Vraag
Volgens man en kinderen (tieners, schoolkinderen en baby) ben ik best een leuke moeder. Of het waar is weet ik niet maar we hebben het vaak best leuk met elkaar, ik vind ze ook gewoon leuk, kan best veel van ze hebben en ik ben nooit lang boos. Dat klinkt natuurlijk leuk, maar... (er moet natuurlijk een maar op volgen), ik heb tegelijkertijd ook een probleem. Vind ik zelf. Als ik de kinderen niet meer kan bereiken, letterlijk (fysieke afstand), figuurlijk (onbereikbaar gedrag) en ik wíl dat ze luisteren, dan gebeurt het dat ik mijn stem verhef. “Hou nu eens op! Ben je nu helemáál gek geworden?! Is het nu eens afgelopen?! Klaaaaarrr!!” Dat soort fraaie zinnen met een al even fraai geluid zeg maar. Natuurlijk weet ik zelf ook wel dat ik op die manier niet moet willen bewerkstelligen dat ze naar me luisteren, maar ik weet niet hoe ik het anders doen moet.
Elke dag begin ik positief en het gaat gelukkig ook regelmatig goed, maar dan toch komt er telkens weer zo’n moment dat ik mezelf ergens machteloos aan de zijlijn tegenkom als een bulderende marktverkoopster. Niet dat het echt helpt trouwens. De kinderen weten wel dat ma nooit erg lang boos is, maar zo wil ik het gewoon niet. Ik Wil Niet Schreeuwen, punt. Voor hen niet, voor mezelf niet, voor niemand niet. Maar hoe?!
Intussen schaam ik me ook voor de buren. Hen hoor ik namelijk nooit! Natuurlijk zullen zij ook vast weleens schreeuwen, maar ik denk dat ik altijd net afwezig ben als zij van leer trekken. Dus lotgenoten heb ik ook al niet. Buiten voel ik de ogen (of beter gezegd de oren) van de buurt op me gericht, dus probeer ik het niet te doen (wat me ook niet altijd lukt) maar heb ik binnen soms net een brul gegeven, kom ik er tot mijn onaangename verrassing achter dat er een raam of deur open staat.
De kinderen luisteren helaas vaak niet goed. Ze zijn vaak heel moeilijk te bereiken. Man is veel weg vanwege zijn werk, maar naar hem luisteren ze overigens wel zonder dat hij er al teveel moeite voor hoeft te doen. Natuurlijk heb ik zijn manier ook al uitgeprobeerd en eigenlijk doe ik het niet veel anders, maar bij mij werkt het zo niet.
Kort samengevat is mijn vraag: hoe zorg ik ervoor dat ik mijn stem binnen de kaders houd? En een situatie creëer van: “Piet, Kees, Jan, komen jullie?” Desnoods vergezeld van wat bescheiden handgeklap voor mijn part, maar dat dan daar het kroost fijn komt aangewandeld? Dat klinkt me namelijk werkelijk als een droom in de oren.
Antwoord
Beste moeder,
Om maar met de deur in huis te vallen: u schrijft slechts over “ik wil niet schreeuwen”, maar hoe kijkt u naar uzelf in de zin van de persoon die u bent met een achtergrond en mens/wereldbeeld? Want: hoe kan het, dat u bijvoorbeeld zo gefocust bent op wat “de buren” zien cq. horen? Wellicht is het goed om daar eens bij stil te staan... of opnieuw een brief te schrijven!
Tenslotte, drie dingen... dus na lang wachten door de vakantietijd eerst maar eens een heel korte reactie.
1. U bent niet volmaakt, maar mag fouten maken, toch? Perfectionistisch misschien, of gevoelens van schuld, of... vult u dat eens in!
2. Wanneer u de neiging krijgt om te schreeuwen (waardoor dan ook): hand op de mond, omdraaien of desnoods midden in de zin stoppen en u verontschuldigen. Dàt maakt waarschijnlijk wél indruk.
3. Waardevolle adviezen leest u in het boek: “Kinderen en grenzen” van Henry Cloud en John Townsend.
Ik hoor graag nog eens van u,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
De kinderen luisteren hier pas als ik boos word, en dus met stemverheffing praat.
Ik heb het ook als ik negatief commentaar krijg op iets, dan wordt ik boos en schreeuw ik. Het is een leerdoel voor mij om mijn gevoel (dat ik het niet goed doe en daardoor een faalgevoel) niet als maat te geven hoe heftig ik reageer.
Het duurt bij mij ook nooit lang. maar het is niet goed vind ik.
Na die tijd bied ik mijn excuses aan.
Kortom het is volgens mij oude pijn en onmacht om er mee om te gaan. vooral als het eigenschappen van mezelf zijn waar ik tegenaan loop en dan wordt de vinger op de zere plek gelegd, en dat voel je.
Als ik mezelf dat weer vaak hoor doen, weet ik dat ik de touwtjes weer iets strakker aan moet trekken. Want op de een of andere manier betekent het dat ik de kinderen heb toegelaten om pas te luisteren als mama gaat schreeuwen. Als ik dat niet wil, moet ik ervoor zorgen dat ze óók luisteren als ik niet schreeuw. Dat betekent hier toch wat vaker straf geven als ze niet luisteren. Want daarmee leren ze dat ik meen wat ik zeg/vraag, en dat ik het niet pas écht meen als ik ga schreeuwen. Het heeft ook iets met zelfrespect te maken volgens mij.
Een ander waardevol boek, naast het boek wat mw Rots noemt, vind ik het boek Ruimte door regels van Sarina Brons.
En ook als opvoeder is het belangrijk dat onze eigen tank gevuld wordt zodat we flexibeler zijn en dus beter met hectische situaties kunnen omgaan.
Veel liefde en zegen gewenst!
Als je niet wilt schreeuwen, mag je Hem om zelfbeheersing vragen.
Juist in het kader van zelfbeheersing wil de Heere dat we groeien, het hoort bij de vrucht van de Geest.
Ook dit partje van de vrucht gaat juist rijpen door oefeningen die de Heere geeft, in de drukke dagelijkse praktijk van het gezin.
Met vallen en opstaan, met struikelen en belijden... Maar in Zijn kracht.
Veel zegen vragenstelster! Ik herken de schreeuwneiging ook bij mijzelf hoor...
