Vraag
Hoe moet je tegen vrienden/bekenden praten over de verkeerde dingen die ze doen, zeggen en denken? Als ze bijvoorbeeld alleen maar naar popmuziek luisteren en praten over vrouwen als gebruiksvoorwerpen? En dat terwijl je zelf het ook hebt gedaan... Zij kunnen mijn mond snoeren met één tegenvraag. Dan weet ik daar geen antwoord meer op.
Hoe kan ik ze waarschuwen en in welke volgorde? Moet ik ze direct zeggen dat het fout is, of eerst via via tot het onderwerp komen wat ik wilde zeggen, door bijvoorbeeld eerst over mijn eigen leven te praten? Hoe praat je tegen onchristelijke mensen, alsook tegen christelijke mensen die hier hun genot in zoeken en hebben?
Antwoord
Het is niet eenvoudig om anderen aan te spreken op hun gedrag. Zeker niet in een tijd als de onze, waar een ieder doet wat recht is in zijn of haar ogen. En we elkaar zoveel mogelijk moeten vrijlaten volgens de publieke opinie. Gelukkig mag je het zelf anders zien. Omdat je ogen zijn opengegaan voor het verkeerde van heel veel zaken, die wij zo gewoon zijn gaan vinden in onze tijd. Wie zelf iets geproefd heeft van de liefde Gods in Christus voor het eigen hart, die wil ook anderen met dat Woord bekend maken. Dat wordt een innerlijke drang. De Heere wil ons namelijk voor anderen gebruiken om hen te wijzen op de gevaren. Om hen te brengen tot de overgave aan het Lam Gods.
Maar hoe te beginnen? Daar is niet een vaste richtlijn voor te geven. Soms wil je iets zeggen, maar dan zijn de omstandigheden er niet naar. Soms zijn de omstandigheden er wel naar en dan durf je het niet. En soms, als je het helemaal niet verwacht gaat er een deur open, omdat de Heere een geopende deur geeft! Heel concreet kan niet gezegd worden: eerst moet je dit doen en dan moet je dat doen. We mogen de Heere bidden of Hij openingen wil maken maar ook of Hij ons moed en kracht wil geven om van Hem te getuigen als die openingen er zijn. Vroeger zei men wel: als de genegenheid er is, dan is er niet altijd de gelegenheid. En als de gelegenheid zich voordoet is er niet altijd de genegenheid! Laten we bidden of de Heere de genegenheid en de gelegenheid wil laten samenvallen!
Belangrijk is wel, dat persoon in kwestie, die aangesproken wordt, zich als persoon niet afgewezen voelt. Anders gezegd: vermaningen worden eerder ter harte genomen, wanneer er een vertrouwensband met de ander bestaat. De ander moet voelen, dat hij niet als persoon wordt afgewezen, maar wel dat de daden die hij doet, onder kritiek worden gesteld. Vermaningen moeten dan ook gegeven worden binnen het kader van het Evangelie-woord, dat de Heere het behoud van de zondaar op het oog heeft.
Vermaningen en oproepen tot bekering worden in de bijbel gericht tot mensen, die in het verbond Gods zijn opgenomen. De profeten berispen Israël als verbondsvolk. Als volk van de Heere. De vermaningen van Paulus worden gegeven aan het einde van de brieven aan de gemeente, die door genade gemeente des Heeren is. D.w.z. vermaningen worden gegeven aan mensen, die weten van het Evangelie, van het Woord Gods. Tegenover christelijke mensen zal dan vooral gewezen moeten worden op het Evangelie. Als u Christus dient, waarom luistert u dan alleen naar popmuziek, of waarom doet u dan dit of dat... We kunnen hen dan wijzen op de consequenties van hun christen-zijn. Zo kunnen we positief de ander benaderen en hem aanspreken op zijn verhouding tot God. En dan zal wel blijken (uit de reactie) of die verhouding tot de Heere er inderdaad is. Meestal blijkt, dat men de Heere helemaal niet kent. En dat het slechts aan de buitenkant zit. Wat erg! Een dode rank in de Wijnstok te zijn (Joh.15). De naam hebben dat men leeft, en men is dood!
Wanneer we dan uit liefde vermanen, mogen we best iets vertellen over wat de Heere ons persoonlijk heeft geleerd. Woorden wekken, voorbeelden trekken! Maar zet dat niet voorop. Een eerlijk getuigenis van wat de Heere aan onze ziel heeft gedaan dwingt respect af bij anderen. We mogen dan van Hem getuigen, maar overtuigen is van de Heilige Geest. En dat doet Hij door het Woord. Probeer dus op liefderijke wijze vanuit het Woord te vermanen, wijzend op de relatie tot God en tot Christus. Bij niet-christelijke mensen zal dat moeilijker zijn. Zij kennen geen (bewuste) relatie tot God, al laat de Heere Zich niet onbetuigd aan hen (zie Rom. 1). Zij hebben nog altijd een geweten. Probeer het lege van deze wereld te laten zien, de leegheid van veel vermaak en plezier. In de hoop dat de ander gaat nadenken over je woorden. Maar meer nog, dat de ander door je handel en wandel tot andere gedachten gaat komen. In 1 Petrus 4 lezen we prachtige dingen over het wandelen met God. En hoe buitenstaanders daar op reageren. Vaak zullen woorden niet meer aanspreken. Maar een wandel met de Heere in oprechtheid zal toch indruk nalaten. En... natuurlijk zullen er weerwoorden zijn en voel je je daardoor geremd om nog wat te zeggen. Maar dan mag je eerlijk belijden: vroeger dacht ik er ook zo over, maar ik heb gezien dat die dingen, waar jij je mee bezig houdt niet echt gelukkig maken.
We mogen nooit uit de hoogte doen. Geef maar eerlijk toe, dat je van dezelfde lap gescheurd bent als de ander. Allen hebben gezondigd, niemand uitgezonderd. Waar we zo op één hoop komen te liggen met onze naaste, kan de Heere door ons heen werken. Met Zijn Woord en Geest. In het hart van de naaste. Ik hoop dat je dat mag doen. En dat de Heere je wil maken tot een vruchtdragende rank in de Wijnstok Christus.
"Maar heiligt God den Heere in uw harten; en zijt altijd bereid tot verantwoording aan een iegelijk die u rekenschap afeist van de hoop, die in u is, met zachtmoedigheid en vreze. En hebt een goed geweten, opdat in hetgeen zij kwalijk van u spreken, als van kwaaddoeners, zij beschaamd mogen worden, die uw goede wandel in Christus lasteren." (1 Petr.3:15,16)
Hartelijke groet, ds. M. A. Kuyt
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.A. Kuyt
- Geboortedatum:17-04-1957
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wijk en Aalburg
- Status:Inactief
