Seksueel misbruikt door vader

Vroeger ben ik een aantal jaren seksueel misbruikt door mijn vader. Ik heb al heel wat psychologische hulp gehad en op den duur was er niet meer zoveel te vertellen. Inmiddels ben ik getrouwd en moeder van een dochtertje van 3. Nu loop ik echter tegen een nieuw probleem aan. Mijn man zorgt één dag in de week voor haar, zodat ik kan werken. Echter op die dag voel ik me nooit fijn. Ik ben altijd onrustig, vraag me af wat ze aan het doen zijn. En tegen de tijd dat ik naar huis ga, is het met bonkend hart. Als ik haar spelend thuis aantref zakt het gevoel wel weer. Maar als ik thuiskom en ze ligt bij papa op schoot sla ik helemaal dicht. Dit resulteert uiteindelijk vaak in ruzie met mijn man. Ik ben vaak heel gespannen als hij haar op bed legt of als ze knuffelen of stoeien. Ik wordt het zo moe om steeds maar met die gevoelens te worstelen. Hoe kan ik hier vanaf komen? Hoe ga ik hier mee om? Ik wil niet meer dat onrustige gevoel hebben steeds. Ik neem aan dat het met mijn verleden te maken heeft. En heb op internet al eens gezocht naar mensen met hetzelfde "probleem", helaas zonder resultaat. Ik voel me hierdoor onbegrepen en alleen.

Beste vriendin,

Bedankt voor je vraag over het seksueel misbruik vroeger door je vader en de argwaan die je nu hebt tegenover je man met jullie dochtertje.

Laat ik eerst maar zeggen: heel ingrijpend wat er vroeger, in je jonge (kinder)jaren, gebeurd is: incest van een vader met zijn dochter. Je vader vertrouw je, hij is degene van wie je houdt, hij heeft het in veel opzichten voor het zeggen, je hebt geleerd dat je je ouders moet eren, enz. Wat gaat er allemaal door je heen als daar misbruik van gemaakt is en je gaat bij het opgroeien steeds meer begrijpen wat er gebeurde! En daar komen de gevoelens bij die je als dochter hebt en vele jaren moest en moet meedragen. Heel goed dat je psychologische hulp hebt gehad. En, laat ik dat er ook bij zeggen: heel gelukkig dat je getrouwd bent en moeder van een dochtertje bent geworden. Het gebeurt vaak dat seksuele omgang in het huwelijk voor een incestslachtoffer moeilijk is, omdat er ook dan weer allerlei gevoelens kunnen bovenkomen. Misschien is daar in de psychologische hulpverlening bij jou ook op gewezen.

Nu kom je met het probleem dat je maar niet van je af kunt zetten: dat je man met je dochtertje dezelfde dingen zou doen die jou zijn aangedaan, of dat hij er althans toe geneigd zou zijn. Je ziet, als je thuis komt van je werk, je dochtertje heerlijk spelen, en dan denk je: er is niets aan de hand. Maar een volgende keer zie je dat je man je dochtertje knuffelt en dan zijn die akelige gevoelens er weer. En je wilt zo graag van die gevoelens af. Je neemt aan dat dat allemaal met je verleden te maken heeft, schrijf je, en dat is ook waar. Maar inmiddels zijn die akelige gevoelens er steeds. Ik kan natuurlijk wel zeggen: houd op met die ene dag in de week werken, dan hoeft je man niet voor je dochtertje te zorgen. Maar dat is geen oplossing. Er zijn meer uren in een dag en, dat vooral (!), je man heeft ook recht om zijn dochtertje te knuffelen, en je dochtertje heeft er recht op dat haar papa dat van tijd tot tijd met haar doet. En waarom zou je dochtertje soms niet door haar papa in bad gedaan worden, enz? En dan zijn er weer die akelige gevoelens bij je, waar je van afwilt, maar dat lukt maar niet.

Mag ik eens een paar dingen zeggen?

1. Jouw argwaangevoelens (zo noem ik ze maar) zijn heel begrijpelijk. Je bent niet de enige die ze heeft. Vooral op seksueel gebied kunnen ze er zijn. Zowel bij een vrouw als een man. Bijvoorbeeld als een man vroeger aan pornoverslaafd was, graag naar leuke meisjes keek, vroeger een meisje had dat erg leuk was, enz. Of bij een man, als zijn vrouw bijvoorbeeld een bepaald verleden heeft of door veel andere mannen aantrekkelijk wordt gevonden, wat de vrouw jaloers kan maken, enz. Je man moet die akelige gevoelens van je daarom kunnen begrijpen en in bepaalde opzichten proberen er geduld mee te hebben. Heb je, beste vriendin, je man over het seksueel misbruik van vroeger verteld? Ik veronderstel dat dat je dat gedaan hebt. Als je het niet verteld hebt, zou je dat alsnog moeten doen. Eventueel, als je dat mogelijk vindt, schrijf je het op en laat je het hem lezen. Het zal veel dingen voor hem duidelijk maken en hij zal, denk ik, beter begrijpen hoeveel moeite je met bepaalde dingen hebt.

2. De argwaangevoelens moeten weg. Dat wil je zelf ook. Zelfs moet ik zeggen dat, als ze blijven, je huwelijk onder spanning kan komen te staan en dat wil je natuurlijk niet. Het huwelijk is onder andere gebaseerd op wederzijds vertrouwen en dat vertrouwen gaat op deze manier weg. Zou je er in een rustig moment eens met je man over kunnen praten? Zonder verwijten natuurlijk. Je zou hem kunnen zeggen dat het je zo heel erg spijt dat er steeds zulke akelige gevoelens bij je bovenkomen, dat je hem helemaal vertrouwt, maar dat je, als je je man met jullie dochtertje ziet knuffelen, bijna voor je ziet wat er vroeger met jou gebeurd is. Je zou hem kunnen vragen of hij je daarin wil helpen, juist door bijvoorbeeld je dochtertje te knuffelen als jij er bij bent, of door het kind samen te knuffelen, of het samen af en toe in bad te doen. Enerzijds moet je man jouw gevoelens kunnen begrijpen, anderzijds zou hij je kunnen helpen om van die gevoelens af te komen.

3. Je verstand zegt dat er geen enkele reden is om argwaan tegen je man te hebben. Gelukkig! Laten we maar eerlijk zijn: de overgrote meerderheid van vaders loopt niet met seksuele gevoelens rond als hij zijn dochter(s) ziet of knuffelt. Als dat niet zo zou zijn, zouden meisjes geen leven hebben. Hetzelfde geldt als de dochter ouder wordt, laten we zeggen 14,15 jaar en vader ziet dat zijn dochter lichamelijk anders wordt. Hij zal dan niet meer met haar knuffelen zoals hij dat vroeger deed. Maar: de overgrote meerderheid van de vaders heeft geen seksuele prikkels bij het zien van de lichamelijke veranderingen bij hun dochter, aangenomen dat de dochter zich niet uitdagend tegenover haar vader gedraagt.

4. Probeer, zolang je je akelige gevoelens hebt, steeds met je man in gesprek te zijn. Niet op de momenten dat hij jullie dochtertje verzorgt of knuffelt. Maar op een later, rustig tijdstip. Laat hem merken dat je hem helemaal vertrouwt, en dat het alleen maar de gevoelens bij je zijn van wat er vroeger gebeurd is.

5. Ik weet niet of jullie gewend zijn hardop samen te bidden. Als dat het geval is zouden jullie de Heere kunnen vragen of Hij jou daarbij wil helpen. Dat kun je natuurlijk, ook ieder voor zich, in een stil gebed, doen. Want, nog eens, de verhouding tussen jullie mag natuurlijk niet onder spanning komen te staan. Dat wil je ook niet, en je man wil dat ook niet.

6. Je hebt op internet gezocht naar lotgenoten, maar niets gevonden. Misschien zou je je probleem eens kunnen voorleggen aan Eleos, via internet of per telefoon. Het is niet onmogelijk (hoewel ik dat niet weet) dat er een christelijke lotgenotengroep (mensen met hetzelfde “probleem”) is, die van tijd tot tijd bij elkaar komt en het probleem samen deelt.

Van harte hoop ik dat je gevoelens een goede wending zullen nemen. Je mag, en je zult dat ook doen, dat steeds aan de Heere voorleggen.
God zegene jou en je man.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven