hoe hebt u zó uw grenzen keer op keer opgerekt laten worden? Door uzelf, door uw echtgenoot. Wat is feit en wat is fictie geworden? Hoe ga je met elkaar en elkaars gevoelens om? Wat betekent ambitie van de ene partner als die ten koste dreigt te gaan van de ander?

Ja, een en ander is zeer herkenbaar en komt veel vaker voor. Maar ook een huwelijksrelatie is niet vanzelfsprekend! Na de trouwdag begint een leven sámen met voortdurende inzet van beide partners! Steeds weer luisteren naar elkaar is daarbij van wezenlijk belang en dat is ècht iets anders dan als het ware het leven voor elkaar in te vullen! Het is dus echt geen reden om u te schámen voor uw vraag! Het is, mijns inziens, een noodkreet want zó blijft er van het huwelijk waar u sámen voor koos, weinig over. 

Begonnen in liefde, waarin geven en (daarin) ontvangen zorgden voor groei naar elkaar toe. Maar nú, na enige tijd, is daar verandering ingekomen door werk, carrière, aanzien, macht. De balans is weg. Ontvangen is ‘nemen’ geworden en daardoor ontstaat scheefgroei in de verhouding tussen u beiden en wordt úw liefde op de proef gesteld. Het is dus heel goed dat u uw brief schreef. Als één van de partners verandering wil is dat een signaal voor béiden! En derhalve vraagt uw noodkreet om actie. Om een reddingsplan. Toch? 

Laat -als eerste stap- uw vraag en mijn reactie maar eens lezen aan uw echtgenoot. Wat zegt hij ervan? Begrijpt hij wat ú bezighoudt? U bent sámen begonnen. Met goede afspraken.
Met naar elkaar uitgesproken toekomstverwachtingen. U kreeg sámen kinderen, die én een vader én een moeder nodig hebben. Ja, dat kost energie van béide partners, want béiden hebben hun eigen verantwoordelijkheden in de opvoeding. U bent beiden niet in de situatie van vandaag beland alsof u daar niets aan kunt doen. Ga derhalve terug naar af en spreek dáár samen over. Niet in verwijten naar elkaar, maar in open en eerlijke verhouding van gelijkwaardige huwelijkspartners. 

En mocht u er beiden niet uitkomen, zoek dan een gesprekspartner in de vorm van een relatietherapeut. Of lees samen een boek zoals bijvoorbeeld "Grenzen in het huwelijk" door Henry Cloud en John Townsend.

Heb ik u een stukje op weg geholpen? Zet die eerste stap richting uw echtgenoot, want dát zult u zelf moeten doen. 

En laat nog maar eens iets van u horen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven