Mijn ouders hebben met vijf van de zeven kinderen geen contact meer. Ze zijn gew...

Mijn ouders hebben met vijf van de zeven kinderen geen contact meer. Ze zijn gewoon de deur gewezen. Ik ben er daar één van. Alleen mijn (nog thuiswonende) zusjes hebben ze nog. Er zijn altijd al, zolang ik me kan herinneren, problemen geweest. Mijn moeder is psychisch erg zwak en manipulerend. De bom is gewoon gebarsten twee jaar geleden. Het ontbreken van contact heeft mij en mijn man, maar ook mijn getrouwde broers en zussen, heel erg geholpen om een eigen leven op te bouwen, wat tot dan toe haast onmogelijk was. Maar zo kan het niet blijven. Wat nu? Alle vormen van toenadering worden afgewezen, en zorgen voor heel veel stress onderling!

Beste vragensteller.

Allereerst hartelijk bedankt voor je vraag. Laat ik eerst dit zeggen: je beschrijft een erg complexe en ook zeer pijnlijke situatie. De relatie tussen ouders en kinderen is een altijd een zeer kwetsbare en ingewikkelde relatie. Nu kunnen kwetsbare relaties, juist vanwege de kwetsbaarheid erg mooi zijn, maar -en dat is de andere kant- ze kunnen ook erg pijnlijk zijn. Deze pijn wordt des te groter wanneer je zondags hoort dat je als kinderen je ouders hebt te eren. (vijfde gebod) Tegelijk weten we ook dat de Bijbel ouders vermaant om hun kinderen niet tot toorn te verwekken (zie Efeze 6:4).

Ik weet te weinig van de precieze achtergronden om een geheel passende reactie te geven. Ik geef daarom een aantal opmerkingen bij je vraag:

- Je ouders hebben een aantal kinderen de deur gewezen. Dat is een zeer onverkwikkelijke situatie die mijns inziens niet mag en kan bestaan. Ouders zijn en blijven hierin verantwoordelijk. Definitief de deur wijzen kan nooit een weg zijn die voor Gods aangezicht verdedigd kan worden.

- De communicatie is blijkbaar van dien aard dat er niet met meningsverschillen kan worden omgegaan. Je schrijft dat je moeder erg zwak en manipulerend is. Ook dat zal waarschijnlijk wel zijn oorzaken hebben gehad. Als je als kind op volwassen leeftijd bent gekomen, is het je verantwoordelijkheid om hier op een juiste manier mee om te gaan. Dit kan erg zwaar zijn. (er komen al snel verwijten etc...) Let op: goed omgaan betekent niet dat je haar volledig haar zin geeft

- Je voelt je wellicht wat schuldig over het feit dat jij en je man juist een eigen leven hebben kunnen opbouwen door het ontbreken van het contact met het ouderlijk huis. Dat gevoel is wel te begrijpen, maar gezien de situatie niet terecht. Deze periode is goed geweest om je zelfstandigheid te ontwikkelen en ook als man en vrouw naar elkaar toe te groeien. Het “je vader en moeder verlaten” waar de Bijbel over spreekt (Genesis 2:24) betekent ook een zekere afstand. In een gezonde situatie geven ouders die ruimte ook aan kinderen. Voor veel ouders is dit wel moeilijk. In jullie situatie is deze ruimte pas gekomen na en door conflicten. Dat is natuurlijk ontzettend jammer.

- Je ouders blijven je ouders, met alle gebreken van dien. Totaal geen contact meer is dan ook niet goed. Je schrijft dat alle vormen van toenadering worden afgewezen. Ik weet natuurlijk niet hoeveel dingen jullie al geprobeerd hebben. Wellicht is het goed als een van vijf kinderen namens de andere kinderen contact opneemt met de predikant/kerkenraad van je ouders en de situatie beknopt uitlegt. Er moet mijns inziens weer naar een voorzichtige stap gezocht worden. De predikant/wijkouderling zou kunnen melden dat de kinderen graag weer enige vorm van contact zouden opbouwen. In ieder geval is het belangrijk dat mocht er weer enige vorm van contact ontstaan hier altijd een derde partij bij betrokken is. Dat kan een predikant/kerkenraadslid zijn, maar ook iemand van een ander hulporganisatie (Eleos, De Driehoek). De aanwezigheid van een “derde partij” zorgt namelijk voor veiligheid van de beide andere partijen.

- Hoewel het volgens mij voor Gods aangezicht niet kan bestaan, zie eerste aandachtstreepje- kan het zijn dat je ouders elke vorm van toenadering stelselmatig weigeren. Laat dan heel duidelijk zijn dat dit hun keuze en verantwoordelijkheid is. Dit betekent mijns inziens dat ze in ieder geval niet kunnen deelnemen aan het sacrament van het Heilig Avondmaal. Anderzijds betekent voor de kinderen dat het weigeren van contact door de ouders geen doorslaggevende reden kan zijn om niet aan het Heilig Avondmaal deel te nemen (er kunnen natuurlijk andere redenen zijn). Natuurlijk is zo’n situatie heel pijnlijk.

- Hoe dan ook, wil deze situatie goed komen, dan is er nog een behoorlijke weg te gaan. Naar mijn mening kan dat niet zonder professionele hulpverlening. Zoek die op. De Heere werkt doorgaans in de middelijke weg!

Naast alle praktische punten: De Naam van de HEERE is Wonderlijk, Raad, Sterke God, Vader der Eeuwigheid, Vredevorst. Houd je aan die Namen vast. Pleit op die namen! Veel wijsheid, geduld en liefde toegewenst.

Ds. E. K. Foppen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. E.K. Foppen

• Geboortedatum:
  11-03-1977
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Den Haag
• Status:
  Inactief

12 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven