Vraag
Ik wil graag reageren op het antwoord van de vraag over vrouwen die een broek dragen. Ik zelf ben ook christelijk maar draag in het dagelijkse leven en in mijn werk wel eens een broek. U schrijft dat u zich zekerder voelt als een vrouw voor u staat in een rok. Ik ben het hier absoluut mee oneens. Ik werk namelijk in de zorg. We hebben daar rokken. Is het christelijk dat als je onhandig moet zitten de mensen en familieleden het een en ander kunnen zien? Is het fijn als je gewrichtsklachten hebt, je kniebandages die je onder een rok draagt duidelijk kunt zien? Voel je je niet fijner en zekerder als je midden in de stad loopt met een broek, in plaats van nageroepen te worden als grefo, waardoor je voorkomt dat ze lastertaal gebruiken?
Antwoord
Ik ben heel blij dat je reageert op mijn antwoord. Je hebt er duidelijk over nagedacht en spontaan gereageerd!
Wat het eerste deel betreft: ik heb met mijn antwoord niet willen suggereren dat ik me als persoon zekerder voel als ik praat met een vrouw in rok. Als je met iemand praat, kijk je hem of haar in het gezicht. En dan is bij een vrouw duidelijk dat het om een vrouw gaat en bij een man om een man. Toch? Ik heb met mijn antwoord bedoeld dat ik respect heb voor dames die in een rok lopen. Daarbij betrek ik gelijk het laatste deel van jouw antwoord: het nageroepen worden. Is dat niet verbonden aan het als christenmeisje/(-jonge) vrouw dragen van een rok? Wat niet betekent dat ook christenjongens niet kunnen worden nageroepen door 'niet-christen'-meisjes. De vraag is dan: hoe ga je voor jezelf daarmee om? Als je in jouw geweten, gerelateerd aan de Bijbel, ervan overtuigd bent dat jij een rok moet dragen: doe dat dan ook maar. Je zult dan meer loon hebben dan wanneer je uit schaamte een broek aantrekt.
Je brengt in je antwoord verder verschillende (werk-)situaties naar voren. Ik ben het gelijk met je eens dat het wel eens verstandiger lijkt (!), om dan een broek te dragen. Tegelijk zeg ik erbij dat de zithouding van een meisje van grote betekenis kan zijn! Beginnen bij jezelf. En als men dan gaat lachen om ongewenst geziene lichaamsdelen? Dat is voor rekening van de lacher!!
Kniebandages bedekken. Vraag: mogen die niet gezien worden? Kan mensen tot nadenken stemmen: “als ik zoiets eens had...'”.
Als conclusie zou ik willen zeggen: een ieder zij in zijn eigen geweten verzekerd, hoe zich te kleden. Ten diepste: is het tot eer van God? De kleding hoort bij jouw persoon en jouw persoon staat in relatie tot (de persoonlijke) God.
Nogmaals: bedankt voor je antwoord, want meedenkers heb ik graag.
Dit artikel is beantwoord door
T.W. Kruithof
