(...) Ik voel me weer heel neerslachtig en weet niet meer hoe het verder moet. I...

Ik word zo moe van mezelf. Tob al een tijd met mijn gezondheid (lichamelijk en psychisch). Nu ging het net wat beter, vooral doordat de Heere mij liet ervaren wie Hij voor mij wil zijn, ondanks al mijn zwakheden. Ik voelde me sterker en mocht een stille vrede in mijn hart ervaren. Ik vond, enkel uit genade, rust aan Gods Vaderhart. Nu lijkt alles weer weg. Ik voel me weer heel neerslachtig en weet niet meer hoe het verder moet. Is mijn geloof niet echt? Kan ik me vergist hebben? Ik bid tot God, maar soms voel ik me daar ook te zwak voor en het is net of Hij mij niet hoort. Ik weet met mijn verstand dat Hij mij wel ziet. Maar op deze manier is het leven zo moeilijk. Ik word hier zo verdrietig van. Wat moet ik doen? Zo kan ik niet verder.

Beste vragensteller,

Als ik je vraag lees vind ik het heel ontroerend hoe je het diepste van je hart woorden geeft. Diepe gevoelens van enerzijds geborgenheid en vrede, anderzijds diepe gevoelens van eenzaamheid en strijd. Je zal het daarmee erg moeilijk hebben. Ook merk ik vanuit je vraag dat je langere tijd met name ook psychische klachten hebt. Misschien gebruik je wel medicijnen, misschien ben je wel onder behandeling. Hoe dan ook, als er psychisch zorgen zijn, dan ben je sowieso sterk bezig met je gevoelens. Laat ik daarom je het volgende proberen uit te leggen.

Bij jou is er een sterke koppeling tussen je gevoel en je geloof. Omdat je sterk bezig bent met je gevoelens (psychisch) is het geloofsleven haast daaraan vastgekoppeld. Dat is heel begrijpelijk, want ieder mens verlangt er naar om te geloven met een geloof wat ook het gevoel volledig mee heeft. Wat is voel geloof ik, en wat ik geloof voel ik. Dat is -nogmaals- heel begrijpelijk. Maar, het is niet altijd goed. Wat je moet leren -en dat is best heel moeilijk- dat is dat je geloof ten diepste onafhankelijk mág zijn van je gevoel. Want, psychisch zal dat erg fluctueren, wisselend zijn. Daar zou het geloof steeds op moeten meedeinen. Maar, dat hoeft niet. Geloof gaat soms tegen je gevoel in: al voel ik het niet, al getuigt alles tegen mij, toch geloof ik het. Niet louter met je verstand -hoewel dat soms ook ´genoeg´ kan zijn- maar ook met je hart: een daad van je wil, om God vast te houden! Zeker, in die wil heb je de Heilige Geest nodig, maar Die wil je ook werkelijk helpen daarmee.

Denk eens aan psalm 46. God is ons een toevlucht en sterkte. God is een Toevlucht, een veilige Schuilplaats. Bij tijden kan je dus schuilen bij de Heere, voel je Zijn nabijheid heel sterk. Dan voel je dat ook helemaal. Geborgenheid, wat kan je daar naar verlangen. Maar, de Heere is ook een Sterkte. Een sterkte die je nodig hebt in de strijd. Er zijn ook tijden dat je in het geloof moet strijden, soms tegen je eigen gevoel cq. psychische en lichamelijke gevoelens in. Dan is God er wel, maar niet als Toevlucht, maar wel als Sterkte, van wie je dagelijks genoeg krijgt om verder te gaan.

Probeer je gevoelsleven niet vast te maken aan je geloof. Dat is een valstrik, die je veel moed kan ontnemen. Denk in donkere tijden aan je Doop, pleit in donkere tijden op Gods beloften, werp jezelf in donkere tijden op Gods Woord. “Heere, al voel ik er niks van -integendeel- toch gelóóf ik in U, ik vertrouw op U.” Zo kan je verder. Dat je er moe van wordt is zeker, maar door die loskoppeling kan je dat veel onnodige strijd besparen. Vertrouw op Hem, ten alle tijden.

Vriendelijke groeten, Gods zegen en veel sterkte.

Ds. A. Goedvree, Arnemuiden