(...) Ik wil hem ook gelukkig zien, maar in hoeverre kan ik aanspraak op zijn ti...

Ik heb een vraagje. Mijn vriend studeert en woont op zichzelf. Nu heeft hij het altijd zo druk, dat ik hem op maandagmorgen vroeg uit zwaai, ’s avonds een smsje krijg en pas zaterdag halverwege de middag weer zie. Als ik hem bel heeft hij eigenlijk geen tijd. Die gesprekken zijn dus heel kort en ik durf hem bijna niet meer te bellen, bang om hem te storen. Ik geef best wel eens aan in de week ook te willen bellen, maar het is iedere keer weer hetzelfde. In hoeverre moet ik hem toestaan zijn idealen na te volgen? Hij is gedreven voor allerlei belangrijke dingen en ik weet dat dit hem gelukkig maakt. Ik wil hem ook gelukkig zien, maar in hoeverre kan ik aanspraak op zijn tijd doen? Ik voel me er soms zo eenzaam door! Kunt u mij adviseren? We hebben er al veel over gepraat, maar dan voel ik me vaak zo een egoïst! Wat is er normaal in een verkering?

Wat jouw vriend doet is absoluut niet normaal als je verkering hebt. Hoe zal het zijn als jullie getrouwd zijn en hij opnieuw geen tijd heeft door zijn gedrevenheid. Moet jij dan alleen de kinderen (als jullie die krijgen) opvoeden? Als ik heel eerlijk ben, dan moet ik zeggen, dat ik jouw vriend juist heel egoïstisch vind. Als het hem uitkomt, dan mag je met hem spreken en hem bellen. Als al die dingen waardoor hij gedreven is, hem gelukkiger maken dan jou als zijn vriendin, dan zou ik tegen hem willen zeggen dat hij dan maar met zijn studie en zijn werk moet trouwen, maar niet met jou.

Verkering is zo'n belangrijke tijd om elkaar juist beter te leren kennen en meer en meer naar elkaar toe te kunnen groeien, maar dat betekent dan wel dat je vriend ook van zijn kant leert, dat ook hij offers moet brengen. Ik vind het vreselijk als iemand zo met een schepsel van de Heere omgaat. Ik ga het heel grof zeggen, zodat je ogen zullen opengaan: ik geef mijn Duitse Herder veel meer aandacht, dan jouw vriend aan jou geeft.

En dat in de tijd (verkering) waarvan ik me nog heel goed herinner, dat ik in militaire dienst lag en elke avond naar mijn vriendin belde omdat ik haar zo miste. Dat is gezond!! En jij krijgt een (onpersoonlijk) smsje van iemand die zegt dat hij van je houdt?? Mijn advies: Voel je niet schuldig want jij bent ook beslist niet de egoïst. Zeg hem dat jij een relatie toch heel anders ziet en dat als dit het schaduwbeeld van het huwelijk zal zijn, hij dus heel gelukkig is, maar jij zeeeeeer ongelukkig.

Als je met al je praten dan uiteindelijk niet verder komt, dan wat smoesjes en schuldaanpratertjes naar jou toe van zijn kant, ga dan maar over tot daden en ga bij hem weg, want dan is hij jou niet waard. Dan zoekt hij maar een ander die hem gelukkig zal zien!!

Ds. J. Hoekman