Onze zus is weggelopen van huis (...) Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik weet het n...

Onze zus is weggelopen van huis. Ze had een vriend leren kennen via internet. Er is vaak gewaarschuwd dat we vertrouwd met de computer om moesten gaan. Ze (ouders) vertrouwde ons daar ook in. Ik wist dat zij contact had met deze jongen via internet, daarna msn/mobiel/elkaar ontmoeten etc. Heb tegen haar gezegd dat ze het niet moest doen. Ik moest me daar maar niet druk om maken, want het kwam wel goed (volgens haar). Zij was al verschillende malen bij haar vriend thuis geweest toen hij pas een keer bij ons kwam. Onze ouders schrokken erg toen ze haar vriend zagen, ze dachten moet onze dochter hiermee verder? Hij had een aantal oorbellen in, etc. De dag erna hebben onze ouders het er met haar over gehad, nadat ze vroeg of het goed was dat ze naar hem toe ging die avond. Na het weekend ging het mis. We gingen samen naar school. Toen zei ze dat ze naar hem toe ging en niet meer thuis kwam. Ik heb haar met tranen in mijn ogen verteld dat ze ons dat niet kon aandoen! Ze ging mee na school. In de pauze zag haar nergens, ik was haar 'kwijt'. Eén van haar klasgenoten kwam ik tegen. Die vertelde dat ze had ge-smst dat ze die dag niet op school kwam. Ze is dus maar heel eventjes op school geweest, toen ik in de les zat is ze weggegaan. Heb die dag veel ge-smst en gemaild naar haar. Ze stuurde mij een mail waar veel gemene dingen/leugens in stonden over onze ouders. Die moest ik maar aan hun geven. Ik durfde absoluut niet naar huis toe. Er werd op gerekend dat we samen uit school kwamen. Ik heb toen een gesprek gehad met de mentor van mijn zus. Die heeft met haar contact gezocht en haar verteld dat ze naar onze ouders moest bellen dat ze niet meer thuis kwam en dat ik een brief voor ze meenam. Mijn moeder kwam mij van de bus halen. Thuisgekomen gaf ik de brief aan onze ouders. De tranen rolden over hun wangen toen ze lazen wat ze allemaal aan hun schreef. Toen ze de brief aan het lezen waren ging de telefoon. De vader van haar vriend belde. Deze had een heel verhaal. Mijn vader gaf aan dat hij liever kwam praten. Diezelfde avond gingen ze erheen. En ze hebben gepraat (ze kwamen er binnen of ze een stel criminelen waren, zo waren ze zwart gemaakt). Mijn zus kwam weer mee naar huis. Maanden lang hing er een grote spanning in huis, vooral bij mijn ouders. Zal het niet verkeerd vallen (als er iets gezegd werd)? Ze is zo weer vertrokken. Tot de dag dat er 's avonds werd gebeld door de vader van de vriend dat ze niet meer thuis kwam, de maat was vol.
 
Af en toe belden mijn ouders haar op. Als ze vroegen om de reden waarom ze nu weggegaan was, dan werd er geen antwoord gegeven. Het gebeurde zelfs toen onze ouders hadden gebeld, de vader van haar vriend niet lang erna terugbelde en heftig tekeer ging en mijn ouders beschuldigen van dingen die helemaal niet waar waren. Er kwam opnieuw een brief met allemaal verwijten en dingen die niet waar waren. Ze weigerde ook verder om aan de telefoon te komen. Er heeft een grote druk op het gezin gelegen. Huilende broertjes aan tafel: waarom doet ze zo gek? Ikzelf durfde niet meer naar school te gaan, ik was bang om haar tegen te komen. De eerste keer toen ik haar zag, viel ik bijna flauw. Ik ging haar ontwijken, ik was bang voor haar. Ik mailde nog wel eens met haar, maar al snel gingen we elkaar dingen verwijten. De vader van haar vriend is erg gemeen. Alles wat hij zegt is waar en wat onze ouders zeggen is niet waar, zo vindt hij. Hun kerk is goed en die van ons is helemaal niks. Hij heeft haar helemaal overgehaald op een aantal dingen. Geloof, kleding, etc.

