Vraag
Hier een vraag aan dhr. T. W Kruithof. Hartelijk dank voor uw reactie op mijn vorige vraag. Ik heb inderdaad lang niet op deze site gekeken. Door verschillende oorzaken, waar ik verder niet over zal uitwijden. Ik kan u vertellen dat ik een zware tijd meegemaakt heb en eigenlijk zit ik daar nog wel in. Uit onderzoeken is gebleken dat ik waarschijnlijk spierreuma heb. Dit vond ik heel erg moeilijk om te horen. Ook omdat ik vroeger al erg veel heb meegemaakt en liefde van vrienden nooit zo heb gevoeld. Ik heb nu een hele lieve vriendin. Samen met haar verloofde zijn ze er altijd voor mij.
Waar ik mee gelopen heb is namelijk dit. Vroeger ben ik altijd gepest en nooit door mensen echt geaccepteerd, ook omdat ik daarna stil en verlegen ben geworden. Ik kruip liever weg dan dat ik me laat zien. Ook door mijn ziekte en door de vreselijke pijn die ik heb vind ik mezelf niet belangrijk en ga er dan ook vanuit om als vrijgezel door het leven te gaan. Want wie wil nu zo iemand waarvan de toekomst onzeker is? Misschien dat u begrijpt hoe dat is? Als iemand vraagt hoe gaat het zeg ik altijd, “goed hoor”. Dat is het tweede punt. Ik lieg, want ik heb vreselijke pijnen. Maar ik mag niet liegen. Moet ik dan tegen iedereen gaan vertellen hoe het is en wat ik heb? Dat wil ik niet.
Ja, pijnstillers slik ik wel maar helpen doen ze niet. Of maar even want dat wordt de pijn weer erger. Heb echt ook gedacht wat heeft het leven voor zin. Niet dat ik een eind aan mijn leven wilde maken, maar dat ik gewoon ook niet zag waarom ik leefde. Mijn gebed werd een standaard gebed. En lezen uit de bijbel deed ik niet meer. Dagboek ook niet. Mijn vriendin heeft me daarin geholpen. En dankzij haar probeer ik dat weer op te pakken. Ik probeer te bidden. Maar echt vragen om genezing of minder pijn durf ik niet. Wat heb ik voor recht om dat te vragen? Zo zondig als ik ben kan ik dat toch niet vragen?
Ik denk dat ik toch eerst ook meer vertrouwen in God moet hebben. Ik kom dankzij mijn vriendin wel uit huis, maar verder heb ik niet veel contact met jeugd uit de kerk, ofzo, omdat de meeste van mijn leeftijdgenoten allemaal verkering hebben en ik dat niet aan kan zien. Omdat ik dat waarschijnlijk nooit zal hebben. Ik hoop dat u mij begrijpt. Ik weet dat op sommige vragen gewoon geen antwoord te geven is. Toch hoop ik dat u een kleine handreiking kunt doen.
Antwoord
Heel fijn dat je zo open en eerlijk het één en ander naar voren brengt. Ik ben natuurlijk geen medicus, maar mogelijk kan ik je eventueel, als je dat wenst, wel handreikingen geven. Of jij medicijnen of pijnstillers mag innemen? Ik denk het wel. Het zijn immers middelen die God geeft. Hoewel we wel moeten kijken welke middelen we gebruiken. En alles altijd in afhankelijkheid van de Heere.
Daarbij wil ik direct zeggen, als antwoord ook op de andere zinnen, dat elk mensenleven, dus ook jouw leven, voor God uniek is. Hij heeft elk mens geschapen en heeft met elk mens Zijn wijze bedoelingen. Niemand is belangrijker dan de ander, al lijkt dat misschien. Verwacht het daarom in de eerste plaats van Hem en zie tegelijk met een positieve, realistische blik naar de dingen van het leven. Denk daarbij aan de tekst: “Ken Hem in al uw wegen en Hij zal uw paden recht maken” (Spreuken 3:6).
Dit artikel is beantwoord door
T.W. Kruithof
