Ik weet sinds een jaar ongeveer na veel onderzoeken dat ik waarschijnlijk (90 pr...

Ik weet sinds een jaar ongeveer na veel onderzoeken dat ik waarschijnlijk (90 procent) geen kinderen kan krijgen. Dat geeft mij erg veel verdriet. Ik voel me heel minderwaardig tegenover anderen. Ook doe ik heel afstandelijk tegen jongens. Ik ben bang dat er misschien meer kan ontstaan en ik wil dat een jongen absoluut niet aandoen. Ook heb ik vaak zo weinig vertrouwen in de Heere en kan ik vaak opstandig doen. Hoe kan ik hier het best mee omgaan, hoe ga ik toch goed met anderen om zonder dat zij gelijk iets aan mij merken?

Ik vind dit een zeer existentiële en eerlijke vraag van je. Het raakt je bestaan en je leven van elke dag. Je houdt afstand tot jongens en je wilt niet dat anderen iets aan je merken, maar je vreest het niet te kunnen verbergen. Het probleem van geen kinderen kunnen krijgen is zo verweven geraakt met je persoon, dat jij niet meer jezelf kunt zijn zonder je probleem te zijn. Bovendien krijg je zo een stille, vaak onuitgesproken, ruzie met je Maker, omdat je zoals je nu bent (met je probleem) niet kunt leven met jezelf. Je zou anders willen zijn. Ik wil je aanraden om dit eerlijk tegen God te durven zeggen. Dat je met jezelf overhoop ligt en daarom ook met je Schepper. Je mag klagen. Staat er niet een boek als klaagliederen in de Bijbel?
 
Wat je nodig hebt is heling van je stukke zelf. Want je bent stuk omdat je jezelf niet kunt beleven zonder je probleem. Je mag er eigenlijk niet zijn, omdat je probleem er niet zou moeten zijn. Ik hoop dat je door het geloof langzamerhand mag groeien in de overtuiging dat jij er als persoon mag zijn. Dat je niet minder waard bent. Dat je niet toelaat dat je probleem je leven zo stempelt dat je eigenlijk geen leven hebt.
 
Als je leert om in Gods Naam van jezelf te houden omdat God van je houdt, dan kun je leren een vrij mens te zijn. Vrij, dus niet geketend aan je probleem. Als je jezelf mag zijn in de omgang met mensen en in het bijzonder in de omgang met jongens en er zou diepere vriendschap ontstaan, dan lijkt het me goed dat je je probleem met echt goede vrienden leert delen. Echte vrienden laten je dan niet vallen omdat je dat probleem hebt. Nogmaals: Jij bent méér dan een vrouw die zeer waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen.
 
Als een jongen je gaat liefhebben om wie jij bent (niet om wat je wel of niet hebt of kunt) en jij vertelt hem eerlijk alles, dan kan hij toch beslissen (hij moet niet; het huwelijk ga je vrijwillig aan!) om met je trouwen omdat jullie samen de overtuiging krijgen dat het huwelijk op zichzelf waarde heeft ook afgezien van het krijgen van kinderen. Je mag dan van elkaar leren genieten als man en vrouw in het huwelijk. Zeker er zal dan altijd een stille pijn blijven van de kinderloosheid. Maar die pijn die je aan ziet komen mag je leven in het hier en nu niet ô stempelen dat jij er ongelukkig van wordt.
 
Het kan zijn dat God je inschakelt om getrouwd of niet getrouwd voor kinderen van anderen veel te betekenen. Om pleegkinderen op te vangen. Of kinderen te adopteren. Maar dat hoeft niet. Je leven heeft ook zin afgezien van het huwelijk en afgezien van het kinderen opvoeden. Niet omdat jij die zin zelf altijd ziet en voelt. Maar omdat God je de zin van je leven duidelijk maakt en je zin in het leven geeft.

A Dios,
Ds. L. W. Smelt, predikant Dorpskerk De Bilt en van “Sion” te Bussum