Een tijd geleden had ze het tegen mij in een email al over verloven, trouwen etc. Nu datzelfde ook tegen onze ouders in een brief. Ze praten over trouwen over een één á twee jaar. Ze hebben ruim een half jaar verkering. Ze woont nu bij haar vriend en ouders in huis. Bij hen in het gezin heeft al een keer eerder iemand z’n vriendin een lange tijd in huis gewoond. Bij dat meisje hebben ze precies hetzelfde gedaan als bij mijn zus. Ze is enorm veranderd. Ze zei ooit dat ze zich nooit thuis zou voelen in de Gereformeerde Kerk (Vrijgemaakt). Nu gaat ze daar zelf naar toe met haar vriend. Ze willen samen op belijdeniscatechisatie gaan. Ze zeggen steeds: het is Gods hand die hun samengebracht heeft.

Er is inmiddels een gesprek geweest bij een instelling, zodat er een onpartijdige persoon bij zat. Via via is ze daar terecht gekomen. Ze wou het weer goed hebben tussen haar en thuis. Dat ze op een normale manier met elkaar (thuis en zij) konden omgaan, normaal met elkaar konden communiceren. Maar het liep allemaal op niets uit. Ze is heel erg veranderd. Ze houd haar 'poot stijf'; wil niks toegeven. Het komt er op neer dat mijn ouders alles maar moeten toegeven en vergeten/vergeven. En zij hoeft niks te doen. Zelf laat ze niets van haar horen. Ze wil ook nooit meer thuis komen wonen, zegt ze. Het zal toch een keer gebeuren dat ze ons als broertje(s)/zusje(s) weer zal zien. De tijd gaat steeds verder en hoe meer ik er tegen op ga zien om haar weer te zien.  Heb zelf behoorlijke maagklachten; stress en spanning volgens de huisarts. Heb er medicijnen voor, neem ze in omdat het dan wat minder is en ik anders grote kans heb dat ik een maagzweer krijg.

Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik weet het niet meer... Hoe komt zoiets ooit weer goed? Kunt u mij misschien helpen/tips geven? Zie het soms niet meer zitten, ik mag geen zelfmoord plegen... Deze gevoelens komen toch wel eens naar boven toe. Hoe en wat zou ik niet weten... maar weg, weg, weg hier! Vind het erg moeilijk om met een huisarts/dominee hierover te praten. Op zo´n moment durf ik niet veel te zeggen, denk dat het raar overkomt. Dus daarom hoop ik dat iemand mij via Refoweb adviezen kan geven. Alvast bedankt voor het beantwoorden.

Lieve zus,

Mag ik je zo aanspreken: als lieve, bezorgde zus én dochter schrijf je immers? Een heel verhaal, zeg! En een lastig probleem, want wat kun jíj nu helemaal aan de situatie veranderen... niets toch? Je oudere zus kiest voor een levensweg die niet strookt met wat jullie -je ouders en jijzelf- voor haar graag zouden willen. Dat is moeilijk, maar daar zullen jullie -met Gods hulp- een eigen weg in moeten zien te vinden. Je vraagt om tips. Ik zal mijn best doen om een aantal dingen voor je op een rij te zetten:

1. Je kunt een ánder niet veranderen, alleen jezelf en je eigen houding tegenover alles waar je mee te maken krijgt in je leven.

2. Jouw zus ís en blijft jouw zus, ook al doet ze iedereen verdriet (je bént iemand, je dóét dingen -dat zijn twee verschillende zaken!).

3. Opvoeden is lóslaten: ieder kind behoort een zelfstandige volwassene te worden die verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen daden. Met ‘loslaten’ bedoel ik natuurlijk niet: laten vallen! Ieder kind en iedere ouder moet zijn/haar eigen ‘fouten’ -hoe erg ook- mogen maken, dat zijn levenslessen voor opvoeders én voor kinderen! (In de Bijbel worden ons veel van deze levenslessen verteld, waarbij de Vader Zijn kinderen niet laat vallen, maar aan hen wél verantwoordelijkheid geeft!)

4. Ieder mens, iedere gelovige, moet rekenschap afleggen voor al zijn/haar daden en woorden aan God. Iedere gelovige mag ook bij Hem schuilen, aan Hem vergeving vragen, om kracht en wijsheid bidden.

Begrijp je wat ik je schrijf? Ik heb geen idee hoe jong je nog bent, maar ik heb ook een beetje het gevoel dat ik tegelijkertijd aan je ouders schrijf. In jouw verhaal verwoord je tenminste ook een aantal dingen die je ouders betreffen. Bespreken zij alles met jou? Of hóór je telefoon- en andere gesprekken tussen je ouders en bijvoorbeeld de andere familie?

Ik denk, dat opvoedingsproblemen van ouders géén zaken zijn waar kinderen verantwoordelijk voor zijn... oei, een gewaagde zin. Ik bedoel: je vader en moeder maken zich zorgen om hun dochter. Op díé manier kùn jij en mág jij je geen zorgen maken om je zus. Jouw verdriet, jouw zorgen gaan niet om je kínd, maar om je zus. Eerlijk gezegd vind ik het dan ook niet nodig dat jij van alles op de hoogte bent. Je kunt er niets aan veranderen, je wordt zelfs bang voor de situatie (je durft je zus op school niet tegen te komen, je krijgt zelfs gezondheidsproblemen, schrijf je). Ik neem aan, dat je ouders dit antwoord lezen? Praat er maar eens over met hen! Niet alleen over háár, maar over jezelf! Ook over je broertjes, die er niets van begrijpen en hun grote zus wel missen.

Wat gebeurt er nu helemaal... je zus is verliefd geworden, misschien niet op de jongen uit het ‘gewenste’ gezin, maar ze is wél zo serieus dat ze samen met hem naar belijdeniscatechisatie wil gaan en dat ze trouwplannen maakt. Prachtig toch! Oké, de manier wáárop een en ander is gegaan had anders gekund (misschien in háár ogen niet, dat weet ik niet), maar ze zoekt wel steeds contact met haar familie, ze wil het zelfs weer goed hebben! Ja, ze is veranderd. Jullie ook! Wie waren er bij tijdens het gesprek met de instelling? En is dat bij één gesprek gebleven? Naar mijn idee is er nog wel wat uit te praten, want wat verstaan jij, je ouders, je zus onder een “normale manier” van omgaan met elkaar, onder “normaal communiceren”? Het gaat niet om “gelijk hebben”, maar om liefhebben, om respect hebben voor elkaar én om samen voor Gods aangezicht vergeving te vragen voor dat wat aan beide kanten niet goed is geweest! Het gezin, de vader, van die jongen: ook daarmee dient één en ander uitgepraat te worden, maar -lieve zus- dat is niet jouw taak!

Nog even terug naar jouzelf: heb je iets aan dit antwoord? Ik vind het dapper, dat je aan het Refoweb hebt geschreven. En het is goed om zo uitgebreid te schrijven, daarom krijg je ook een lang antwoord terug!

Je vraagt of het ooit weer goed komt... géén idee. Wél moet je altijd de mogelijkheden open houden. Ga op school gewoon weer naar haar toe en maak een praatje, spreek samen af om ergens naar toe te gaan of iets samen te doen. Wie weet wácht je zus wel op jou, heeft zíj het ook moeilijk! Iemand moet de éérste stap zetten... en het is heel goed om dat te doen, ook al vind je dat misschien niet gemakkelijk. Wie weet, is haar vriend wel een heel fijne a.s. zwager voor je (hoe iemand ís kun je niet ‘aflezen’ aan oorringen, aan een bril, aan rood haar, aan lid zijn van een kerk!). Je zus is vast niet zomaar juist op hém verliefd geworden! Bidt of God je de weg wijst, of Hij wil helpen om ‘deuren’ te openen naar haar toe. En zie je het niet meer zitten? Ook dan wil de hemelse Vader Zijn kinderen troosten en leiden. Zelfs óók over kerkmuren heen.

Heel veel sterkte, schrijf nog maar eens hoe het met je gaat!

Hartelijke groeten,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven