(...) Ze vinden dat ik te weinig eigenwaarde heb. Kunt u mij hier iets meer over...

Sinds kort heb ik een leuk stel vrienden! Ze helpen mij onder andere met zelfstandig te zijn, over verlegenheid heen te komen, mij meer in groepen mensen te brengen, en ze willen mij uit mijn negativisme trekken zeggen ze... Ze vinden dat ik te weinig eigenwaarde heb. Kunt u mij hier iets meer over vertellen (over eigenwaarde)?

Beste vriend,

Bedankt voor je vraag. Of ik iets wil zeggen over eigenwaarde. Dat wil ik proberen te doen. Laat ik daarbij eerst zeggen: fijn dat je, zoals je schrijft, een leuk stel vrienden hebt, die je onder andere helpen met zelfstandig te zijn, je over je verlegenheid heen te helpen en je meer onder de mensen te brengen en je, zoals ze zeggen, uit de negativisme willen trekken. Daar kun je maar dankbaar voor zijn, aangenomen dat het vooral christenvrienden zijn, met bijbelse waarden en normen. En laat ik er meteen bijzeggen dat je niet de enige bent die moeite heeft met verlegenheid en onder de mensen te zijn. Soms is het een leeftijdverschijnsel, soms heeft het met karakter te maken, soms met het gezin of de familie waaruit je voortkwam. Toch is het nodig over de verlegenheid heen te komen en op een vrije manier onder mensen te komen, als ik alleen al denk aan de werksituatie waarin je later terecht kunt komen (collega’s, mensen met wie je in gesprek bent e.d.), ook al is de een daar vrijer in dan de ander.

Nu is je vraag wat precies eigenwaarde is. Ik denk dat ik daarop het beste kan antwoorden: op een positieve manier naar jezelf kijken, zonder minderwaardigheidsgevoelens. Ik denk dat dat ook Bijbels is. De Bijbel heeft een positief mensbeeld, in die zin, hij vertelt ons dat de Heere ieder mens heeft geschapen, waarbij ieder (gelukkig!) wel verschillend is en zijn of haar eigen gaven heeft, maar ieder mens is een kroon op de schepping. Natuurlijk, daar is de zonde tussengekomen, wij, jij en ik, zijn zondaren. Maar dat neemt niet weg dat we daarnaast schepselen van God zijn en blijven. De zonde kan ons wel naar beneden drukken en dat is aan de ene kant goed; dat leert ons uitzien naar en vragen om de genade van de Heere. Maar ondanks de zonde blijven we een schepsel van God. Ik zal een voorbeeld geven. In Psalm 8 zegt David: “Gij hebt de mens een weinig minder gemaakt dan de engelen en hebt hem met eer en heerlijkheid gekroond (!), Gij doet hem heersen over de werken van Uw handen”, enz. En dan eindigt de Psalm met dezelfde woorden als waarmee hij begon: “O Heere, onze Heere, hoe heerlijk is Uw Naam op de ganse aarde”. Dat zegt David na de zondeval, dat wil zeggen: ook na de zondeval zijn we “hoge” schepselen, die weliswaar gevallen zijn, maar daarnaast Gods schepselen blijven. Daarmee wordt natuurlijk niet bedoeld zoveel eigenwaarde dat het eigenwijs gaat worden of vrijpostig. Er is een groot verschil tussen vrijpostigheid en vrijmoedigheid. Dat laatste is goed. Je mag proberen met vrijmoedigheid te zijn wie je bent en naar jezelf te zien zoals de Heere je heeft geschapen. Zonder faalangst bijvoorbeeld. Als je ziet wie je bent tegenover de Heere, leer je jezelf belijden als zondaar en heb je de genade van de Heere Jezus Christus en de Heilige Geest nodig. Maar zie je dat de Heere je als mens heeft geschapen, dan mag je leren jezelf te aanvaarden zoals Hij je heeft gemaakt. Calvijn zegt het in de Institutie (boek III, 2, 25) heel mooi: “Met vrees en eerbied zeg ik het: wij zijn in Gods hart. Dat zijn wij niet door onze waardigheid, maar door Zijn verwaardiging”. Dat “met vrees en eerbied” is vanwege Gods heiligheid en ons zondaar-zijn. Dat “door Zijn verwaardiging” is vanwege het feit dat de Heere ons schiep.

Nu begrijp ik dat dat niet zo gemakkelijk is. Iedereen heeft zijn of haar eigen karakter. De een is blijmoedig, de ander zwaarmoedig. Daarom heb je heb je Gods hulp nodig. Er zijn open karakters, die makkelijk met andere mensen omgaan, er zijn ook gesloten en stille karakters. In dat laatste mag je ook jezelf zijn, maar dan wel zo dat het geen rem is om met andere mensen om te gaan. Een voorbeeld: Ik ken iemand die heel erg stottert. De stottertherapie zei: we kunnen het stotteren niet afleren, dat blijft. Maar we leren dat je, ondanks je stotteren, jezelf kunt zijn, je er niet voor schaamt, maar eerlijk de mensen tegemoet treedt. Ik denk dat dat heel juist is. Waarom zou een stotteraar niet leren dat de Heere hem (laten we even aannemen dat er geen bepaalde oorzaak is) zo geschapen heeft; dat kan wel een kruis zijn. Maar hoe meer hij of zij er van doordrongen is dat hij ’nu eenmaal zo is’, hoe meer hij leert zichzelf te aanvaarden en om te gaan met anderen. Natuurlijk met God hulp.

Waarom zou jij, beste vriend, niet elk morgen beginnen met het gebed: Heere, ik moet vandaag examen doen; geef U mij vertrouwen dat ik geen angst heb. Heere, vandaag moet ik naar mensen toe bij wie ik nog nooit geweest ben, help U mij om mezelf te zijn en niet nerveus te zijn. Heere, vandaag moet ik op sollicitatiegesprek, geef U mij a.u.b. dat het goed verloopt, ik mag toch mezelf zijn, Heere, daar hoef ik me toch niet voor te schamen?, enz.
Nog eens: fijn dat je goede vrienden hebt die je willen helpen je eigenwaarde te ontdekken. Een goede vriend is een geschenk van de Heere, laat staan meerdere vrienden. En, je kent wel dat versje: Welk een Vriend is onze Jezus. Een paar regels in dat vers luiden: Als soms vrienden ons verlaten, gaan we biddend tot de Heer, in Zijn armen (ik kan ook zeggen: aan Zijn hand, onder Zijn hoede) zijn we veilig, Hij verlaat ons nimmermeer.

Ik hoop dat je dat vooral mag weten en belijden: wie de Heere Jezus voor je is. Dat doet je op een goede wijze naar jezelf zien.

Van harte Gods zegen toegewenst.

Ds. H. Veldhuizen  

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven