Single en de adoptieprocedure opgestart

Ik ben eind 20 (vrouw), single en heb een sterke kinderwens. Ik heb daarom in 2005 na lang nadenken de adoptieprocedure opgestart (sinds 1998 mogelijk voor singles). Ik kan mijn kind alles bieden wat een kind nodig heeft: mijn liefde, mijn tijd, een goede opleiding, een mooi ruim huis in een prettige buurt, goede en vertrouwde opvang tijdens de dagen dat ik werk, liefhebbende ooms (rolmodellen) en tantes, opa en oma, enz. Buiten de directe familie en enkele goede vrienden heb ik besloten de adoptie tot het zover is voor mij te houden. Ik ben dooplid van de PKN. Ik ben benieuwd naar de mening van een predikant binnen de PKN over dit issue zodat ik een idee krijg hoe t.z.t. op de adoptie gereageerd zal worden binnen de PKN en breder binnen de reformatorische gemeenschap. Ik wil mijn kind n.l. bewust als christen tot eer van God opvoeden binnen de kerk. Daarnaast wil ik mijn kind t.z.t. graag dopen binnen de PKN. Is dat binnen de PKN mogelijk als single, niet belijdend dooplid?

Beste alleenstaande,
 
Je vraag is technisch niet moeilijk te beantwoorden, maar vraagt pastoraal wel aanscherping. Het wordt dan ook geen eenvoudig ja of nee antwoord. Vanuit mijn eigen ervaring, als predikant en adoptievader, wil ik je mijn visie geven.

Het feit dat je de kinderwens hebt, herken ik. Meer nog dan een man dat ervaart, is de vrouw lichamelijk zodanig geschapen dat zij kinderen onder haar hart kan dragen. Gezien het feit dat je een alleenstaande vrouw (single) bent, eind twintig, heb ik de indruk dat je geen gescheiden vrouw bent, noch weduwe. Vanuit dát perspectief wil ik dan ook kritischer op je vraag en opmerkingen ingaan. Je kernvraag is hoe de PKN, toegespitst: hoe de gereformeerde gezindte, zou reageren op het verzoek tot het dopen van een adoptiefkind bij een alleenstaande vrouw. (Bij het lezen van deze vraag vroeg ik mij af waarom je deze vraag niet aan je eigen predikant voorlegt.)

Waar binnen de Nederlandse wetgeving tegenwoordig steeds meer mogelijk is -tot aan het adopteren van een kind door éénoudergezinnen of zelfs door twee 'vaders' of twee ‘moeders’- zijn ook binnen de PKN wel gemeenten te vinden waar ‘alles’ kan en mag. Wat dat betreft is er voor elk wat wils. Binnen reformatorische gemeenten ligt het meestal anders. Al zijn er zeker nuanceverschillen tussen de ene of andere hervormd-gereformeerde (reformatorische) gemeente. Wat betreft het dopen zijn er gemeenten, waar niet-belijdende leden (doopleden of geboorteleden) geen jawoord mogen geven. Persoonlijk vind ik dat ook. Hoe kun je over een ánder (in dit geval: je kind) een belijdenis uitspreken (want een jawoord is niet minder dan een belijdenis) wanneer je dat over jezelf nog niet eens kunt?! Zie dat maar eens tegenover je kind (zo niet: tegenover God) te verantwoorden.

In andere hervormd-gereformeerde gemeenten is het gebruikelijk om kinderen van (niet-belijdende) doopleden de doop weliswaar niet te onthouden, maar bij de doopzitting er wel sterk op aan te dringen dat de doopouders belijdeniscatechisatie gaan volgen, waaruit hun persoonlijke belijdenis mag voortvloeien. Toch blijft staan dat we de doop op zich nooit kunnen weigeren. Al zal er een grondig gesprek aan vooraf moeten gaan waarin veel moet worden uitgelegd (dat laat ik hier rusten).

Dan nog iets over de singel ouder. Ik heb er persoonlijk grote moeite mee dat een kind -buiten overmacht van overlijden en onverhoopt echtscheiding- met één ouder opgroeit. Vanuit Bijbelse perspectief zou ik veel kunnen zeggen over de scheppingsorde van God en het scheppingsgegeven dat God man én vrouw schiep. Zegt het doopformulier ook niet terecht: “dit kind, waarvan gij vader en moeder zijt...” God geeft aan kinderen namelijk een vader én een moeder. Ik weet niet door welke omstandigheden je (nog) singel bent, of daarvoor hebt gekozen. Daar wil ik mij niet over uitspreken. Het zou anders liggen, wanneer bijvoorbeeld in een zendingssituatie God een kind op je weg plaatst, waarvoor jij zou mogen zorgen. Daar is hier geen sprake van. Aangezien er in Nederland geen sprake is van nood, maar er ruim aanbod is van kinderloze echtparen die al jaren wachten op het ontvangen van een adoptiefkindje, lijkt het me wenselijker en beter voor het kind, dat het een plek krijgt bij een echtpaar dan bij een singel. Dat je de weg van adoptie bent ingeslagen om de kinderwens in vervulling te zien gaan, vind ik een oneigenlijke, onnatuurlijke en onverantwoorde weg.

Ik zal je proberen uit te leggen waarom. Vanuit onderzoek op dit gebied is onweerlegbaar bewezen dat een kind het beste gedijt in een twee-ouder-gezin, met én een vader én een moeder. Een kind groeit ‘vergroeid’ op bij gemis aan één van die beiden. Dat geldt zeker bij een scheiding of overlijden, maar evenzeer bij een bewust ongehuwde moeder of adoptie door homoseksuele stellen. Overmacht bij die echtparen waar door overlijden (of scheiding) een vader of moeder is komen weg te vallen laat ik hier buiten beschouwing. Wanneer een singel óf een gelijksgeslachtelijk paar kiest voor een kind, heb ik alleen om die reden al grote moeite met het feit dat adoptie door de Nederlandse wetgeving sinds 1998 -buíten het Bijbelse ouderschap- is vrijgegeven voor zowel eenoudergezinnen als ‘echtparen’ van gelijk geslacht. Een kind heeft recht op én een vader én een moeder, omdat het beiden nodig heeft, wil het in sociaal en emotioneel opzicht evenwichtig opgroeien.

Ik vind het loffelijk dat je alle liefde aan je kind wilt en kunt geven. En dat het kind zoveel voorbeeldooms en -tantes krijgt. Maar ligt hierin niet de valkuil van de hele situatie? Het is een oneigenlijk argument. In wezen is het een zwaktebod. Een kind vraagt niet om tien pseudo-vaders, vijf oppastantes, een mooi huis en een dure opleiding. Daarbij weegt het bij een adoptiefkind nog veel zwaarder. Juist voor een adoptiefkind, dat al een scheiding door onthechting heeft moeten doorstaan, is het zo belangrijk dat het goed in het volgende hechtingsproces komt te staan. Vanwege dit nieuwe hechtingsproces is het van het grootste belang dat een adoptiefkind zowel een vader als een moeder heeft.

Ook bij de overheid gaat men steeds beter inzien -ondanks de wetgeving van 1998- dat de kans op ontwikkelingsstoornissen bij kinderen van singles en niet-heteroseksuele stellen aanzienlijk groter is dan bij gezinnen met een vader en een moeder. (Daarmee wil ik niet ontkennen, dat binnen ‘gewone’, biologische gezinnen geen verstoorde verhoudingen zouden voorkomen. Maar dat is een ander verhaal.) Een vader voedt nog altijd anders op dan een moeder. Daarmee zeg ik niets nieuws. Een kind, ieder kind (!) heeft beiden nodig voor een stabiele ontwikkeling van zijn of haar persoonlijkheid. Het bijzondere daarbij is, dat God dit ook op deze manier (en niet anders!) bedoeld heeft.

Tot slot nog een vraag van mij kant. Wat zijn uiteindelijk je diepste motieven om als alleenstaande vrouw een kind te gaan adopteren? Je kunt dit kind alles geven, zeg je. Maar je onthoudt dit kind datgene wat het -naast een liefhebbende moeder - het meest nodig heeft voor zijn eigen (!) persoonlijke welzijn: een vader. Als je als kind zou mogen kiezen in welke gezinssamenstelling je zou willen opgroeien, wat zou dan je keuze zijn? Zou dit dan niet de keuze moeten bepalen voor een adoptiefkind, die zelf niet kiezen kan?

Ds. M. F. van Binnendijk
Vader van twee adoptiefkinderen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.F. van Binnendijk

• Geboortedatum:
  30-11-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Stadskanaal
• Status:
  Actief

170 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven