Vraag
Ik zit in een stuurgroep van de kerk en het valt me op dat iedereen bevriend is met elkaar en het ook nog voornamelijk kerkenraadsleden, of vrouwen of vrienden ervan zijn. Alles is dus al besproken voordat we vergaderen en eigenlijk ben ik heel soms de enige die wat tegengas geeft. Ik irriteer me aan die vriendjespolitiek ook met en door de dominee. Het vervelende is dat als ik eruit zou stappen ik weinig christenen in m’n leven overhoudt. Wat moet ik nou doen?
Antwoord
Beste vragensteller, ik weet niet of je belijdend lid van de gemeente bent of niet. Als je belijdend lid bent dan beloof je ook mee te helpen aan de opbouw van de gemeente in de taak waartoe je geroepen bent. Jij bent gevraagd om lid te zijn van een stuurgroep. Waarom is dat? Kennelijk is het niet allemaal 'vriendjespolitiek' wat de klok slaat, anders maakte jij geen kans (zo proef ik uit jouw woorden). Je voelt je in elk geval wel een vreemde eend in de bijt en je wilt de stuurgroep ook niet verlaten, omdat je dan naar je idee weinig christenen in je leven overhoudt.
Het is belangrijk om de zaak goed in kaart te brengen en om niet de emoties de overhand te laten krijgen. Daarvoor zul je toch een keer je nek uit moeten steken en eerlijk de zaak op tafel moeten leggen en je dus kwetsbaar opstellen. Dat is belangrijk omdat je je nu gefrustreerd voelt en omdat je met gekromde tenen deelneemt aan een stuurgroep waarvan je allerlei dingen denkt. Hoe reëel zijn die dingen nu echt?
Volgens mij kun je dit op minimaal twee manieren aanpakken. In de eerste plaats kun je een gesprekje met de voorzitter of met de predikant hebben en daarbij je gevoelens eerlijk met hen te delen. In de trant van: “Zie ik de dingen verkeerd of is het inderdaad zo wat ik denk? Is er sprake van vriendjespolitiek en worden de dingen binnenskamers beklonken?”
Je kunt in de tweede plaats ook tijdens de vergadering dit punt inbrengen. Het laatste is heel confronterend en naar ik denk niet direct de juiste ingang, omdat de groep zich tegen je zou kunnen keren. Aan de andere kant kan het ook zo zijn dat anderen zeggen dat ze jouw gevoelen herkennen en delen...
Persoonlijk zou ik voor de eerste optie gaan, omdat een gesprek vaak veel verheldering schept en er tevens voor zorgt dat je met andere ogen naar anderen kunt kijken; hen ook recht in de ogen kijken kunt. Nu is dat niet het geval omdat jij denkt dat er sprake is van vriendjespolitiek.
Het is ook niet eerlijk als je deze vraag stelt wanneer je deze vraag niet neerlegt waar hij thuishoort. De ander moet naar jou toe tekst en uitleg kunnen geven. En misschien is het wel zo dat men via jou tot de ontdekking komt dat men inderdaad dingen onbewust in de wandelgangen bespreekt. Dat kan een cultuur zijn, die onbewust in de loop van de tijd ontstaan is. Maar probeer de tegenpartij uit te nodigen om daarop eerlijk te antwoorden en niet direct uit te gaan van het negatieve. Dat creëert een slechte sfeer en verstandhouding. Laat de liefde heersen en acht de ander uitnemender dan jezelf. En als de ander een oprechte christen is, dan laat die ander je niet vallen. Het zijn toch vrienden die je op je feilen wijzen!? Dus blijf op je post, loop niet weg. Neem je verantwoordelijkheid. Wees eerlijk tegen jezelf en tegen de ander. Zie hem of haar met de ogen van Christus: in liefde bewogen. En zelfs als anderen bewust een bepaalde kerkelijke subcultuur erop nahouden, dan houd je de ander tot het uiterste vast, omdat Christus Zijn verdorven kerk en ons vuile zondaren ook niet loslaat. Loslaten doet God niet, maar dat doen wij mensen.
En als laatste wijs ik je ook op de weg van het gebed. Ik bedoel dat niet als een dooddoener, maar omdat ik geloof in de kracht van het gebed. Breng de dingen bij God. Leg je hart bloot voor God. Vraag Hem om te zien of er bij jou een schadelijke weg is en om te leiden op de eeuwige weg. Maar ook om de anderen daarin te leiden en om eerlijkheid naar de naaste toe, want ook zij behoren tot de kerkelijke gemeente en staan onder het opzicht van de grote Herder.
Ik wens je veel wijsheid toe en Gods genade om staande te blijven en te volharden met het oog op Gods eer en de zaligheid van jezelf en je naaste in de stuurgroep.
Hartelijke groet,
Ds. E. Gouda
Dit artikel is beantwoord door
Ds. E. Gouda
- Geboortedatum:25-12-1968
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb zelf een tijdje in een kleine (buitenlandse reformatorische) gemeente gekerkt waar dit volop aan de orde was. Eén familie zat in de kerkenraad, de diaconie en het schoolbestuur en dus waren de meeste zaken al besloten voor ze ter vergadering kwamen. Want de familiegelederen werden netjes gesloten.
Het gevolg? Een voorbeeld: De busjes waarmee de kinderen naar de lagere school werden gebracht reden onverzekerd rond want pa ouderling was daar tegen. Dat vervolgens de (eventuele) rekening van gevolgschade bij de ouders zou komen te liggen werd gemakshalve terzijde geschoven.
Ik heb destijds te kort in die gemeente gebivakkeerd om hier daadwerkelijk iets aan te kunnen doen, maar heb er wel van geleerd dat het heel erg moeilijk, bijna onmogelijk is om zo'n cordon te doorbreken.
Als de situatie van de vraagsteller dit soort vergelijkbare praktijken zou inhouden, dan kan het zaak zijn om het via een kerkvisitatie of iets dergelijk aan te kaarten. Want het zou zomaar kunnen dat het via de eigen gemeente niet lukt..
Het kan zelfs 'zomaar' gebeuren dat een familie gaat heersen in een kerk. Dat op zich is al vervelend. Alleen kan dit ook steeds erger uitgroeien. Het is nu nog een vergadering maar waar stopt het? Een familie als kerkraad is eenzijdig en geeft inderdaad al gauw problemen, vooral als er sommigen heel dominant zijn. Zelfs zo erg dat ze de kerkregels met 2 maten meten, waarbij voor hun familie/vrienden ze gebogen kunnen worden en voor anderen zeer ernstig zijn als hun zoiets doen. Waarbij zelfs de meest rare regels verzonnen worden om hun zin door te drukken. Zo erg dat je kan zeggen dat ze als Farizeeërs bezig zijn en op een sekte beginnen te lijken.
Dit verzin ik niet maar heb ik zelf meegemaakt in volle ernst waardoor mijn geloof eronder leed. Ik kon brieven schrijven en punten aangeven wat ik wou, ik werd figuurlijk voor gek uitgemaakt. Ze luisteren niet naar je want in hun wereldje zien ze geen problemen (=dus ze zijn er zogenaamd niet). Als je met hun meepraat was het goed. Maar als je zag dat dingen on-Bijbels waren en daar iets van zei dan lachten ze erom. Alles was ook meteen mijn schuld en hun troffen absoluut geen blaam. Als ik daar gebleven was dan was mijn geloof echt kapot gegaan. Dus ja, ZO ernstig kan het ook zijn/worden!
Door het de vraagsteller nog eens in te wrijven hoe verschrikkelijk dit allemaal is helpt je haar/hem alleen maar verder de put in. @omega, jij maakt het helemaal bont door te zeggen dat het alleen om de Koning gaat en dat de kerk nooit kan deugen vanwege het grondpersoneel. In cynisme overtref hier zelfs mensen als Maarten ‘t Hart.
Ik herken goed wat de vraagsteller beschrijft. Ik hoorde zelf bij de “inner circle” van een gemeente in de plaats waar ik vroeger woonde. Ik ben pas gaan zien hoeveel pijn dit kan doen toen een “nieuwkomer” mij hierop wees.
In mijn huidige gemeente is dit verschijnsel uitgebannen door een aantal maatregelen.
a. Geen familieleden in kerkenraad en in één commissie/stuurgroep.
b. Niemand zit langer dan vier jaar in een commissie/stuurgroep.
c. Niemand zit langer in de kerkenraad dan de termijn van de kerkorde en als iemand naar vier jaar wil stoppen geen enkele druk uitoefenen op langer doorgaan.
Tips voor de vraagsteller/vraagstelster;
1. Begin er over in je stuurgroep. Mogelijk zien de anderen niet wat jij voelt.
2. Zoek iemand die ook buiten “de clan “ staat en probeer deze ook in de stuurgroep te krijgen.
3. Praat er over. Als men dan zegt dat je zeurt en “dat het altijd al zo gaat” dan weet je zeker dat je de vinger op de zere plek hebt gelegd.
Zegen op het werken aan de opbouw van je gemeente en van het Koninkrijk!
@Prisma23: De regels die jij noemt waren ook in de gemeente waarover ik spreek bekend. Een voorbeeld: Er kwam een nabij familielid in de kerkraad. Daar was vooraf al voor gewaarschuwd en achteraf aankaarten hielp niets. Het gaf alleen maar meer gesjoemel waardoor uiteindelijk is gezegd: "Ja, maar deze keer is het een uitzondering". De uitzonderingen waren eerder regel dan daadwerkelijk incidenteel en vooral eenzijdig. Voor zover ik de reacties lees nemen we de vragensteller serieus dat het alle kanten op kan gaan. Het is goed om alert te zijn!
Dat je ogen geopend werden door een 'nieuwkomer' is helaas niet bij iedereen zo! Ik kon de rottigheid voor hun ogen houden, kauwde alles voor met voorbeelden / onderbouwingen en nog bleef het antwoord: "Er zijn geen problemen", terwijl er letterlijk mensen aan onderdoor gingen en buitenstaanders werden geweerd. Ik ben blij dat je je openzet voor de problemen van buitenaf!
Overigens 'citeer' je me verkeerd en dat is best knap gezien mijn uitermate korte reactie ;-)
Soms moet je weggaan uit een gemeente. Niet uit cynisme, maar omdat je je er helemaal niet meer thuis voelt en ook niet verwacht dat dat nog zal verbeteren, maar ziet dat ingezette tendensen eerder sterker worden: gebrek aan eerbied tijdens de diensten, vrouwen in het ambt... ik noem maar wat.
Je kan toch ook iets willen beïnvloeden?
Jezus maande zijn discipelen de eenheid en vrede te bevorderen in de christelijke gemeente en iedereen die dat in gevaar brengt heeft wel een probleem met het hoofd van de gemeente, Jezus Christus.
De Bijbel zegt: (Efez. 4:15-16) ...
"15 Maar laten we de waarheid spreken en in alle dingen door liefde naar hem toe groeien die het hoofd is, Christus. 16 Vanuit hem is het hele lichaam harmonieus samengevoegd en gemaakt om samen te werken doordat elk gewricht doet wat nodig is. Als elk afzonderlijk deel goed functioneert, draagt dat bij tot de groei van het lichaam terwijl het zichzelf in liefde opbouwt."
Geestelijke leiders die zeggen Christus na te volgen dienen het goede voorbeeld te geven en zelf en anderen te helpen de vrede/eenheid te bevorderen.
Verdeeldheid is een sterk wapen van satan de duivel, de heerser van de wereld. Zijn motto is "verdeel en heers".
@Omega: Jezus was toch niet zo vaak in de tempel? Hij IS de tempel. Wij moeten in Hem blijven. Onze aardse plek in de gemeente is minder belangrijk dan dat.
@Sammie2016 De eenheid die wij op de allereerste plaats moeten bewaren is de eenheid met de 3-ene God. Dan volgt alle andere eenheid 'vanzelf'. Maar ik vind dat heel moeilijk hoor!, om die eerste eenheid steeds, 24/7, te bewaren - dat lukt mij niet. Gelukkig mag ik telkens weer opnieuw bij de Vader aankomen met alles wat ik dagelijks fout doe... en groeien (hopelijk) door Zijn genade.
"@Marisa Jezus ging ook niet weg uit de tempel, ondanks de vriendjespolitiek en het wetticisme."
Inderdaad Jezus ging niet weg uit de tempel, hij joeg anderen er uit en sloeg de boel kort en klein.
@Marisa Jezus niet vaak in de tempel? Meen je dat serieus? Lees de evangeliën en je valt achterover van verbazing.
Bovendien zijn ook wedergeboren christenen een tempel (1 Kor. 3:16 en 2 Kor. 6:16).
